Γιαννόπουλος στο sport-fm.gr: «Δεν θα άλλαζα την Εθνική ούτε για το ΝΒΑ»

Ο αρχηγός του Ρεθύμνου και πλέον μέλος της Εθνικής Ανδρών, Χάρης Γιαννόπουλος, εκτός από τα αδιαμφισβήτητα μπασκετικά του προσόντα, διακατέχεται από καλλιτεχνικές ανησυχίες, έντονη αίσθηση του χιούμορ και αθλητική κουλτούρα.

Παρότι τη μέρα που τον συναντήσαμε στο αγαπημένο του στέκι στο Ρέθυμνο φορούσε κόκκινο, η «dark» πλευρά του δεν μπορούσε να κρυφτεί.

Απροσδόκητα κουλ και ανοιχτός, ο απόλυτα ροκ τύπος, μας μίλησε για την πορεία του στο μπάσκετ και την Εθνική. Μοιράστηκε μαζί μας τις μουσικές του σκέψεις, αλλά και τις εμπειρίες του από τη ζωή στην Κρήτη.

Χάρης Γιαννόπουλος λοιπόν, πολύπλευρος, πολυτάλαντος μα πάνω από όλα ντόμπρος!

Συνέντευξη στο sport-fm.gr και τους Νικολέτα Γκαρέτσου και Δημοσθένη Καραμούζα

Πώς ξεκίνησε η επαφή σου με τα παρκέ;

«Ήμουν 12 χρονών, έκανα στίβο, 150 μέτρα, που είναι για τις μικρές ηλικίες. Πήγα, λοιπόν, στη Θεσσαλονίκη να αγοράσω παπούτσια με τον πατέρα μου και εκεί συνάντησα έναν πωλητή ο οποίος έπαιζε μπάσκετ. Με είδε ψηλό, με ρώτησε την ηλικία και την ομάδα μου, που τότε ήταν ο ΠΑΟΚ. Μου πρότεινε να πάω στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ στο μπάσκετ. Τότε δεν μου άρεσε το συγκεκριμένο άθλημα. Ο πατέρας μου, όμως, επηρεάστηκε από την συζήτηση μαζί του και πήρε τηλέφωνο τις ακαδημίες χωρίς να το ξέρω. Μετά από πίεση με έπεισε να πάω να δοκιμαστώ. Οι άνθρωποι εκεί ξετρελάθηκαν, γιατί είδαν ένα μικρό παιδί να μπορεί να τρέχει, να πηδάει και να έχει δυνατότητες. Έτσι, ξεκίνησα να πηγαίνω δύο-τρεις φορές την εβδομάδα. Όσο περισσότερο πήγαινα τόσο περισσότερο το αγαπούσα».

Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Ισπανία και Ρέθυμνο. Μίλησέ μας για το τι σου προσέφερε κάθε μέρος τόσο σε ψυχή όσο και σε σώμα.

«Στη Θεσσαλονίκη έμεινα από τα 13 έως τα 18 μου. Ήταν τα εφηβικά μου χρόνια, άρχισα να ζω μόνος και να αναπτύσσω το χαρακτήρα μου. Δυστυχώς ή ευτυχώς πήρα μόρια από τις μικρές Εθνικές, οπότε άρχισα να μελετάω ολοένα και λιγότερο για το σχολείο και ξεκίνησα να διαβάζω εξωσχολικά βιβλία. Τότε άρχισα να ακούω και ροκ μουσική. Ήταν μεγάλος σταθμός στην καριέρα μου και στη διαμόρφωση του εγώ μου. Μετά, στην Αθήνα, το σκηνικό ήταν εντελώς διαφορετικό. Αναγκάστηκα να δω το μπάσκετ εντελώς επαγγελματικά γιατί βρέθηκα στον Ολυμπιακό που είναι μια από τις μεγαλύτερες ομάδες στην Ευρώπη. Εκεί συνειδητοποίησα ότι το μπάσκετ είναι αυτό που θα κάνω όσο αντέχω. Στην Ισπανία έκανα πάρα πολύ καλούς φίλους που τους έχω μέχρι και σήμερα. Αγάπησα πάρα πολύ την Καταλονία. Οι άνθρωποι εκεί είναι φευγάτοι, αλλά τους πάω με χίλια. Τέλος η Κρήτη είναι ένα εντελώς διαφορετικό κομμάτι. Είναι η πρώτη φορά που ένιωσα ότι μπορώ να μείνω σε έναν τόπο για πάντα. Η αγάπη μου για το μέρος αυτό είναι τεράστια».

