Έχασε το πόδι της στις βομβιστικές επιθέσεις στη Βοστόνη... Και φέτος έτρεξε στον μαραθώνιο!

Η έκρηξη ήταν δυνατή. Πολύ! Η Άντριαν κατάλαβε από την πρώτη στιγμή τι είχε συμβεί...

«Είναι επίθεση. Είναι επίθεση», φώναξε στον Άνταμ. «Θα γίνει και άλλη...»! Εκείνος ήταν πεσμένος δίπλα της, πρόλαβε να την πλησιάσει και να καλύψει το κεφάλι της στο στήθος του. Η δεύτερη έκρηξη ήταν πιο δυνατή.

Όταν άνοιξε τα μάτια της, δεν μπορούσε να πιστέψει τι έβλεπε. Πανικός. Παντού καπνός και μια οσμή καμένου. Και φωνές. Κραυγές. Και κλάματα!

Η Άντριαν ήξερε ότι ήταν στο έδαφος. Ήξερε από την πρώτη στιγμή ότι είχε τραυματιστεί. Ωστόσο δεν ένιωθε κάτι. Δεν ένιωθε πόνο.

«Ήταν τόσο μεγάλο το σοκ που φαίνεται ότι το μυαλό αποβάλει –αρχικά- τον πόνο που αισθάνεται. Ήταν κάτι πολύ ωραίο. Δυστυχώς όμως δεν κράτησε για πάντα».

Η Άντριαν σήκωσε το κεφάλι της από το έδαφος. Κοίταξε χαμηλά. Είδε τον Άνταμ να είναι εκεί και να πιάνει το αριστερό της πόδι.

«Είδα συγκλονισμένη ότι το μέρος από το γόνατο και κάτω έλειπε. Άρχισα να στριγκλίζω. Τόσο δυνατά, μα τόσο δυνατά. Δεν ήξερα τι να κάνω. Και τότε ένιωσα πόνο. Ευτυχώς όμως ήμουν και λίγο τυχερή. Ο άντρας μου, λόγω του στρατού είχε γνώσεις από πρώτες βοήθειες».

Ο Άνταμ κάλυψε το πόδι της με κάτι και προσπάθησε να σταματήσει το αίμα. Πού να το φανταζόταν ότι μια ημέρα μετά το τέλος της θητείας του στο Αφγανιστάν θα επέστρεφε στη Βοστόνη και θα ζούσε τέτοιες καταστάσεις. Αυτός είχε πάρει την σύζυγό του και απλώς είχε πάει για έναν περίπατο στους δρόμους της πόλης.

Και ήταν αρκετά όμορφη τότε η Βοστόνη. Είχε βάλει τα γιορτινά της. Βλέπετε ο Μαραθώνιος της, είναι κάτι πολύ σημαντικό για την πόλη και τους κατοίκους της.

Η Άντριαν συνεχίζει να περιγράφει:

«Είδα έναν κύριο να έρχεται κοντά μου. Ήταν ο υπεύθυνος ενός εστιατορίου εκεί κοντά στην γραμμή του τερματισμού. Με πλησίασε, έσκυψε και μου έπιασε το χέρι. ‘’Θα γίνεις καλά. Με ακούς. Θα γίνεις καλά’’».

Κι όμως τα λόγια του δεν καθησύχασαν την Άντριαν. Ίσα – ίσα.

«Σκέφτηκα ότι αυτά λένε σε όσους πεθαίνουν. Έπιασα τον εαυτό μου να θυμάται τα ίδια λόγια σε άτομα που έκρινα ότι είχαν ανάγκη να τα ακούσουν. Αυτό είναι: ΠΕΘΑΙΝΩ. Ναι, ΠΕΘΑΙΝΩ. Την ίδια στιγμή, στο βάθος έβλεπα και άλλα άτομα που δεν είχαν χτυπήσει να περνούν από κοντά μου και να με κοιτούν. Το έβλεπα στο πρόσωπό τους».

