Το «1968» είναι μια ταινία που «ακουμπά» τα βάθη της ψυχής!

H τελειόφοιτη του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ, Κωνσταντίνα Θεοδώρου, είδε το «1968» του Τάσου Μπουλμέτη και μεταφέρει όσα ένιωσε.

«Ένα κατάμεστο Καλλιμάρμαρο έχει φορέσει τα γιορτινά του για να υποδεχτεί έναν από τους ενδοξότερους τελικούς όλων των εποχών.

Σε όποια κατεύθυνση και αν στρέψω το βλέμμα μου αντικρίζω χαμόγελα ενθουσιασμού ανάμεσα στα χιλιάδες αναμμένα κεράκια που φωτίζουν τις σκοτεινές εξέδρες του σταδίου. Στα αυτιά μου ηχεί η συγκλονιστική ραδιοφωνική μετάδοση του Βασίλη Γεωργίου, ενώ ταυτόχρονα η ιαχή «ΑΕΚ ΑΕΚ» καλύπτει κάθε άλλο θόρυβο. Ανάμεσα στην βοή και την πανηγυρική διάθεση ωστόσο επικρατεί και ένα πέπλο σιωπηλού θρήνου για τον μεγάλο αποντα Γιώργο Μόσχο που υπήρξε η κινητήρια δύναμη όλης της ομάδας. Το Παναθηναϊκό Στάδιο έχει πλημμυρίσει από 80.000 θεατές που βρίσκονται εδώ για να θαυμάσουν όχι μόνον το επίτευγμα της ΑΕΚ, αλλά πρωτίστως την μοναδική για τα μέχρι τότε εθνικά αθλητικά χρονικά, ελληνική επιτυχία σε διασυλλογικό επίπεδο.

Εκείνη η μέρα έμελε να αποτελέσει το ορόσημο μιας απολεσθείσας εποχής. Της εποχής όπου ο αθλητισμός δημιουργούσε γέφυρες επικοινωνίας, υπενθυμίζοντας στους φιλάθλους πως τα στοιχεία που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που μας χωρίζουν.



Και ενώ βρίσκομαι βυθισμένη σε αυτές τις σκέψεις ο χτύπος της μπάλας στα χέρια του Γιώργου Αμερικάνου και του Γιώργου Τρόντζου με προσγειώνουν στην πραγματικότητα. Πλέον συνειδητοποιώ πως έχω επιστρέψει στην επίσης σκοτεινή κινηματογραφική αίθουσα. Μόνο που αυτό το σκοτεινό περιβάλλον φωτίζει όχι πια ο έναστρος ουρανός αυλακωμένος από χιλιάδες φωτοβολίδες κάθε φορά που η ελληνική ομάδα σημείωνε ένα καλάθι, ούτε όμως και από τα αναμμένα κεράκια. Στη μεγάλη οθόνη δεσπόζει η αναβίωση της θρυλικής νύχτας που η «Ένωση» παρέλαβε τα σκήπτρα της βασιλείας της. Η στιγμή που η ΑΕΚ έγινε για πρώτη φορά... Βασίλισσα.

Πενήντα χρόνια λοιπόν ύστερα από την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης, η ευρηματική ταινία του Τάσου Μπουλμέτη ακολουθεί θαρρείς την ίδια συνταγή. Παραδίδοντας μια ταινία που θα χαρακτηρίζαμε ως δημιουργικό-δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, εμπλέκει τη μυθοπλασία με τα αληθινά γεγονότα του τελικού του 1968.



Η παρουσίαση του αγώνα μπάσκετ της ΑΕΚ απέναντι στη Σλάβια Πράγας διανθίζεται με την αναδίπλωση παράλληλων ιστοριών που έχουν όλες τους ως κοινό σημείο αναφοράς την επική αυτή βραδιά.

Με την κινηματογραφική μαεστρία που διακρίνει τον δημιουργό της «Πολίτικης Κουζίνας», στην ταινία παρακολουθούμε την ιστορία μιας ερωτευμένης κοπέλας που δοκιμάζει το νυφικό της μπροστά από τον καθρέφτη την ώρα του τελικού, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που ενθυμούνται τον ξεριζωμό από την πατρίδα τους, έναν νεαρό κομμουνιστή κρατούμενο μέσα από το κελί, ένα πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ, έναν εισπράκτορα που παρατηρεί τα βλέμματα και τις σκέψεις των επιβατών, έναν επιβάτη που αναζητά χαμένους του συγγενείς, καθώς και έναν μουσικό στο μαγαζί του οποίου ακολουθεί γλέντι.

Ακόμη προβάλλει με χιουμοριστική χροιά η ιδιαίτερη φυσιογνωμία ενός ιδιοκτήτη γραφείου τελετών που συνεργάζεται με την ομάδα. Όλοι τους πρόσωπα προερχόμενα από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα φέροντας ο καθένας το δικό του ψυχολογικό φορτίο έχουν ως συγκολλητικό τους δεσμό την προσμονή για την έκβαση του αγώνα. Αυτή ακριβώς είναι και η επιδίωξη του σκηνοθέτη, να πλάσει ένα μίγμα μαρτυριών και μυθοπλασίας, ενόσω είναι σε εξέλιξη ο τελικός και αποτυπώνοντας το γενικότερο κλίμα της εποχής υπό τον ζυγό της Χούντας. Φυσικά, η ταινία δεν παραλείπει να φωτίσει και γεγονότα που συντάραξαν το παγκόσμιο γίγνεσθαι σε ένα έτος που ο πλανήτης βίωνε κοσμοϊστορικές αλλαγές.



Σε μια χρονιά που ταυτόχρονα με το βράδυ του τελικού διαπράχθηκε η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ένα μήνα νωρίτερα είχε συμβεί η Άνοιξη της Πράγας με την εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Τσεχοσλοβακια. Υπήρξε και μια περίοδος όπου στην Αμερική έβραζε το κίνημα αντίδρασης κατά του πολέμου του Βιετνάμ, ενώ τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς σημειώθηκε η απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γεωργιου Παπαδόπουλου από τον αείμνηστο Αλέξανδρο Παναγούλη.

Εν κατακλείδι, η κινηματογραφική μεταφορά του μπασκετικού έπους του 1968 βρίθει έντασης, παλμού, γρήγορων εναλλαγών και σαρκαστικού χιούμορ περιβεβλημένη από τις υπέροχες μουσικές μελωδίες της Ευανθίας Ρεπούτσικα. Η επιτυχία ταινίας συνίσταται στον σεβασμό με τον οποίο διαχειρίζεται τα γεγονότα χωρίς να επιδίδεται σε συναισθηματικές εξάρσεις.

Αν είσαι φίλος της ΑΕΚ το σίγουρο είναι πως η συγκίνηση και η ανατριχίλα θα σε κατακλύσουν μετά τη λήξη του θεάματος. Ακόμα όμως και αν δεν συμβαίνει αυτό θα συνειδητοποιήσεις πως το κατόρθωμα του 1968 είναι τέτοιας δυναμικής ώστε πετυχαίνει να συνδέσει τους φιλάθλους οποιασδήποτε ομάδας μέχρι και σήμερα...

1968 συναισθήματα, 1968 ανάσες, 1968 χαμόγελα ευτυχίας, 1968 καρδιοχτύπια σε ένα ενωμένο ελληνικό έθνος!»