Πώς είναι η αντιμετώπιση που έχεις από την τοπική κοινωνία του Ρεθύμνου, αγωνιζόμενος στην ομάδα της πόλης και μάλιστα ως αρχηγός;

«Εδώ είναι η πρώτη φορά που παίζω σε επαρχία. Δεν ήξερα πως είναι. Δεν ισχύει ότι όταν χάνεις ευθύνεσαι για όλα, ενώ όταν κερδίζεις είσαι Θεός. Κανείς δεν θα σου γκρινιάξει σε περίπτωση ήττας. Αντιθέτως, θα σου πουν «δεν πειράζει» και θα σε εμψυχώσουν για την συνέχεια. Τους αρέσει να κουβεντιάζουν μαζί σου και αν τους καθησυχάζεις όλα είναι μια χαρά. Ως αρχηγός μου αρέσει να επικοινωνώ με τους ανθρώπους της τοπικής κοινωνίας και εκείνοι θέλουν να συνομιλούν μαζί μου και να μαθαίνουν τις εξελίξεις της ομάδας. Είναι ρομαντικό όλο αυτό που βιώνω εδώ».

Το ότι αγωνίζεσαι στην Κρήτη, μακριά από μια μεγάλη πόλη σε βοηθάει να παραμένεις προσηλωμένος στους αθλητικούς σου στόχους;

«Ναι, 100%! Όταν είσαι σε μια μεγάλη πόλη σου παίρνει περισσότερη ώρα να πας στο γήπεδο.Εδώ δεν σκέφτεσαι ούτε τα πέρα δώθε ούτε άλλους εξωτερικούς παράγοντες που σου αποσπούν την προσοχή. Σε γλιτώνει από πολλά άγχη που υπάρχουν σε μια μεγάλη πόλη».

Στην Ισπανία πως αντιμετωπίζει ο κόσμος το μπάσκετ και τον αθλητισμό εν γένει σε σχέση με την Ελλάδα; Έχουν διαφορετική κουλτούρα;

«Ναι μεν, αλλά! Υπάρχει γκρίνια, υπάρχει η τάση να φεύγουν από το γήπεδο όταν χάνει η ομάδα τους, αν δεν παλεύεις θα σε κριτικάρουν. Αλλά σε κάθε ματς βλέπεις οικογένειες, ή οπαδούς των δυο ομάδων να κάθονται δίπλα, δίπλα. Είναι κάτι πανέμορφο και δεν συγκρίνεται με τίποτα. Μακάρι και στην Ελλάδα οι φίλοι του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού μια μέρα να κάτσουν ο ένας δίπλα στον άλλον».

Τη βία πως την έχεις βιώσει στα ελληνικά παρκέ και πώς στο εξωτερικό;

«Δεν έχω βιώσει βία στο εξωτερικό, ξεκάθαρα! Το χειρότερο που μπορεί να γίνει είναι να φωνάξουν λίγο παραπάνω. Εδώ στην Ελλάδα έχω ζήσει διάφορα. Αντικείμενα να πέφτουν στον πάγκο, οπαδοί να εισβάλουν στον αγωνιστικό χώρο και να μας χτυπάνε μέχρι να καταφέρουμε να πάμε στα αποδυτήρια. Με τον ΠΑΟΚ στην Σερβία,που κοντέψαμε να φάμε ξύλο από οπαδούς. Είναι περίεργο και σοκαριστικό το να πορώνονται οι άνθρωποι για ομάδες και χρώματα».

Θεωρείς ότι υπάρχει τρόπος να σταματήσει η βία στη χώρα μας ;

«Ναι φυσικά! Όπως το κατάφεραν και σε άλλες χώρες που είχαν σοβαρά θέματα βίας. Δεν ξέρω όμως γιατί δεν γίνεται, γιατί δεν την σταματάνε».