Ευτυχώς, δεν άργησε το ασθενοφόρο να έρθει. Την έβαλαν γρήγορα μέσα, και την πήγαν στο νοσοκομείο. «Έχασες το πόδι σου αλλά θα το φτιάξουμε», της είπε ένας τραυματιοφορέας.

Δεν ήξερε τι θα πει. Να χαρεί που της είπε ότι θα τη «φτιάξουν»; Μα, είχε χάσει το πόδι της, έτσι της είχε πει νωρίτερα. Το έβλεπε.

«Εκείνη την στιγμή ένιωσα το κινητό μου τηλέφωνο σε μια τσέπη. Το πήρα στα χέρια μου όσο ήμουν στην αναμονή για την εγχείρηση και κάλεσα τους γονείς μου. Ήταν στο Σιάτλ στον αυτοκινητόδρομο.

‘’Μπαμπά, κάνε στην άκρη του δρόμου, θέλω να σας πω κάτι’’.
‘’Μα, τι μου ζητάς. Ξέρεις ότι δεν μπορώ να το κάνω αυτό στον αυτοκινητόδρομο’’.

‘’Μπαμπά, έγινε τρομοκρατική επίθεση’’, του είπα. Δεν χρειάστηκε κάτι περισσότερο. Άκουσε τη φωνή μου, που «έσπασε».

‘’Κάνε στην άκρη’’, είπε στη μητέρα μου, που οδηγούσε.

‘’Είμαι νοσοκομείο. Έχω χτυπήσει. Θα μπω στο χειρουργείο σε λίγο’’.

Δεν θυμάμαι τι μου έλεγε. Δεν μπορούσα, γιατί εκείνη την στιγμή ήθελα απλώς να προλάβω να ακούσω και τη μητέρα μου», περιγράφει η Άντριαν.

«Μπαμπά, σε παρακαλώ, θέλω να ακούσω και τη μαμά. Το έχω ανάγκη. Σε αγαπώ πολύ. Αλλά θέλω να ακούσω και τη φωνή της. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΚΑΙ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ. Δεν ξέρω αν θα ζήσω».



Δεν πρόλαβε να μιλήσει πολύ με τη μητέρα της, η Άντριαν. Γρήγορα την ενημέρωσαν ότι μπαίνει στο χειρουργείο. Δεν είχε χάσει μόνο το πόδι της, αλλά είχε πολλά θραύσματα σε άλλα σημεία του σώματός της και ένα μεγάλο σχίσιμο στον μηρό.

«Θυμάμαι τον γιατρό να με πλησιάζει. Δεν πρόλαβε να μου μιλήσει.

Γιατρέ, με λένε Άντριαν. Και είμαι χορεύτρια. Λατρεύω τον χορό. Θέλω το πόδι μου, δεν θέλω να σταματήσω να χορεύω», του είπα σε μια στιγμή θάρρους, με την ελπίδα ότι θα ακούσω κάτι καλό.

«Δεν κατάλαβα πόσο χρονικό διάστημα ήμουν αναίσθητη. Μπορεί και μια ημέρα. Όταν όμως άνοιξα τα μάτια μου, αυτό που είδα με καθησύχασε.

Ήταν οι γονείς μου στο δωμάτιο. Είδα τη μητέρα μου να μου χαμογελάει. Ένιωσα πολύ ωραία. Ωστόσο, σύντομα κατάλαβα ότι κάτι με ενοχλεί στο πόδι μου. Σαν να μην μπορούσα να το κρατήσω στο μαξιλάρι. Σαν να έπεφτε. Να γλιστρούσε, αλλά και πάλι να μην νιώθω κάτι.

Κοίταξα τη μητέρα μου και της ζήτησα να με βοηθήσει να σηκωθώ στο κρεβάτι.

«Νιώθω πως κρέμεται το πόδι. Σαν να μην νιώθω το πόδι μου».

Η μητέρα μου με κοίταξε στα μάτια. «Άντριαν δεν έχεις πόδι. Το έχασες».

