Χάινς: «Να ξαναζήσω το… 2012, αλλά ως παίκτης της ΤΣΣΚΑ»

Το συναίσθημα που βίωσε στο «Σινάν Ερντέμ» το 2012 με τον Ολυμπιακό κατακτώντας την Ευρωλίγκα εύχεται να ζήσει και πέντε χρόνια μετά, αλλά ως παίκτης της ΤΣΣΚΑ πλέον, ο Κάιλ Χάινς.

Αποστολή στην Κωνσταντινούπολη, Χρήστος Ρομπόλης

«Όταν σκόραρε ο Πρίντεζης το 2012 ξέραμε ότι είχαμε ήδη κερδίσει, αλλά κανένας δεν το είχε συνειδητοποιήσει ακόμη και αρκετή ώρα μετά. Ήταν κάτι πολύ όμορφο και αισθάνομαι ωραία που επιστρέφω στο γήπεδο αυτό. Θα ήθελα να ξαναζήσω αυτή την εμπειρία, αλλά αυτή τη φορά με τη φανέλα της ΤΣΣΚΑ», τόνισε για να προσθέσει πως «… Σημασία δεν έχει το παρελθόν, αλλά το παρόν. Ο κόσμος μιλά για το τι κάναμε ή δεν κάναμε, αλλά εγώ δεν σκέφτομαι έτσι. Εστιάζω μόνο στο παρόν».

Πάντως κάθε αγώνας κόντρα στον Ολυμπιακό για τον ίδιο είναι ιδιαίτερος, αν και ο στόχος δεν αλλάζει. «Έχω πολλές ευχάριστες αναμνήσεις από τον Ολυμπιακό και πολλούς φίλους στην ομάδα. Όλα αυτά είναι ωραία, αλλά όταν είσαι στον αγώνα ο καθένας παλεύει για τους στόχους της ομάδας του και ξεχνάμε τις φιλίες».

Μιλώντας για τα διαφορετικά χαρακτηριστικά των αντιπάλων ψηλών είπε: «Κάθε ψηλός του Ολυμπιακού έχει το δικό του τρόπο παιχνιδιού. Ο Μιλουτίνοφ είναι πιο παραδοσιακός σέντερ, ο Μπιρτς είναι πολύ αθλητικός, ενώ ο Γιανγκ είναι πολύ καλός επιθετικός ριμπάουντερ και πολύ δυνατός. Επίσης σε χαμηλά σχήματα βάζουν συχνά και τον Πρίντεζη στο ‘5’. Το καλό για μας είναι πως τους έχουμε αντιμετωπίσει κι άλλες φορές στο παρελθόν και ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να κερδίσουμε».

Τέλος, ερωτηθείς για το γεγονός ότι είναι ένας από τους μόλις τρεις παίκτες της ΤΣΣΚΑ που έφερε στην Κωνσταντινούπολη την οικογένειά του (οι υπόλοιποι το απέφυγαν λόγω του φόβου για όσα έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό στην περιοχή) απάντησε: «Η σύζυγός μου ήθελε από την πρώτη στιγμή να έρθει στο Final Four. Γιατί να μην έρθει. Ήταν δίπλα μου σε όλα τα προηγούμενα, με εξαίρεση το 2012. Θα είναι το πρώτο Final Four για την κόρη μου. Η γυναίκα μου είναι από τη Νέα Υόρκη και δεν ανησυχεί για τίποτα. Η Κωνσταντινούπολη δεν τη φοβίζει (γέλια)».