Είχα κολλήσει τη μούρη μου στην οθόνη της ασπρόμαυρης τηλεόρασης. «Τραβήξου πιο πίσω, παιδί μου, θα στραβωθείς», φώναζε η μάνα μου. Δεν κουνούσα σπιθαμή. Ηθελα να παρατηρώ απ' όσο πιο κοντά γινόταν όλες του τις κινήσεις. Το πώς έβαζε το πόδι του για να κοντρολάρει την μπάλα, πώς επιτάχυνε, τις προσποιήσεις στους αντιπάλους που τον μάρκαραν, το πέταγμά του στην ντρίμπλα. Ηθελα να πάω όσο πιο κοντά γίνεται, αν είναι δυνατόν να ακούω το μυαλό του να δουλεύει, μήπως και έτσι καταφέρω να κλέψω κάποια του σκέψη.
«Αμαν με αυτόν τον Κρόιφ!», συνέχισε να φωνάζει απελπισμένη η μάνα μου και μη έχοντας πλέον άλλο δυνατό χαρτί να ρίξει στο τραπέζι, η επόμενη κίνησή της ήταν η χρήση απειλών. «Θα την κλείσω, αν δεν πας να κάτσεις στον καναπέ. Τελευταία κουβέντα!». Με θυμάμαι πιτσιρικά να συνθηκολογώ με τις φωνές της και να οπισθοχωρώ από τη μικρή οθόνη, κάνοντας στα τυφλά βήματα προς τα πίσω μην τυχόν και χάσω κάποια «μαγική» ενέργεια του Ολλανδού.
Αμαν αυτός ο Κρόιφ! Η φιγούρα του σουλατσάρει ακόμα στου μυαλού μου τον βυθό. Το τεντωμένο του χέρι να δίνει οδηγίες στους συμπαίκτες του, η φουτουριστική, ακόμα και για τα τωρινά δεδομένα, φανέλα που φορούσε (του Αγιαξ), το τίναγμα του κορμιού του πριν ξεκινήσει την τρελή κούρσα προς τα αντίπαλα καρέ, ο χορός του στο καταπράσινο τερέν, που είχες την αίσθηση ότι δεν το πατάει, αλλά απλώς το αγγίζει με τις άκρες των ποδιών του, η κοφτή του ντρίμπλα, τα σλάλομ του πάνω στις πλάγιες γραμμές του γηπέδου. Εκεί που κάποτε, σε μια υψηλή επίδειξη ποδοσφαιρικής τέχνης, κατόρθωσε με μια κίνηση εκτός από τον αντίπαλο αμυντικό να ντριμπλάρει και τον επόπτη, που προσπαθούσε να καταλάβει πότε πέρασε αυτό το αερικό πίσω από την πλάτη του.
Ο Κρόιφ δίδαξε με τον ωραιότερο τρόπο σε όλο το φιλοθεάμον κοινό ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα χοντροκομμένο άθλημα, μόνο κλοτσιές, δύναμη και τσαμπουκάδες. Οτι έχει στυλ, αρκεί να το επιβάλει κάποιος. Οτι έχει προσωπικότητα, φινέτσα, αρχοντιά. Λεπτές πολύχρωμες πινελιές που από το μάτι περνούν στο υποσυνείδητο και σε κάνουν να θαυμάσεις έναν πίνακα χωρίς να είσαι σε θέση να εξηγήσεις πλήρως το γιατί. Οταν αργούσε η μπάλα να πάει σε αυτόν παρουσίαζες συμπτώματα στέρησης και ότι όταν την είχε στα πόδια του ένιωθες ξαφνικά πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη αίσθηση ελευθερίας από το να παίζεις ποδόσφαιρο.
Χωρίς υπερβολή, κανείς δεν ήταν σαν τον Κρόιφ. Τεράστιος ο Πελέ, αλλά δεν είχε την ευφυΐα του Ολλανδού, ογκόλιθος ο Μαραντόνα, αλλά δεν είχε τη φινέτσα του Κρόιφ. Και αόρατος να ήταν ο Γιόχαν, πάλι θα έβρισκε τρόπο να αισθανθείς την αύρα του. Την περασμένη Τετάρτη συμπλήρωσε 60 χρόνια ζωής και για να τον τιμήσουν στον Αγιαξ, αποφάσισαν να αποσύρουν τη φανέλα με το «μαγικό» νούμερο 14. Του ίδιου δεν του καλάρεσε... «Τιμή είναι αυτό; Τιμή είναι να υποχρεώνεις τον καλύτερο παίκτη της ομάδας σου να φοράει αυτή τη φανέλα», βρήκε να πει! Μερικοί άνθρωποι έχουν γεννηθεί για να μας πηγαίνουν μπροστά. Στη σκιά τους να κάτσουμε, κέρδος θα έχουμε
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
