Μαζί σου Αντρέας για μια Πανάθα νέα! (Λάμπρος Γκαραγκάνης)

Του Λάμπρου Γκαραγκάνη

Δεν μπορώ να θυμάμαι αν αυτός ο τίτλος έχει ξαναχρησιμοποιηθεί, αναφορικά με τον Αυστριακό σταρ, στο διάστημα της παρουσίας του στην Ελλάδα. Τοποθετώ σε αθλητικό πλαίσιο το κλασσικό, τη δεκαετία του 1980, παραπάνω πολιτικό σύνθημα, μιας και εκφράζει τη σχέση που μπορεί να έχει ο Αντρέας Ίβανσιτς με τον Παναθηναϊκό. Όταν το περασμένο καλοκαίρι μετά τον σοβαρό τραυματισμό του Έκι Γκονζάλες, ανακοινώθηκε ο δανεισμός του γεννημένου στο Έισενσταντ μεσοεπιθετικού για δύο χρόνια, από την Καζίνο Σάλτσμπουργκ, σημαντική μερίδα του κόσμου του «τριφυλλιού» αντέδρασε. Στις τάξεις των «πρασίνων» αυτό συμβαίνει συχνά, ακόμη και με παίκτες που υπήρξαν πιο γνωστοί, όταν ενσωματώθηκαν στο ρόστερ της αθηναϊκής ομάδας, κατά το παρελθόν. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπω στη διαδικασία να αξιολογήσω τις γνώσεις αυτών, περί των τεκτενομένων στο διεθνές ποδόσφαιρο.

Ο 23χρονος αρχηγός της Εθνικής Αυστρίας από το 2002 (σε ηλικία 20 ετών έλαβε την τιμή αυτή), «σπουδάζει» το ποδόσφαιρο από τα έξι του χρόνια, όπου ενσωματώθηκε στα τμήματα παίδων και νέων της ερασιτεχνικής Μπαουμγκάρντεν, όπου έμεινε ως τα 15 του. Σε τόσο πρώιμη για το οτιδήποτε ηλικία ο Ίβανσιτς έκανε το μεγάλο άλμα στην καριέρα του, κινώντας το ενδιαφέρον της Ραπίντ Βιέννης, η οποία τον απέκτησε με συνοπτικές διαδικασίες. Μέσα σε λίγα χρόνια το όνομά του στη χώρα της Κεντρικής Ευρώπης κτίστηκε σε γερές βάσεις, κυρίως λόγω της… προίκας που είχε πάρει από την ποδοσφαιρική φύση. Ένας παίκτης ενστίκτου και ψυχολογίας, εξαιρετικός εκτελεστής στημένων φάσεων και πάνω απ΄ όλα ηγέτης εντός κι εκτός γηπέδου. Πριν ενδιαφερθεί η εύπορη Σάλτσμπουργκ για την απόκτησή του, συνέβη κάτι που συνεχίζει να τον συνοδεύει ως φήμη για κάποιους, ως πραγματικότητα για κάποιους άλλους. Στα τέλη της θητείας του στους Βιεννέζους, κινείται η Μπάγερν Μονάχου για την απόκτησή του, εξέλιξη που αν συνέβαινε θα άλλαζε άρδην την πορεία του και ίσως τον γλίτωνε από κάποια δεινά που ακολούθησαν.

Μία φερόμενη δήλωσή του, πως «εδώ έγινε ο Έφενμπεργκ ηγέτης της Μπάγερν, δεν μπορώ εγώ;», αλλάζει τη στάση του γερμανικού συλλόγου απέναντί του και η μετακίνησή του παγώνει! Ίσως αυτός να ήταν και ο βασικός λόγος, που στην Σάλτσμπουργκ (η πιο ακριβή μεταγραφή, που έγινε ποτέ, στην Αυστρία), οδηγήθηκε σε ρήξη των σχέσεών του με τους Ματέους και Τραπατόνι. Ο χαρακτήρας του πάντα ήταν αμφιλεγόμενος. Στους φανατικούς θαυμαστές του υπήρξε αντικείμενο λατρείας, αν και όχι φθασμένος παίκτης σε αναγνωρισιμότητα, όπως και αποδιοπομπαίος τράγος, σ΄ αυτούς που του πήγαιναν μονίμως κόντρα. Και τέτοιοι υπήρξαν πολλοί: συμπαίκτες του στην Εθνική Αυστρίας οι περισσότεροι, που ήθελαν να διεκδικήσουν το περιβραχιόνιο του αρχηγού και του καταλόγιζαν αλαζονική συμπεριφορά.

