Βαγγέλης Χατζής στο sport-fm.gr: «Ψυχή σημαίνει, όσες φορές κι αν πέσεις, να σηκώνεσαι ξανά»

Η ιστορία και η ζωή του Βαγγέλη Χατζή από μόνα τους αποτελούν ηθικό δίδαγμα για όλους. Ένας ταλαντούχος πυγμάχος, μα πάνω από όλα ένας άνθρωπος με ψυχή, πάθος και όρεξη να ξεπεράσει τα «νοκ άουτ» που μερικές φορές η ζωή ρίχνει.

Μόλις 3 μηνών διαγνώσθηκε με κακοήθες καρκίνωμα στο δεξί χέρι, μπήκε στο χειρουργείο όπου και του το αφαίρεσαν. Μετά από αρκετά σκαμπανεβάσματα και δυσκολίες, πήρε την απόφαση να ξεπεράσει τους φόβους και οτιδήποτε τον κρατούσε πίσω και άρχισε να ασχολείται με αυτό που ήθελε για χρόνια, την πυγμαχία. Από τότε μέχρι και σήμερα ο μοναδικός μονόχειρας πυγμάχος εμπνέει ανθρώπους και στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα: ότι ακόμα και στο πιο δυνατό χτύπημα, υπάρχουν πάντα ψυχικά αποθέματα για να σταθεί κανείς στα πόδια και όχι απλά να συνεχίσει τη ζωή του, αλλά να διαπρέψει.

Συνέντευξη στους: Νικολέττα Γκαρέτσου και Δημοσθένη Καραμούζα.

Τι σημαίνει η λέξη ψυχή για εσένα;
Ψυχή σημαίνει όσες φορές και αν πέφτεις, να βρίσκεις τη δύναμη και να σηκώνεσαι ξανά.

Πόσες φορές έχεις πέσει στη ζωή σου;
Έχω πέσει άπειρες φορές, αλλά πάντα σηκώνομαι.

Τι βρήκες στην πυγμαχία και αποφάσισες να αφοσιωθείς;
Δε βρήκα ένα στοιχείο. Είναι ένα συνοθύλευμα πραγμάτων που με κέρδισαν. Μου αρέσει που είναι ατομικό σπορ, έμαθα να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, να προσπαθώ και να μην απασχολώ το μυαλό μου με σκέψεις ανούσιες, μιας και όλη μου την ενέργεια την αφιέρωνα στην πυγμαχία.

Ξεκίνησες να πυγμαχείς στην Αγγλία, τα πράγματα όμως στην Ελλάδα πως τα βρίσκεις; Πώς είναι η κατάσταση εδώ όσον αφορά τη σχέση αθλητισμού και Πολιτείας;
Έχω σιχαθεί την κατάσταση εδώ. Η πολιτεία δεν θέλει νέους που αθλούνται. Θέλει ευάλωτους ανθρώπους να τους κατευθύνει.

Αν σου δινόταν ένα υπεύθυνο πόστο στον τομέα του αθλητισμού, τι θα άλλαζες;
Θα προσπαθούσα να διδάσκεται η αθλητική κουλτούρα στα σχολεία. Να μαθαίνουν τα παιδιά από μικρά να αγαπάνε τον αθλητισμό. Να θέλουν να αγωνίζονται.

Στα μαχητικά αθλήματα στην Ελλάδα υπάρχει αυτό που λέμε «ευ αγωνίζεσθαι»;
Θεωρώ πως όχι. Ίσως σε κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις. Όλοι παίζουν για να αποδείξουν κάτι, για τη φωτογραφία μετά τον αγώνα. Πρέπει οι αθλητές να αγωνίζονται επειδή το αγαπάνε. Να μάθουν να κερδίζουν, αλλά να αποδέχονται και με αξιοπρέπεια την ήττα. Δεν είναι κακό να παραδεχτείς την ανωτερότητα ενός αντιπάλου.