Το γεγονός ότι είσαι αρχηγός σου προσθέτει ευθύνες; Το αισθάνεσαι ως βάρος;

«Έχω υπάρξει αρχηγός από πολύ μικρός. Σε παιδικά, εφηβικά κλπ. Τώρα είναι η πρώτη φορά που είμαι αρχηγός σε αντρική ομάδα. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να έχεις να διαχειριστείς άλλα έντεκα ‘εγώ’. Έντεκα ανθρώπους που ο καθένας θέλει να είναι ο πρωταγωνιστής. Προσπαθείς να βρεις μία μέση λύση. Για μένα όμως είναι κάτι δελεαστικό το να έχεις το ρόλο του αρχηγού».

Τι είναι αυτό που βρήκες στο Ρέθυμνο, αγωνιστικά και μη, που σε έκανε να ανανεώσεις το συμβόλαιο σου μέχρι το 2020;

«Εξωαγωνιστικά είναι όλα όσα προανέφερα, το όμορφο κλίμα εδώ στο Ρέθυμνο. Αγωνιστικά, το ότι είναι μια ομάδα με βλέψεις η οποία κοιτάει να γίνεται διαρκώς καλύτερη. Είναι ένας σύλλογος στον οποίο δεν έχεις να σκεφτείς τίποτα άλλο πέρα από το μπάσκετ. Έχω περάσει πολλά σε άλλες ομάδες, όπως για παράδειγμα να μου κάνουν έξωση ή να μου κόβουν το ρεύμα. Εδώ όλα κυλάνε φυσιολογικά και αυτό είναι που παίζει το σημαντικότερο ρόλο για τον Έλληνα αθλητή».



Πώς είναι να αγωνίζεσαι για την Εθνική;

«Ισχύει το κλισέ ότι είναι η ύψιστη τιμή. Δεν υπάρχει παραπάνω σκαλί από αυτό. Δεν το αλλάζω με τίποτα. Ούτε με αγώνα ΝΒΑ, ούτε με καμία άλλη διάκριση. Μου είχε λείψει πάρα πολύ και η αλήθεια είναι ότι όταν ήρθε η κλήση μου στην Εθνική Ανδρών, ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Είχα μείνει ακόμα στη Ρόδο του 2009».

Εθνικές Νέων και τώρα Εθνική Ανδρών. Αλλάζει το συναίσθημα, μεγαλώνουν οι ευθύνες;

«Ναι, σίγουρα μεγαλώνουν οι ευθύνες και το βάρος. Έχεις να αντιμετωπίσεις πολύ καλύτερους αντιπάλους από ότι στις μικρότερες ηλικίες. Επίσης έχεις το άγχος ότι είναι στραμμένα πάνω σου τα βλέμματα πολλών περισσότερων σε σχέση με τις μικρές Εθνικές. Είναι τόσο μεγάλη η τιμή να αγωνίζεσαι για την Εθνική Ανδρών, που πολλές φορές νιώθεις βάρος».

Φτιάξε μας την ιδανική τετράδα από συμπαίκτες που έχεις αγωνιστεί και βάλε μας στον πάγκο τον καλύτερο προπονητή με τον οποίο έχεις συνεργαστεί.

«Κατσίβελης, Παπανικολάου, Φιτζπάτρικ και Γκίστ. Για προπονητή θα διάλεγα τον Μόντσο Φερνάντεθ».

Στο φετινό πρωτάθλημα από ομάδες εκτός Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, ποιους παίκτες έχεις ξεχωρίσει;

«Προφανέστατη απάντηση είναι ο Μακένζι Μουρ του Λαυρίου. Από εκεί και πέρα. τον Μούντι από το Ρέθυμνο. Κάνει τρομερή χρονιά και ο Γκίκας, ο οποίος μου αρέσει πάρα πολύ σαν παίκτης».