Η περίπτωση του Ίβανσιτς αποτελεί κλασσική στην άνοδο ενός επαγγελματία που καλλιεργεί τα ταλέντα και, ίσως, λόγω του άστατου χαρακτήρα του, μπαίνει στη διαδικασία πισωγυρίσματος. Ο δανεισμός του στον Παναθηναϊκό για δύο χρόνια το περασμένο καλοκαίρι, ήταν η μόνη του επιλογή, αφού στη Σάλτσμπουργκ δεν τον υπολόγιζαν. Το πόσο είχαν επενδύσει επάνω του, όμως, φαίνεται από τον τρόπο που τον παραχώρησαν, διατηρώντας τον ύστατο λόγο σε πιθανή μεταπώλησή του. Αρχηγός μιας εκ των δύο εθνικών ομάδων, που διοργανώνουν το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2008, ο Αυστριακός περιμένει αυτή το θεσμό, για να κάνει την πολυπόθητη μετακίνηση στην Μπουντεσλίγκα, που τόσο θέλει. Ερχόμενος στην Ελλάδα, ανέδειξε όλα τα προτερήματά του. Αγωνιστικά αυτό είναι εμφανές. Ακόμη και όταν τραυματίστηκε και έμεινε πίσω, ούτε γκρίνιαξε, ούτε πρόβλημα δημιούργησε, κάτι που σε άλλη στιγμή της καριέρας του θα έπρεπε να θεωρείται σίγουρο.

Η ανάταση του Παναθηναϊκού, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, είναι και δική του δουλειά, μιας και η ποιότητά του δίνει μία ξεχωριστή φρεσκάδα στους «πράσινους». Προσωπικά, από το καλοκαίρι έλεγα, έχοντας δει τον παίκτη για πρώτη φορά το 2002 μέσα από το αυστριακό δίκτυο ORT, πως αποτελεί μία μονάδα, στην οποία η ελληνική ομάδα μπορεί να κτίσει, να επενδύσει και να στελεχώσει ένα νέο σύνολο. Η καλλιτεχνική φύση του Αντρέας (ασχολείται με τη μουσική, γνωρίζοντας την απόδοση πνευστών οργάνων), βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στο χορτάρι. Ο κόσμος τον έχει «αγκαλιάσει», αν και είμαι σίγουρος πως ακόμη δεν βλέπει σε αυτόν τον νέο του ηγέτη.

Μάλλον θα τον δει, όταν η διοίκηση του Παναθηναϊκού κινηθεί από τώρα και αποκτήσει από την Σάλτσμπουργκ, τα δικαιώματά του, πριν εμφανισθεί η οποιαδήποτε ΤΣΣΚΑ Μόσχας και γίνει το κακό! Υπάρχει, όμως και χειρότερο σενάριο: να στραβώσει κάτι στην ομάδα και να συμπαρασύρει η εξέλιξη αυτή τον Αυστριακό, που εκεί εντοπίζεται το αδύνατό του σημείο. Κι εδώ που τα λέμε σαν εξέλιξη δεν είναι και απίθανη, με αυτά που έχουμε δει στον Παναθηναϊκό. Ο Αυστριακός Μπέκαμ, όπως είναι ένα από τα παρατσούκλια του, ουδέποτε υπήρξε μέτριος: γι΄ αυτό έχει φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς. Το θράσος του και η τάση του να θέλει να… κατατροπώσει τον αντίπαλό του και όχι απλά να τον κερδίσει, είναι προσόντα που πρέπει να έχει ο νέος ηγέτης του «τριφυλλιού».