Οι διαφορές ανάμεσα Ελλάδας και Αγγλίας στο κομμάτι της πυγμαχίας;
Οι διαφορές είναι τεράστιες. Η Αγγλία αυτή τη στιγμή είναι πάρα πολύ μπροστά, σε όλα τα επίπεδα. Αρχικά στο κομμάτι φυσικής κατάστασης και ενδυνάμωσης δουλεύουν νέες μεθόδους, είναι πολλά χρόνια μπροστά. Δυστυχώς στη χώρα μας δεν δίνονται ευκαιρίες στα ταλέντα, διότι δεν υπάρχουν πολλές διοργανώσεις. Επίσης εδώ λείπει το κίνητρο, κάτι το οποίο είναι πολύ βασικό για έναν αθλητή, καθώς και οι χορηγίες που είναι απαραίτητες.

Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στην μέχρι τώρα αθλητική σου καριέρα, τι θα ήταν αυτό;
Ένα πράγμα θα άλλαζα, δε θα είχα προπονηθεί με κάποιους ανθρώπους, αλλά θα συνέχιζα με τον προπονητή μου στην Αγγλία.

Πώς νιώθεις στο ρόλο του προπονητή;
Θα πω ένα πράγμα. Την Παρασκευή που μας πέρασε έπαιζε ένας αθλητής μου, ένιωθα πιο πολύ άγχος εγώ από ότι εκείνος. Αισθάνομαι πάντα ευθύνη, θέλω να φτιάχνω ανθρώπους, όχι απλά αθλητές.

Υπάρχει κάποιο όραμα που θέλεις να πραγματοποιήσεις ως προπονητής;
Ναι. Θα ήθελα να αναδείξω παιδιά που αντιμετώπισαν μεγάλα κοινωνικά προβλήματα και να μπορέσουν να διαπρέψουν στην πυγμαχία. Επιπλέον θα ήθελα να κάνω το ίδιο με ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και να εδραιωθούν αγώνες μεταξύ τους.

Υπάρχουν άνθρωποι που σου έχουν πει ότι τους έδωσες έμπνευση και κουράγιο;
Ναι. Είναι κάτι που με συγκινεί πολύ. Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω ότι κάνω κάτι το ιδιαίτερο, διότι το ζω. Σκοπός μου δεν ήταν ποτέ να τραβήξω τα βλέμματα, ήθελα απλά να κάνω το σπορ που αγαπάω.

Υπάρχει στην Ελλάδα ελπίδα για τα άτομα με ειδικές ανάγκες;
Προσωπικά πιστεύω πάντα στην ελπίδα. Το θέμα είναι ότι εκείνοι που κάθονται στις καρέκλες και έχουν μεγάλες θέσεις δεν πιστεύουν στην αλλαγή. Αν υπήρχε θέληση θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και να δώσουν κίνητρα. Σε αυτή τη χώρα ασχολούνται με την αρρωστημένη κατάσταση του ποδοσφαίρου και μέχρι εκεί.

Ένας επαγγελματίας πυγμάχος στην Ελλάδα μπορεί να καταφέρει κάτι, ή πρέπει να φύγει έξω;
Πρέπει να δώσει κάποια παιχνίδια εδώ και να φύγει στο εξωτερικό προκειμένου να τον αναλάβουν άνθρωποι που θα τον φτιάξουν σωστά και θα πετύχει τους στόχους του.

Θυμάσαι την πρώτη σου μέρα στη σχολή πυγμαχίας; Τη μέρα που ξεκίνησες;
Δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Μπήκα μέσα σε ένα γυμναστήριο στο Νότινχαμ, με έναν προπονητή τον Τόνι. Με ρώτησε τι ξέρω, του έδειξα δυο βασικές κινήσεις, μου μαθαίνει δυο επιπλέον χτυπήματα και με βάζει να παίξω σπάρινγκ. Έφαγα πολλά χτυπήματα, αλλά αυτός αυτό που ήθελε να δει ήταν αν θα ξαναπάω. Την επόμενη μέρα ήμουν εκεί, έτοιμος να πέσω με τα μούτρα!

Η εμπειρία σου από την Αμερική;
Φοβερή. Τρομερό το συναίσθημα να γνωρίζεις ανθρώπους όπως ο Μιγκέλ Κότο ή ο προπονητής του. Προσωπικότητες τεράστιες που ενώ περιμένεις ότι θα είναι υπερόπτες, είναι τόσο ταπεινοί και αληθινοί.

Ποιο είναι το πυγμαχικό σου πλάνο κάθε φορά που μπαίνεις στο ρινγκ;
Να χτυπάς, αλλά να μην χτυπιέσαι.

