Ένας τελικός, φινάλε σε ταινία για Όσκαρ

Για να μπορέσεις να κάτσεις να γράψεις κάτι μετά από ό,τι συνέβη χθες το βράδυ στη Mercedes-Benz Arena του Βερολίνου, η αλήθεια είναι ότι χρειάζεσαι κάποιο χρόνο. Λίγες ώρες μετά λοιπόν και αφού οι σφυγμοί έχουν πέσει και βλέπεις τα πάντα από μια πιο μακρινή απόσταση το συμπέρασμα είναι ένα…

Ο χθεσινός τελικός ήταν ίσως από τους καλύτερους που έχουμε δει σε Final Four.

Γράφει από το Βερολίνο ο Γρηγόρης Ποζιός

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Η πρόκριση της ΤΣΣΚΑ και της Φενέρ στον τελικό της Ευρωλίγκας ήρθε να επιβεβαιώσει την πορεία τους συνολικά στη διοργάνωση. Ήταν οι δύο ομάδες που παίξανε το κατά τεκμήριο καλύτερο μπάσκετ. Ίδιος ο αριθμός νικών και ηττών συνολικά στην πρώτη φάση αλλά και στο TOP 16, πρώτη θέση και για τις δύο, σκούπα στα προημιτελικά απέναντι βέβαια σε εντελώς διαφορετικούς αντιπάλους και με άλλη δυναμική. Παρόλα αυτά η στατιστική έγραψε τα ίδια νούμερα.

Στους ημιτελικούς της Παρασκευής νομίζω ότι τελικά πήραμε, χωρίς ίσως να το καταλάβουμε, μια πρώτη γεύση για το τι θα επακολουθούσε στον τελικό της Κυριακής.

Από τη μια η ΤΣΣΚΑ έπαιξε το μπάσκετ που ξέρει και στο τέλος παρουσίασε τις γνωστές της ψυχολογικές μεταπτώσεις με αποτέλεσμα να κινδυνέψει, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα, να χάσει ακόμα και το παιχνίδι από την ομάδα του Μπαρτζώκα που ήρθε στο Βερολίνο ως το μεγαλύτερο φαβορί για να κάνει την έκπληξη και να περάσει στον τελικό. Τελικά η ομάδα του Ιτούδη έβγαλε ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ (κρατούμενο Νο1) και κράτησε τη νίκη πρόκριση.

Από την άλλη η Φενέρ πέρασε δια πυρός και σιδήρου στον τελικό, απέναντι σε μια ομάδα που παίζει ίσως το πιο τρελό μπάσκετ στην Ευρώπη. Η Φενέρ σε όλη τη διάρκεια του ημιτελικού δεν είχε το μάτι που γυάλιζε στα παιχνίδια με τη Ρεάλ. Πήρε όμως φλόγα στο τέλος από την εξέδρα η οποία ξύπνησε κάποιους από τους παίκτες του Ομπράντοβιτς που, όπως είπε ο ίδιος, κοιμήθηκαν (κρατούμενο Νο2). Ένας ισραηλινός συνάδελφος μου έλεγε έξω από το γήπεδο μετά το δεύτερο ημιτελικό «φίλε, λατρεύω τον Ομπράντοβιτς αλλά η Λαμποράλ παίζει διαστημικό μπάσκετ και αδικήθηκε σήμερα…».

Το 24ωρο που μεσολάβησε μέχρι τον τελικό της Κυριακής οι συζητήσεις για το ποιος έχει το προβάδισμα έδιναν και έπαιρναν.

- Ο Ομπράντοβιτς έχει μόλις μια ήττα σε 9 τελικούς.

- Ναι αλλά ο Ιτούδης τον έχει κερδίσει περισσότερες φορές στις μεταξύ τους αναμετρήσεις και έχει τον MVP Ντε Κολό και τον Τεόντοσιτς ίσως πιο ώριμο από ποτέ.

- Ναι αλλά ο Ζοτς έχει το “know how”, τον ηγέτη Σλούκα και τον Μπογκντάνοβιτς.

Γενικώς πολλά τέτοια χωρίς κανείς να μπορεί να κάνει πρόβλεψη για το τι θα συμβεί (κρατούμενο Νο3).

