Τι θέλει από εμάς η Άνοιξη;

Ξύπνησα ένα πρωί και είχε έρθει η Άνοιξη. Πως έγινε αυτό; Πως περάσαμε από το κρύο και το ψιλόβροχο στις ανθισμένες αμυγδαλιές; Και τότε αναρωτήθηκα, μήπως είναι η Άνοιξη μια μέθοδος της φύσης για να μας παραπλανήσει; Χρώματα λέει… Ελπίδα λέει… Ανανεωμένη διάθεση λέει… Ποιος τα λέει; Όλοι! Άντε μετά να μην σκεφτείς ότι υπάρχει κάποιο οργανωμένο σχέδιο που θέλει να σε βάλει ντε και καλά στο «τριπάκι» της χαριτωμενίας.

«Συγνώμη Κύριε να σας ρωτήσω κάτι;» είπα στον διπλανό μου στο τραμ που φορούσε ένα πουκάμισο με χρωματιστά λουλούδια. «Πες μου άγνωστε συνεπιβάτη του τραμ» μου απάντησε ο «χρωματιστός». «Τι σας κάνει να αγαπάτε την Άνοιξη τόσο πολύ που το δείχνετε με αυτό το φανταχτερό τρόπο». Πήγε να μου πει κάτι για τη φύση που ζευγαρώνει αλλά ευτυχώς το καμπανάκι του κινδύνου χτύπησε στο κεφάλι μου και απομακρύνθηκα με ταχύ βήμα την ώρα που ο «φανταχτερός» άρχισε να τραγουδάει Madonna.

Η έρευνα μου όμως θα συνεχιζόταν. «Η φύση ζευγαρώνει…». Αυτή η φράση στριφογυρνούσε στο μυαλό μου συνέχεια. Δεν είχα δει ποτέ μου να ζευγαρώνει μπροστά μου κάποιο μέλος της φύσης μέσα στην πόλη. Ποιοι ζευγαρώνουν τότε; Οι σκίουροι; Οι κάστορες; Οι τυφλοπόντικες; Γιατί αν εννοούσε ανθρώπους είχα την εντύπωση ότι ο νόμος που απαγορεύει στα ζευγάρια να έρχονται σε ερωτικές περιπτύξεις δημόσια ήταν ακόμα σε ισχύ. Αν είχε καταργηθεί πάντως θα είχαμε κάνει ως κράτος ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση.

Αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Αγόρασα ένα μεγάλο χαρτόνι που κάλυπτε το σώμα μου από το λαιμό μέχρι τα πόδια, μπρος πίσω. Έβγαλα τα ρούχα μου και πάνω στο χαρτόνι έγραψα με μεγάλα γράμματα «Ελάτε να ζευγαρώσουμε και να γιορτάσουμε την Άνοιξη». Βγήκα από το αυτοκίνητο και στάθηκα στην πλατεία Συντάγματος. Έκλεινα το μάτι μου πονηρά σε κάθε γυναίκα που περνούσε από μπροστά μου. Οι περισσότερες έφευγαν τρέχοντας από δίπλα μου ενώ μια από αυτές μου έδωσε ένα γερό χτύπημα με την τσάντα της στο κεφάλι. Η αποστολή μου ολοκληρώθηκε την ώρα που είδα τον τύπο με το λουλουδάτο πουκάμισο να τρέχει προς το μέρος μου φωνάζοντας «είμαι η μελισσούλα σου».

Άρχισα να τρέχω κι εγώ πανικόβλητος μέχρι που έφτασα μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη. Ένα τσούρμο από τουρίστες που χάζευαν τους τσολιάδες κινήθηκε με απειλητικές διαθέσεις προς το μέρος μου. Μια γιαγιά που με κοιτούσε όλη αυτή την ώρα με δολοφονικό βλέμμα έβγαλε από την τσέπη της μια χούφτα σιτάρι και με μια κίνηση slow motion που μου φάνηκε ότι διήρκεσε έναν αιώνα, το πέταξε όλο πάνω μου. Η επίθεση των περιστεριών που ακολούθησε πάνω μου χαρακτηρίστηκε ως «Η μεγαλύτερη επίθεση περιστεριών σε άνθρωπο στο Σύνταγμα».

Γύρισα στο σπίτι λίγες ώρες μετά μετρώντας εκατομμύρια τσιμπήματα. Είδα τον εαυτό μου στις ειδήσεις του Star και χάρηκα επειδή τουλάχιστον η προσπάθεια που έκανα για να κατανοήσω την Άνοιξη πήρε κάποια δημοσιότητα. Άνοιξα τη σκονισμένη ντουλάπα μου και προσπάθησα να εντοπίσω τα κοντομάνικα. Τζίφος! Τα πουλόβερ που μου είχαν κάνει δώρο σε γιορτές και γενέθλια, είχαν κάνει κατάληψη στο χώρο. Ποιος φοράει πλέον χοντρά πουλόβερ;

Το τελευταίο μεγάλο δίλημμα ήταν το εξής. Ήρθε η ώρα να αντικαταστήσω τη σαντιγί στο σουφλέ σοκολάτας με παγωτό; Και αν αυτή η ώρα είχε έρθει πως θα το καταλάβαινα; Και αν το καταλάβαινα μήπως το γεγονός ότι προβληματίζομαι για ένα σουφλέ σοκολάτας είναι ανησυχητικό;

Δεν υπήρχε κανένας λόγος να συνεχίσω την έρευνα για την Άνοιξη. Ούτως η άλλως η χαρά και το πανηγύρι θα κρατούσε για λίγες ημέρες. Μετά από αυτό το διάστημα οι περισσότεροι θα κυκλοφορούσαν στους δρόμους με ύφος «Έρχεται το καλοκαίρι ξεχυθείτε στις παραλίες». «Εποχιακοί τύποι που αλλάζουν τη διάθεση τους ανάλογα με τη θερμοκρασία» σκέφτηκα και τυλίχτηκα με μια μάλλινη κουβέρτα.