Τι εφόδια πρέπει να έχει ένας Έλληνας παίκτης που αγωνίζεται στη θέση σου για να ανταπεξέλθει απέναντι στους αθλητικούς Αμερικάνους που αγωνίζονται στην ελληνικό πρωτάθλημα;

«Πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να δουλέψει την αθλητικότητα του. Μετά, πρέπει να μάθει να κάνει πράγματα που δεν έχουν συνηθίσει να κάνουν οι Αμερικανοί. Θα πρέπει να κάνει όλα τα τριγύρω, αλλά ταυτόχρονα, θα πρέπει να βελτιώσει πολύ το ένας εναντίον ενός, που είναι το Α και το Ω στο σύγχρονο μπάσκετ».

Με τον Ντατόμε έχετε συζητήσει το να αλλάξετε θέση για μια μέρα;

«Όχι ακόμα! Πολύ θα το ήθελα όμως. Δεν ξέρω, βέβαια, αν εκείνος θα το ήθελε! Από το λίγο που μου έχει πει ο Σλούκας, μοιάζουμε πολύ και ως χαρακτήρες, όχι μόνο εμφανισιακά. Την πρώτη εβδομάδα μάλιστα που ο Κώστας πήγε στην προετοιμασία της Φενέρ, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι είναι σαν να με έχει ξανά συμπαίκτη».

Ο Γιαννόπουλος του 2018, αν μπορούσε να επιστρέψει πίσω στον χρόνο, τι θα έλεγε στο Χάρη του 2008; Θα τα άφηνες όλα όπως είναι ή θα άλλαζες κάτι;

«Θα τα άφηνα όλα όπως είναι τώρα. Ίσως το μόνο που θα άλλαζα θα ήταν να έπαιζα λίγο κιθάρα παραπάνω».

Αν δεν έκανες καριέρα στο μπάσκετ, θα γινόσουν επαγγελματίας μουσικός;

«Δεν ξέρω αν θα είχα την ευκαιρία, αλλά σίγουρα θα το προσπαθούσα».

Ποιό είναι το σάουντρακ της αθλητικής σου πορείας και ποιό της προσωπικής σου ζωής;

«Της αθλητικής μου πορείας σίγουρα είναι το «Highway to hell» των AC/DC, ενώ αυτό της προσωπικής μου ζωής το «Free bird» των Lynyrd Skynyrd».



Κεφάλαιο τραυματισμοί! Πόσο εύκολο είναι ένας αθλητής να ξεπεράσει έναν τραυματισμό και τι ψυχικά εφόδια χρειάζονται;

«Eίναι μακράν το πιο δύσκολο κομμάτι για έναν αθλητή. Δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω το συναίσθημα. Είσαι άρρωστος όταν είσαι τραυματίας. Είναι σαν να έχεις πυρετό για όσο καιρό διαρκεί ο τραυματισμός. Ψυχολογικά πρέπει να επιμείνεις και να μην το βάλεις κάτω. Θέλει πάρα πολλή δουλειά για να επανέλθεις. Δουλεύεις για να γίνεις καλά και όχι για να βελτιωθείς ως αθλητής κάτι το οποίο είναι εκνευριστικό. Η αποθεραπεία είναι σπάσιμο νεύρων. Πονάς, αλλά πρέπει να προσπαθήσεις. Όταν φτάσει η στιγμή να επιστρέψεις στον αγωνιστικό χώρο νιώθεις φόβο μην τραυματιστείς ξανά και θέλει χρόνο για να το αποβάλεις από μέσα σου. Το χειρότερο είναι ένας τραυματισμός να οδηγήσει έναν αθλητή στο να τα παρατήσει».

Πες μας δυο λόγια για το Summer Camp στην Αλεξάνδρεια Ημαθείας το οποίο επισκέφθηκες το καλοκαίρι, αλλά και για την επαφή σου με τα μικρά παιδιά.

«Είναι ένα Camp το οποίο διοργανώνει ένας άνθρωπος ο οποίος έχει χρόνια επαφή με τα παιδικά και τα εφηβικά. Το καλοκαίρι ήμουν για πρώτη φορά καλεσμένος. Ο προπονητής που βρίσκεται πίσω από την ιδέα ήταν για χρόνια στον Μαντουλίδη, έχει πάρει πολύ σημαντικές νίκες με εφήβους και νέους και έχει αναδείξει πάρα πολλά ταλέντα όπως ο Κατσίβελης, ο Σλούκας και άλλοι πολλοί. Είναι τεράστια τιμή και τύχη ένας τέτοιος άνθρωπος να κατάγεται από την Αλεξάνδρεια και να δουλεύει με τα μικρά παιδιά όπως κάνει αυτός. Ελπίζω να μπορέσουμε να έχουμε μια συνεργασία στο μέλλον η οποία να κρατήσει για τα επόμενα χρόνια».