Όταν ρώτησα έναν πολύ πιο έμπειρο συνάδελφο που γνωρίζει πολύ καλά και τους δύο, μου είπε ότι όσο ο Ζοτς θα του την κάνει του Ιτούδη όσα και αν γνωρίζει ο τελευταίος… Ο ίδιος ο Ζέλικο στη συνέντευξη Τύπου όταν ρωτήθηκε για το ότι ο Ιτούδης ξέρει όλα του τα συστήματα, το είπε εμμέσως πλην σαφώς «Ούτε ο Ζοτς δεν ξέρει καλά καλά το Ζέλικο» (κρατούμενο Νο4).
Η έναρξη του τελικού ήταν όπως ακριβώς την ήθελα ως πρωτάρης σε Final 4. Ένας τελικός που πηγαίνει πόντο-πόντο με τις δύο ομάδες να καταδιώκουν η μία την άλλη. Η σκέψη ότι «ναι ,βλέπουμε ωραίο τελικό» έφτανε το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Ώσπου η ΤΣΣΚΑ κόλλησε το γκάζι στο πάτωμα και οι παίκτες της Φενέρ μεταξύ άλλων έβλεπαν το Βέσελι να προσπαθεί να βρει νέους τρόπους για να χάσει βολές και να το καταφέρνει!

Ημίχρονο 50-30, με τον Ομπράντοβιτς να έχει τερματίσει το μελιτζανί χρώμα στο πρόσωπο του. Το ξενέρωμα του υπογράφοντος- νέωπα δημοσιογράφου- παροιμιώδες και ίσως μεγαλύτερο από αυτό των Τούρκων που είχαν μετατρέψει το γήπεδο σε Ulker Sports Arena. Όχι βέβαια γιατί είχα προτίμηση να το πάρει η Φενέρ ή η ΤΣΣΚΑ, αλλά επειδή ήθελα να ζήσω έναν ωραίο τελικό. Στα πηγαδάκια του ημιχρόνου το μυαλό όλων επέστρεψε στο 2009. Το ημίχρονο εκείνου του τελικού είχε βρει τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς μπροστά από την ΤΣΣΚΑ πάλι με 20 πόντους και τότε το παιχνίδι γύρισε.

Τότε όμως η ΤΣΣΚΑ από την αρχή του 3ου δεκαλέπτου είχε μειώσει γρήγορα τη διαφορά, τώρα αντιθέτως ήταν εκείνη που κρατούσε το προβάδισμα. Στο 4ο δεκάλεπτο η διαφορά ροκανίστηκε αλλά παρέμενε ψηλά. Το βλέμμα του συναδέλφου στο -14 της Φενέρ έξι λεπτά πριν από τη λήξη του παιχνιδιού, συνοδευόταν από ένα σαρδόνιο χαμόγελο… ίδιο με αυτό του Σέρβου στον πάγκο της Φενέρ. Κάπου εκεί κατάλαβα αυτό που θα επακολουθούσε.

Ξαφνικά το έβλεπες στα μάτια όλων των παικτών. Από τη μία αυτά των παικτών της Φενέρ πέταγαν σπίθες ενώ αυτά των παικτών της ΤΣΣΚΑ έφερναν μνήμες από τον τελικό με τον Ολυμπιακό στην Κωνσταντινούπολη. Ο κόουτς Ηλίας Παπαθεοδώρου που καθόταν δίπλα, μου είπε «Αν στα 5 λεπτά είναι στο -10 θα το πάρει…»

Τελικά σε αυτό τον τελικό είδαμε όλα τα κρατούμενα των προηγούμενων ημερών. Φλόγα στα μάτια των παικτών της Φενέρ που ξύπνησαν αφού πρώτα είχαν κοιμηθεί, τρικς από τον Ομπράντοβιτς, ψυχολογικό βάρος αλλά και ψυχραιμία από τον Ιτούδη και την ΤΣΣΚΑ στο τέλος.

Φυσικά καμία έγκυρη πρόβλεψη μέχρι το τέλος, σε ένα σενάριο που γράφτηκε για να ξεπεράσει σε φινάλε αυτά των καλύτερων ταινιών του Χόλυγουντ. Αν αναλογιστεί κανείς τη σχέση των δύο αντρών από το 1993 μέχρι και εχθές το βράδυ, έχει στα χέρια του σενάριο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας και ρόλους που με τους κατάλληλους ηθοποιούς, αξίζουν το χρυσό αγαλματίδιο.