Δύσκολο αλλά όχι αδύνατο

Το τέλος της πρώτης φάσης του φετινού Eurobasket αφήνει σε όλους τους Έλληνες φιλάθλους μια γλυκόπικρη γεύση. Από την μια πλευρά η πρόκριση στην επόμενη φάση της διοργάνωσης και οι αρκετά καλές εμφανίσεις των πρώτων τριών αγώνων και από την άλλη οι δύο κολλητές ήττες στο τέλος από Ιταλία και Φινλανδία, που δυστυχώς τις κουβαλάμε και στον νέο όμιλο, αφού με αυτές τις δύο περάσαμε από τον πρώτο.

Tο έργο μας πια είναι αρκετά δύσκολο έχοντας ως δεδομένο ότι μαζί μας θα βρίσκονται οι διοργανωτές Σλοβένοι του πολύπειρου Μάλκοβιτς, οι πάντα δυνατοί και κακοί μας δαίμονες Ισπανοί και ο νικητής του Κροατία- Τσεχία που διεξάγεται τις ώρες που γραφόταν το κείμενο και δεν ήταν δυνατό να γνωρίζουμε την έκβαση του. Την εθνική μας την συμφέρει να περάσουν οι συμπαθείς και φιλότιμοι Τσέχοι, όχι μόνο λόγω δυναμικότητας αλλά και γιατί δεν θα μεταφέρουν νίκη μαζί τους έχοντας χάσει τόσο από Ισπανούς όσο και από Σλοβένους, σε αντίθεση με τους Κροάτες, που και πιο απρόβλεπτοι είναι και νίκη πέτυχαν επί των αθλητών του Μπόζινταρ στην παράταση την Κυριακή. Στο νέο όμιλο, από τον οποίο στα νοκ- άουτ προκρίνονται οι τρεις πρώτοι, πιθανότητα για την πρόκριση να απαιτείται το απόλυτο, δηλαδή τρεις νίκες. Πράγμα που φαντάζει και είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.

Πέρα από την δυναμικότητα των νέων μας αντιπάλων το πιο σημαντικό είναι οι παίκτες μας και ο κόουτς Τρινκέρι να κάνουν την αυτοκριτική τους και να συζητήσουν για το τι έφταιξε και χάσαμε, από δύο πανομοιότυπες σε φιλοσοφία και στυλ παιχνιδιού ομάδες και μάλιστα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Και στα δύο ματς οι αντίπαλοι μας παρέσυραν στο δικό τους ρυθμό, κάνοντας με αυτόν τον τρόπο τα μειονεκτήματα τους πλεονεκτήματα και βραχυκύκλωσαν την σκέψη και το μυαλό των διεθνών μας.

Με σαφέστατη αδυναμία μέσα στην ρακέτα γνώριζαν πως μόνο τρέχοντας και σουτάροντας τρίποντα είχαν τύχη απέναντι στην Ελλάδα. Εμείς από την πλευρά μας αντί να περάσουμε την μπάλα στους ψηλούς μπήκαμε στο ίδιο στυλ και μοιραία αποτύχαμε. Ερωτηματικό παραμένει, για μένα, η πολύ μικρή συμμετοχή του Αντώνη Φώτση, αρχηγού της ομάδας, ενός παίκτη που με τον τρόπο παιχνιδιού του θα μπορούσε να δώσει λύσεις τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά, αφού ακόμα και τώρα που πάτησε τα τριάντα δύο παραμένει ένας από τους καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη στο παιχνίδι πάνω από την στεφάνη. Αντίθετα η επιλογή του προπονητή μας να παίζει για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα με τον Μαυροκεφαλίδη στο πέντε αποδείχτηκε τουλάχιστον ατυχής.

Ευθύνες είναι πολύ εύκολο να ψάξει να βρει κανείς, άλλωστε στον αθλητισμό η νίκη έχει πολλούς πατεράδες και η ήττα είναι ορφανή. Η κριτική μετά από κάποιο ανεπιτυχές αποτέλεσμα μοιάζει απλή υπόθεση. Λάθη σαφώς και έχουν γίνει. Και στην στελέχωση της ομάδας που ταξίδεψε στην Σλοβενία και στην εκεί διαχείριση του ρόστερ. Η επιλογή να πάει η ομάδα με τρία κλασικά γκάρντ και τον Μπράμο ως τέταρτο της στερεί λύσεις και δυνατότητες. Η απουσία, πίσω από τον Μπουρούση, άλλου αξιόπιστου πενταριού κραυγάζει σε πολλές περιπτώσεις.

Από την άλλη μην ξεχνάμε και τις πολύ σημαντικές απουσίες της ομάδας. Ο Καλάθης, ένα από τα πιο γρήγορα γκάρντ στην Ευρώπη, θα μας ανέβαζε επίπεδο. Ο Κουφός, από τους πιο βελτιωμένους παίκτες στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ την χρονιά που πέρασε, θα μας ισχυροποιούσε σε μεγάλο βαθμό κάτω από το καλάθι. Σε αυτές τις απουσίες ήρθε να προστεθεί και ο Σοφοκλής αλλά και οι ατυχίες στην περίοδο της προετοιμασίας, τραυματισμοί Καϊμακόγλου και Μπουρούση, που δεν άφησαν την ομάδα να δουλέψει όπως θα ήθελε.

Σε κάθε περίπτωση όμως είναι λάθος να θεωρούμε την υπόθεση Eurobasket τελειωμένη. Ταλέντο υπάρχει, εμπειρία επίσης, μην λησμονούμε πως οι περισσότεροι από τους παίκτες μας είναι κάτοχοι ευρωπαϊκών τροπαίων με τις ομάδες τους, προπονητή αξιόλογο έχουμε όποτε ας περιμένουμε. Ο Τρινκέρι ούτε άσχετος έγινε ξαφνικά ούτε οι παίκτες άχρηστοι σε μια νύχτα. Εντάξει για αρκετούς μια ήττα από τους άτεχνους Φινλανδούς συνιστά ντροπή. Είναι έτσι όμως; Μπορεί το όνομα της χώρας των χιλίων λιμνών να μην γεμίζει το μάτι αλλά διαθέτουν μπασκετμπολίστες με ταλέντο και εμπειρίες. Ο δήμιος μας σήμερα Κόπονεν έχει αξιόλογη καριέρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι Χαφ και Λι αμερικάνικη παιδεία, ο Μότολα μέχρι και από το ΝΒΑ πέρασε και ο Ράνικο βγάζει το ψωμί του χρόνια τώρα μακριά από την ερασιτεχνική πατρίδα του. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσετε και την αλεπού που έχουν στην άκρη του πάγκου τους τον Χένρικ Ντέτμαν που είναι αιώνιος προπονητής τους θα αντιληφθείτε ότι μόνο αμελητέα ποσότητα δεν είναι. Μην ξεχνάμε άλλωστε και την παρουσία τους το 2011 που μόνο διακοσμητικό ρόλο δεν είχαν στην διοργάνωση.

Πάμε τώρα στα μελλούμενα. Οι Ισπανοί, πρώτοι μας αντίπαλοι στον όμιλο της Λιουμπλιάνας, δεν είναι η ακτύπητη ομάδα των προηγούμενων χρόνων. Με ισχυρές απουσίες εμφάνισε αδυναμίες στο μόνο σοβαρό τεστ της πρώτης φάσης με την Σλοβενία. Έχουν έλλειψη ηγετών, Γκασόλ και Ναβάρο είναι στα πιτς και τα περιμένουν όλα από τον μικρό Γκασόλ και τις ορέξεις του Ρούντι. Καλντερόν και Ρούμπιο ποτέ στο παρελθόν δεν τράβηξαν το κάρο από την λάσπη σε συνθήκες πίεσης. Αν η ομάδα αποβάλλει τον φόβο που νοιώθει απέναντι τους δεν αποκλείεται να τους κερδίσει και να ανακατέψει πολύ την υπόθεση πρόκριση. Οι οικοδεσπότες Σλοβένοι είναι πολύ δυνατοί και επικίνδυνοι.

Δεν είναι μόνο η παρουσία πολλών ταλαντούχων παικτών, ο Γκόραν Ντράγκιτς στην καλύτερη φάση του, μαζί του οι γερόλυκοι Λάκοβιτς, Νάχμπαρ και Λόρμπεκ αλλά και ο " δικός " μας Μπέγκιτς, αλλά και ότι πλέον την προπονητική ευθύνη της ομάδας έχει ο πολύπειρος Μάλκοβιτς. Στα συν και η έδρα που πάντα κάτι προσθέτει. Πάντως ότι φόβο και κόμπλεξ μπορεί να κουβαλάμε εμείς με τους Ισπανούς έχουν οι Σλοβένοι απέναντι μας. Τώρα για τον τελευταίο της παρέας καλό είναι να μας προκύψουν οι Τσέχοι και από πλευράς ποιότητας αλλά και βαθμολογικά.

Καλή συνέχεια στα παιδιά και ψηλά το κεφάλι.