Σε έχει βοηθήσει η πυγμαχία στην προσωπική σου ζωή;
Στο μέγιστο βαθμό! Δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω, γιατί πια δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτή.

Όταν ξεκίνησες οι υπόλοιποι τι είπαν;
Ποτέ δε με ενδιέφερε τι έλεγαν οι άλλοι, πάντα κοιτάω μπροστά και οι μόνοι που με ενδιαφέρουν είναι όσοι μου συμπαραστέκονται σε ότι κάνω.

Τι είναι αυτό που λες σε ένα αθλητή σου που είναι αγχωμένος πριν από κάποιο αγώνα;
Σκέψου όλα όσα έχεις περάσει από μικρός, μπες και παίξε για τα βιώματά σου και για να δείξεις ποιος είσαι. Να είσαι ο εαυτός σου.

Τελικά πονάνε οι μπουνιές;
Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που πονάν πολύ περισσότερο από τις μπουνιές, όπως είναι τα λόγια..

Έχεις ακούσει λόγια που σε έχουν πονέσει;
Ακούω τέτοια λόγια από μικρό παιδί, αλλά εξαιτίας αυτών φρόντισα να γίνω αυτός που είμαι.

Πολλές φορές αθλητές έρχονται αντιμέτωποι με δυστυχήματα, όπως είναι για παράδειγμα τα τροχαία και λόγω της έλλειψης υποδομών και πρόνοιας αναγκάζονται να σταματήσουν. Εσύ έχεις ζήσει τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων;
Πρώτα από όλα υπήρξα εγώ μία τέτοια περίπτωση, καθώς έχω περάσει καρκίνο, είχα υποστεί μετατραυματικό σοκ εξαιτίας αυτού, έχω περάσει αρθρίτιδες, τενοντίτιδες και ένα σωρό άλλα. Δυστυχώς στη χώρα μας δεν υπάρχει φροντίδα και ενδιαφέρον για τέτοιες περιπτώσεις. Άνθρωποι που έρχονται σε αυτή τη θέση μένουν στο περιθώριο και τους θυμούνται μόνο όταν πλησιάζουν εκλογές.



Πως σηκώνεσαι μετά από ένα νοκ-άουτ στη ζωή;
Απλά ανοίγεις τα μάτια, αφήνεις πίσω σου ότι έχει συμβεί και προχωράς.

Ποια είναι η σχέση που έχεις με τους μαθητές σου;
Τους αγαπώ πολύ, όπως κι αυτοί πιστεύω εμένα. Είμαι περήφανος γιατί τους νιώθω σαν οικογένεια.

Τώρα διδάσκεις πυγμαχία στην Α.Ε.Κ. Πώς σκοπεύεις να κινηθείς;
Εμένα μου αρέσει το επιθετικό μποξ. Η Α.Ε.Κ. είναι ένα ερασιτεχνικό σωματείο στην πυγμαχία, αλλά θα ήθελα να κατεβάσω μαθητές μου σε επαγγελματικά παιχνίδια. Θέλω να προπονώ τους μαθητές μου σα να επρόκειτο για επαγγελματίες.

Στην ερασιτεχνική πυγμαχία, βοηθά να ανήκει ένας αθλητής σε ένα σύλλογο, όπως η Α.Ε.Κ., Ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός που αποτελούν κλαμπ με παρουσία σε πληθώρα αθλημάτων και πολύ κόσμο να τα ακολουθεί;
Εξαρτάται από το κατά πόσο οι σύλλογοι αυτοί βοηθούν τους αθλητές τους, κάτι που ελάχιστοι κάνουν. Από εκεί και πέρα η πυγμαχία είναι ατομικό άθλημα, οπότε πρώτα από όλα εσύ ο ίδιος πρέπει να βοηθήσεις τον εαυτό σου.

Έχουν υπάρξει παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα, είτε οικογενειακά, είτε με ουσίες ή οτιδήποτε άλλο και τα έχεις βοηθήσει ως προπονητής;
Φυσικά. Παιδιά που έχουν βγει από κέντρα αποτοξίνωσης έχουν έρθει σε μένα και μου έχουν ζητήσει να τα προπονήσω και το έχω κάνει, παιδιά που έχουν βγει από τη φυλακή και έκανα το ίδιο, θύματα ενδοσχολικής βίας κ.λ.π. Δε έχω μάθει να προπονώ μόνο όσους θεωρούνται ‘’καλοί’’. Για μένα όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι και αξίζουν ίσης μεταχείρισης, όπως και μια δεύτερη ευκαιρία.

