Tο πρώτο μακροβούτι...

Η εντολή ήταν σαφής. «Θα έρθεις στην εκπομπή και θα ενημερώνεις για την εξέλιξη των αγώνων του ΠΡΟΠΟ». Για ένα «ψάρι» σαν και εμένα περιθώρια άρνησης ή έστω διαπραγμάτευσης δεν υπήρχαν. Ειδικά όταν ήταν «άνωθεν εντολή». Ο Μπάμπης Χριστόγλου ξεκίνησε την εκπομπή και εγώ δειλά δειλά πήρα θέση δίπλα του διαβάζοντας ανά διαστήματα τις αλλαγές στο δελτίο του ΠΡΟΠΟ. Όλα κυλούσαν ομαλά, μέχρι την στιγμή που ο παραγωγός της εκπομπής βαρέθηκε! Και αποφάσισε να αποχωρήσει. «Φεύγω. Συνέχισε μόνη σου» ήταν τα λόγια του.

Τα επόμενα δευτερόλεπτα μου φάνηκαν αιώνες. Το remake της πιο γνωστής σκηνής της ταινίας «Κορίτσια στον ήλιο» μόλις ξεκινούσε, μόνο που στο ρόλο της Αναμπελ ήταν ο Μπάμπης και σε αυτόν του Γιάννη Βόγλη εγώ! «Στάσου! Δεν έχω ξανακάνει μόνη μου εκπομπή». Η απάντηση σε ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσε να ήταν «Σκάσε και κολύμπα». Ήταν μεσημέρι Τετάρτης , 28 Γενάρη του 1998 και την ώρα που ο Μπάμπης έκλεινε πίσω την πόρτα του στούντιο (έκλεινε κατ’ ευφημισμό γιατί η πόρτα ήταν χαλασμένη μόνιμα) ο Παναθηναϊκός έχανε 3-1 και μετά 4-2 στις Σέρρες για το Κύπελλο. Το ότι γύρισε το ματς σε 6-4 το θυμάμαι μόνο και μόνο επειδή λίγο μετά την ολοκλήρωση της εκπομπής, κόντεψα να λιποθυμήσω!

Έτσι έκανα το πρώτο μακροβούτι στα …νερά των ερτζιανών και έχοντας αναπτυγμένο το αίσθημα της επιβίωσης (προφανώς κρίνοντας εκ του αποτελέσματος) κατάφερα να μην πνιγώ. Όπως και τα άλλα «ψάρια» που έζησαν αντίστοιχες εμπειρίες όλα αυτά τα χρόνια στον ΣΠΟΡ FM.

Ο σταθμός είναι κάτι αντίστοιχο της Αρσεναλ ή της Μπαρτσελόνα, που δίνουν ευκαιρίες για παιχνίδια και στους «μικρούς», με τη σημαντική διαφορά ότι οι σύλλογοι λειτουργούν έτσι λόγω φιλοσοφίας. Εμείς περισσότερο λόγω ανάγκης, τουλάχιστον, για τα πρώτα χρόνια.

Επίσης διάφορες λέξεις με το πέρασμα των χρόνων απέκτησαν διαφορετική σημασία. Έτσι η λέξη «μωρό» που χρησιμοποιήθηκε για τον χαρακτηρισμό των συντρόφων μας στο παρελθόν, τα τελευταία χρόνια άρχισε να παίρνει την κυριολεκτική έννοια και χρησιμοποιείται για τους απογόνους των (κάποτε) νεαρών δημοσιογράφων του σταθμού, που πλέον είναι μπαμπάδες και μαμάδες.

Βέβαια το πέρασμα του χρόνου δεν άφησε τα σημάδια του μόνο στα πρόσωπα των ανθρώπων, αλλά και στη δημοσιογραφία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η χρήση του internet. Μέχρι το 1998, οπότε και ξεκίνησε να χρησιμοποιείται το διαδίκτυο, ο μόνος τρόπος για να βρει κάποιος τα αποτελέσματα των αγώνων του εξωτερικού άμεσα ήταν με …μέσο. Έτσι θα έπρεπε να έχεις… γνωστό στην Αγγλία, ο οποίος θα άφηνε το ακουστικό διπλά από την ανοικτή τηλεόραση για να ακούσεις από το BBC τα τελικά σκορ των αγώνων ή σε διαφορετική περίπτωση να εμπιστευτείς το teletext του CNN.

Όταν στο Μουντιάλ του 1998, ο σταθμός απέκτησε υπολογιστή με internet, το σκηνικό θύμιζε ελληνική μεσοαστική οικογένεια που χρησιμοποιεί το σαλόνι μόνο για τις εορτές. Η χρήση του συγκεκριμένου υπολογιστή επιτρεπόταν μόνο σε ορισμένους και σε συγκεκριμένο χώρο που κλείδωνε. Όσο για κινητά τηλέφωνα όταν άνοιξε ο σταθμός, ήταν είδος πολυτελείας και δείγμα..ευμάρειας. Ακούγονται τέτοιου είδους αφηγήσεις σαν να είναι βγαλμένες από την εποχή του …Χαλκού. Όχι, απλά είναι από την εποχή που άνοιξε ένας σταθμός που όλοι μας υπήρξαμε ακροατές του πριν γίνουμε συνεργάτες. Μόλις 17 χρόνια πίσω. Το «μόλις» πάντως ακούγεται σαν απειλή!