Δεν αρκεί το πάθος, χρειάζεται και βάθος

Οι εποχές που για μια ομάδα αρκούσε η μεγάλη εμφάνιση ενός παίκτη για να κερδίσει έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν δυνατό να νικήσει τον Ολυμπιακό μόνο με το πάθος των παικτών του και τον Μαυροκεφαλίδη. Και μια ομάδα του επιπέδου και του βάθους των «ερυθρολεύκων» ήταν αδύνατο να χάσει από τα ηρωικά ενός παίκτη και 2-3 ακόμη καταπονημένων συνοδοιπόρων του.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Από τη στιγμή που δεν υπήρχε δραστική αλλαγή των δεδομένων σε σχέση με τον πρώτο τελικό, ήταν αναμενόμενο πως το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό. Ακόμη και το ίδιο το σκορ, θαρρείς και συνωμότησε κι αυτό, ήταν σχεδόν καρμπόν και το 76-70 της Κυριακής έγινε 76-69 την Τετάρτη. Ο μεν Παναθηναϊκός και πάλι έψαχνε λύσεις, Μαυροκεφαλίδης και Φώτσης έψαχναν ανάσες, ο Διαμαντίδης έψαχνε τους συμπαίκτες του υπό ασφυκτική πίεση, ο δε Ολυμπιακός δεν πτοήθηκε ούτε από τη φθορά των φάουλ, ούτε από τον εκνευρισμό του Σπανούλη, ούτε και από την πίεση της έδρας.

Ο Παναθηναϊκός αναζητούσε εναγωνίως την ανάδειξη νέων όχι πρωταγωνιστών, αλλά έστω κι απλώς παικτών που θα μπορούσαν να κάνουν τα στοιχειώδη δίπλα στις «κολώνες» της ομάδας, τον Μαυροκεφαλίδη, τον Διαμαντίδη και τον Φώτση, που έκαναν και πάλι υπερωρίες. Αυτός που ανέδειξε, ωστόσο, κρυφά όπλα, αν και δεν είχε την ίδια ανάγκη με τους «πράσινους», ήταν ο Ολυμπιακός. Ο Τρεμέλ Ντάρντεν, λες κι εμπνέεται από το ΟΑΚΑ, ήταν και πάλι καθοριστικός, ένα μήνα μετά τη μεγάλη του εμφάνιση στο ίδιο γήπεδο και απέναντι στον ίδιο αντίπαλο (και με το ίδιο αποτέλεσμα). Καταπόνησε τον Διαμαντίδη με την άμυνά του και εκμεταλλεύτηκε την προσανατολισμένη σε άλλους πόλους πίεση του Παναθηναϊκού προσφέροντας 14 υπερπολύτιμους πόντους στην επίθεση.

Με τον Πρίντεζη σε εξαιρετική βραδιά και τον Σπανούλη στοιχειωδώς βελτιωμένο από τον πρώτο τελικό, ο Ολυμπιακός δεν είχε πολλές, αλλά σε κάθε περίπτωση διέθετε περισσότερες λύσεις από τον Παναθηναϊκό για να πάρει το ματς.

Κάπως έτσι έγινε το 2-0, που μάλλον θεωρείται απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη. Όταν η μια ομάδα είναι συμπαγής, ίδια σε πρόσωπα και φιλοσοφία (αφού ο Σφαιρόπουλος μπορεί να μην έκανε προετοιμασία, αλλά την παρέλαβε ουσιαστικά από την αρχή της σεζόν και είχε χρόνο να αφήσει το στίγμα του κι αυτό να αφομοιωθεί από τους παίκτες του), ενώ η άλλη έχει εκκινήσει με σύνθημα «τόπο στα νιάτα» και στην πορεία αλλάζει ρότα, αλλάζει προπονητή, αλλάζει παίκτες και χάνει πολύτιμα στελέχη χωρίς να μπορεί να τα αντικαταστήσει (βλ. Γκιστ, Παππά, Μπατίστα), η λογική υπαγορεύει ότι σε μια σειρά αγώνων νικήτρια θα είναι η πρώτη.

Όλα δείχνουν πλέον… Ολυμπιακό, που έχει όχι δύο όπως πέρσι, αλλά τρία match ball τίτλου, δύο εξ αυτών στο γήπεδό του. Προπαντός, όμως, έχει το περσινό μάθημα να τον διατηρεί σε εγρήγορση, αλλά και τη σοβαρότητα να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις. Ο Παναθηναϊκός δεν θα παραδοθεί αμαχητί. Δεν το έκανε, άλλωστε, ούτε μέχρι τώρα. Πάλεψε στα όρια των δυνατοτήτων του, ίσως και πέρα αυτών, εξ ου και το θερμό χειροκρότημα αναγνώρισης των φιλάθλων του στο τέλος. Όμως αυτό μάλλον δεν φτάνει. Σύμφωνοι, η ιστορία υποχρεώνει τους αντιπάλους του να είναι σε εγρήγορση, τους ουδέτερους να κρατούν μια πισινή και τους οπαδούς του να διατηρούν μια κρυφή ελπίδα για ένα ακόμη «θαύμα». Όμως με τα τωρινά δεδομένα, με τέτοιο θα μοιάζει όχι η ολική επαναφορά, αλλά ακόμη και η απαρχή αυτής με μια νίκη του Παναθηναϊκού την Κυριακή στο ΣΕΦ.

Follow @ChristosRobolis