Να βγουν μπροστά εκείνοι που πρέπει να ενοχλούνται πρώτοι!

Κάθισα να γράψω κάτι για τον τελικό του αίσχους τρεις μέρες μετά τη διεξαγωγή του. Ήθελα να έχω πιο καθαρό μυαλό, μεγαλύτερη ηρεμία, πιο ξεκάθαρη εικόνα για το τι έχει γίνει, αλλά και να έχω υπόψη μου αντιδράσεις, μέτρα, ενέργειες και αποφάσεις που λήφθησαν εκ των υστέρων.

Γελάει φυσικά, όλη η κοινωνία! Τα ίδια και τα ίδια, όπως κάθε φορά. Ουδεμία αλλαγή, καμία πρωτοτυπία, έστω μια μικρή πρόοδος. Συνέλαβαν –λέει- δύο, σχηματίστηκε δικογραφία για άλλους τρεις, τέθηκαν σε διαθεσιμότητα μερικοί αξιωματικοί για την απραξία τους και αυτό ήταν.

Οι δύο σύλλογοι από την πλευρά τους, δεν λειτούργησαν προληπτικά και μοίρασαν τα λιγοστά εισιτήρια στους ταλιμπάν. Ακόμα και οι προσκλήσεις στα επίσημα, σε τέτοιους πήγαν! Ακόμα και στη διάρκεια ή και μετά τον τελικό, δεν έκαναν το παραμικρό για να κατευνάσουν τα πνεύματα, αντιθέτως έριχναν λάδι στη φωτιά με εκατέρωθεν βολές.

Ο τελικός δεν έπρεπε να γίνει. Όπως και πολλά άλλα παιχνίδια στο παρελθόν, όλων των ομαδικών αθλημάτων. Βλέπουμε ότι με το ζόρι θέλουν να τα ξεκινάνε και να τα ολοκληρώνουν. Αυτά τα ματς θα έπρεπε να διακόπτονται και να ματαιώνονται οριστικά, να τιμωρείς τις ομάδες και να κάνεις τελικό με τους δύο χαμένους των ημιτελικών. Δικαιοσύνη ονομάζεται!

Από τους παράγοντες δεν έχεις να περιμένεις τίποτα. Θέλουνε μουτζαχεντίν, θέλουν το στρατό και… προς Θεού, μην τον στεναχωρήσουν!

Από την αστυνομία και την πολιτεία, επίσης τίποτα. Η ανικανότητα (και πιθανόν η εσκεμμένη ολιγωρία κάποιες φορές) έχει πιστοποιηθεί και δεν διορθώνεται.

Ανικανότητα και ίσως και αδιαφορία, διακρίνει κανείς εύκολα και στα θεσμικά όργανα, ομοσπονδίες και λίγκες.

Τα ΜΜΕ είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο: τα περισσότερα έχουν "μολυνθεί". Ο οπαδισμός έχει νικήσει οριστικά!

Τι μένει; Οι ίδιοι οι αθλητές! Η μοναδική ελπίδα! Παράλληλα, όμως και η μεγαλύτερη απογοήτευση! Τι περιμένουν οι αθλητές για να πάρουν επιτέλους την κατάσταση στα χέρια τους; Πότε θα αποχωρήσουν από ένα γήπεδο που φλέγεται, που χύνεται αίμα; Πότε θα πουν στους προέδρους τους… «ρε κάντε μας τη χάρη, μας φέρατε να παίξουμε σε ζούγκλα με πιθήκους»; Ως πότε θα αφιερώνουν τις νίκες και τα τρόπαια στον… υπέροχο κόσμο τους με τα… υπέροχα μαχαίρια και τις σιδερογροθιές. Ως πότε θα τα αφιερώνουν σε παράγοντες που συντηρούν αυτή την κατάσταση; Πότε επιτέλους θα ενεργήσουν οι αθλητές; Τους αρέσει η φωτοβολίδα στο κεφάλι; Τους κάφρους να σουλατσάρουν δίπλα τους; Αν τους αρέσει, τότε δεν υπάρχει ελπίδα. Αν θέλουν να παίζουν σε ανθρώπινες συνθήκες, πρέπει να βγουν μπροστά και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους… Χθες!