Μετά τις επιτυχίες σου με τις μικρές Εθνικές πως οραματιζόσουν την καριέρα σου, έχεις πετύχει κάποια από τα πράγματα που ήθελες έως τώρα;

«Δεν είχα ποτέ τη ''λόξα'' να παίξω για Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, Ευρωλίγκα ή ΝΒΑ. Ήθελα απλά να παίζω επαγγελματικά και κάποια στιγμή να φύγω στο εξωτερικό, κάτι που το έκανα. Να αποδίδω καλά και να παίζω. Οπότε μέχρι στιγμής είμαι απόλυτα ευχαριστημένος με την πορεία της καριέρας μου. Ατομικά είχα δυο στόχους. Ο ένας ήταν να παίξω στην Εθνική Ανδρών, πράγμα που έγινε και ο άλλος να ξεπεράσω το ρεκόρ του Μπάνε Πρέλεβιτς στα τρίποντα σε ένα παιχνίδι! Να βάλω δηλαδή πάνω από 10 τρίποντα σε έναν αγώνα. Δεν ξέρω βέβαια αν θα γίνει αλλά το προσπαθώ!!»

Έχεις να δείξεις και άλλα πράγματα μέσα στο παρκέ;

«Ναι, σίγουρα! Δεν θα πω τι και πως γιατί μπορεί να μην γίνουν. Αλλά νιώθω ότι έχω να δώσω πολλά ακόμα».

Εντέλει ποιος είναι ο χειρότερος αντίπαλος ενός αθλητή;

«Θα φανεί περίεργο, αλλά για μένα είναι οι φίλοι του. Γιατί ενώ θα μπορούσες να πας ένα έξτρα πρωινό για προπόνηση, μπορεί να σε ξεσηκώσουν να πας μια βόλτα, να πιείς έναν καφέ. Είναι δύσκολο να μην πας. Πρέπει σε όλο αυτό να βρεις την κατάλληλη ισορροπία».

Πιστεύεις ότι η ''αμερικανοποίηση'' του ευρωπαϊκού μπάσκετ είναι κάτι που θα σταματήσει ή κάτι που θα συνεχιστεί;

«Πιστεύω ότι θα συνεχιστεί. Μπορεί να μεγαλώσουν οι διαστάσεις του αγωνιστικού χώρου, να μεγαλώσει κι άλλο το τρίποντο. Οι λευκοί γίνονται ακόμη πιο αθλητικοί με συνέπεια οι χώροι να μικραίνουν. Το ότι στο παγκόσμιο μπάσκετ υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι παιχνιδιού είναι κάτι πολύ κακό για το άθλημα. Αποτρέπει πολλούς από το να το καταλάβουν και να ασχοληθούν περαιτέρω με αυτό. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα επέλθει η εξομοίωση».

Θεωρείς ότι έφτασε η ώρα να σπάσει το ''μονοπώλιο'' Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού ή νομίζεις ότι αυτό που έκανε η φετινή ΑΕΚ ήταν απλά μια έκρηξη;

«Δεν πιστεύω ότι είναι απλά ένα πυροτέχνημα. Είναι κάτι που προετοιμάζεται καιρό τώρα. Μια προσπάθεια που γίνεται εδώ και χρόνια. Φέτος απέδειξε ότι οι κόποι της αποδίδουν επιτέλους καρπούς. Αυτό θα τους δημιουργήσει μεγαλύτερη όρεξη για το μέλλον. Πιστεύω ότι η ΑΕΚ μπήκε ανάμεσα στους δυο μεγάλους για τα καλά και μακάρι να ακολουθήσουν και άλλοι. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι και άλλες ομάδες ανεβαίνουν όπως το Λαύριο και ο Προμηθέας».