Αν ένα παιδί έρθει γεμάτο όρεξη και σου πει ότι σε 5 μήνες θέλω να μπω να παίξω, αλλά εσύ διακρίνεις ότι δεν ‘’το ‘χει’’, θα του το πεις;
Φυσικά και θα το πω. Στη ζωή μου δεν έχω μάθει να λέω ψέματα. Θα του πω ότι πρέπει να έχει υπομονή και μέσα από την προπόνηση θα φανεί πότε θα είναι η κατάλληλη ώρα για να μπει να παίξει. Σε αυτά τα πράγματα δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα.

Πόσες γυναίκες έχεις στη σχολή; Υπάρχει διαφορά στο πως προσεγγίζουν την πυγμαχία σε σχέση με τους άντρες;
Εγώ προσωπικά προπονώ δύο. Οι γυναίκες είναι πιο βίαιες από τους άντρες, έχουν άλλα ένστικτα μέσα τους συν ότι είναι σαφέστατα πιο ανταγωνιστικές μεταξύ τους , γι’ αυτό και θέλουν ειδική μεταχείριση.

Τι πάει λάθος στην Ελλάδα όσον αφορά τα μαχητικά αθλήματα, τόσο σε ότι αφορά τους διοργανωτές, όσο και στους αθλητές;
Δεν θέλω να αναφερθώ στους διοργανωτές, καθότι δεν είμαι ο ίδιος. Σε ότι έχει να κάνει με τους αθλητές το πρόβλημα είναι ότι δέχονται να παίζουν για πολύ λίγα χρήματα και για μια περιστασιακή δόξα. Δεν ανησυχούν για τους τραυματισμούς που θα έχουν μελλοντικά και τα λεφτά που θα αποκομίσουν από αυτό δε θα τους φτάσουν ούτε για την αποθεραπεία. Έτσι δεν εκτιμούν οι ίδιοι την υπερπροσπάθεια που έχουν καταβάλει.

Γιατί ο χώρος των μαχητικών είναι παρεξηγημένος στη χώρα μας;
Δυστυχώς έχουμε παρερμηνεύσει αθλήματα όπως την πυγμαχία και τα συνδέουμε με άλλα πράγματα που δε θα αναφέρω καν, γιατί έτσι τους δίνω και αξία. Το μποξ είναι μποξ, είναι καθαρά αθλητισμός και οτιδήποτε άλλο είναι άσχετο.

Ποια είναι η πιο δυνατή στιγμή της αθλητικής σου καριέρας;
Ο πρώτος μου αγώνας, στο Νιούκαστλ. Όταν τον έδωσα, κατέβηκε ο δάσκαλός μου, μου έδωσε μια αγκαλιά και δακρυσμένος μου είπε πόσο περήφανος είναι για εμένα.

Υπάρχει διαφορά στο πως αντιμετωπίζει τα αγγλικό κοινό την πυγμαχία σε σχέση με το ελληνικό;
Σίγουρα. Μπορεί εκεί την ώρα του αγώνα να σε γιουχάρουν ή να σε αποδοκιμάζουν, αλλά με το τέλος του αγώνα θα σου πουν: «well done mate!». Υπάρχει αθλητική κουλτούρα και σέβονται τον κάθε αθλητή.

Δώσε ένα μήνυμα σε όσους θα διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να αναλωνόμαστε σε ανούσια πράγματα, σημασία έχει να βοηθάμε όσο μπορούμε τους άλλους, δίνοντας έτσι το παράδειγμα και να μη τα παρατάμε ποτέ.

Ποιος θα ήταν για σένα ο ιδανικός χαρακτήρας για το κάνεις πρωταθλητή;
Κάποιος που δεν έχει τίποτα, που τα έχει χάσει όλα και θεωρεί ότι όλοι τον έχουν παρατήσει.

Τι θα έλεγες σε ένα τέτοιο άτομο;
Όταν είσαι στον πάτο, η πορεία είναι μόνο προς τα πάνω.

Δείτε επιλεγμένα στιγμιότυπα από τους αγώνες του Βαγγέλη Χατζή εδώ: