Εθνική Εφήβων, σαν… δημοψήφισμα

Στον πρωταθλητισμό ο πετυχημένος ξεχωρίζει από τους άλλους από τη λάμψη που φέρει το παράσημό του, είτε αυτό λέγεται τρόπαιο, είτε δαχτυλίδι, είτε μετάλλιο. Η Εθνική Εφήβων φεύγει από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ηρακλείου με γυμνό το στήθος από οποιοδήποτε μέταλλο, έστω και χαλκό, αλλά ουδόλως αποτυχημένη. Η επιτυχία της, έστω και άυλη, είναι δεδομένη.

Πολυτιμότερες από τα όποια μετάλλια ή ατομικά βραβεία πάρει κάποιος σε μια τέτοια διοργάνωση είναι οι εμπειρίες που αν τύχουν της απαιτούμενης επεξεργασίας θα οδηγήσουν σε άλλες, μεγαλύτερες, κορυφές. Το ζητούμενο σε αυτές τις ηλικίες δεν είναι τόσο οι τίτλοι. Πόσοι και πόσοι περίπου συνομήλικοί τους δεν σάρωσαν τέτοιες διακρίσεις και λίγα χρόνια μετά διέψευσαν τις προσδοκίες κάνοντας τα ενθύμια αυτά να μοιάζουν περασμένα μεγαλεία που διηγώντας τα πια κλαίνε;

Το έχουμε ξαναπεί: τα πρωταθλήματα των «μικρών» μοιάζουν πολύ με τα talent shows. Προσφέρουν σε φερέλπιδες νέους την ευκαιρία να διαφημίσουν το ταλέντο τους, αλλά δεν διασφαλίζουν καμία καριέρα. Αυτή θα έρθει μόνο με σκληρή δουλειά, μυαλό στο κεφάλι και σωστές επιλογές.

Κάτι σαν το δημοψήφισμα δηλαδή… Τι σχέση έχουν τα δύο. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, βάθρο ή όχι για τη μία περίπτωση, «ναι» ή «όχι» για τη δεύτερη, είναι οι πράξεις της επόμενης μέρας εκείνες που θα καθορίσουν το μέλλον. Κι όπως τα ταλαντούχα παιδιά της Εθνικής Εφήβων καλούνται να επενδύσουν στο θείο τους χάρισμα, να γίνουν πρώτα καλύτεροι παίκτες και μετά καλύτεροι συμπαίκτες δουλεύοντας για το καλό ενός συνόλου, η επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος καλεί άπαντες, συμφωνούντες ή διαφωνούντες, να γίνουν πρώτα καλύτεροι άνθρωποι και πολίτες, κατόπιν καλύτεροι συνάνθρωποι και συμπολίτες και τέλος να εργαστούν χωρίς ιδιοτέλεια για το μέλλον των ιδίων και της χώρας.

Είναι στο χέρι τους. Στο χέρι μας…

Follow @ChristosRobolis