«Το έχασα;». Δεν περίμενα να το ακούσω αυτό. Δεν πίστευα ότι αυτό μπορεί να συμβεί σε εμένα.

Η ζωή της Άντριαν είχε αλλάξει. Μέσα σε ένα πρωινό που φάνταζε όμορφο γιατί μετά από αρκετούς μήνες μπορούσε να περπατήσει μαζί με τον αγαπημένο της.

Ωστόσο, τώρα όλα ήταν αλλιώς. Διαφορετικά. Έπρεπε να τα δει έτσι. Έπρεπε να ξεπεράσει εκείνες τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Έπρεπε να βρει δύναμη.

Οι δικοί της άνθρωποι τη βοήθησαν πάρα πολύ. Να μην λυπάται τον εαυτό της, και πολύ σημαντικότερο να το δείχνει και στους άλλους ότι δεν είναι για λύπηση.

«Το ήξερα ότι η ζωή μου είναι διαφορετική. Προσπάθησα να είμαι αισιόδοξη ότι θα την βρω την άκρη. Ωστόσο, ήμουν σίγουρη ότι ο κόσμος θα με πληγώσει».

Και φυσικά και έγινε. Την πλήγωσε. Το παραδέχεται. Ωστόσο προσπάθησε και το ξεπέρασε. Προσπάθησε να μην δείχνει ψυχολογικά ταλαιπωρημένη. Προσπάθησε να μην είναι σκυθρωπή. Προσπάθησε, ακόμη και να δίνει κουράγιο στους γονείς της ότι όλα θα πάνε καλά.

Τα πράγματα πάντως δεν πήγαν τόσο καλά. Χώρισε με τον Άνταμ, για λόγους που δεν θέλησε ποτέ να μοιραστεί με κανέναν. Και πάλεψε μόνης της, ακόμη περισσότερο.

Σιγά – σιγά οι πόνοι μειώθηκαν. Και έφυγαν. Και τότε, έμαθε ότι μπορεί να βρεθεί λύση. Ότι μπορεί να σταθεί και πάλι στα πόδια της. Ότι μπορεί να περπατήσει χωρίς να την βαστάει κάποιος. Πως μπορεί και πάλι να χορέψει. Ναι, να χορέψει!

Αποφάσισε να κινηματογραφήσει την εγχείρηση που χρειάστηκε να κάνει για το τεχνητό μέλος. Για να θυμάται τις στιγμές αυτές, και να παίρνει κουράγιο. Για να θυμάται πως έχει περάσει δύσκολες στιγμές. Όχι πως θα μπορούσε να το ξεχάσει...



Της πήρε 78 ημέρες για να περπατήσει και πάλι. Για το πρώτο της βήμα, χωρίς τη βοήθεια κάποιου. «...Χωρίς να κρατάω το χέρι κάποιου άλλου, ή να ρίχνω το βάρος μου κάπου αλλού. Πλέον, μπορούσα να περπατήσω. Ήταν μια εκπληκτική στιγμή», περιγράφει.



Όσα της είχε πει, όσα της είχε υποσχεθεί ο κ.Χερ είχαν γίνει.



Τον Χιου Χερ τον γνώρισε στο νοσοκομείο. Επικεφαλής μιας ειδικευμένης μονάδας η οποία κατασκεύαζε τεχνητά μέλη. Ένας άνθρωπος σαφώς με μεγαλύτερο θάρρος από εκείνη, αφού είχε χάσει και τα δύο του πόδια. Την καταλάβαινε απόλυτα. Και εκείνη ήταν σίγουρη πως μπορεί να πιστέψει σε αυτόν.

Και τι της είχε πει ο κ.Χερ; Δεν της είπε απλώς ότι θα περπατήσει ξανά. Της είχε πει πως θα χορέψει ξανά. Της υποσχέθηκε ότι θα της φτιάξει ένα πόδι με ευλυγισία για να μπορέσει να χορέψει.

Διακόσιες ημέρες μετά την επέμβαση που χρειάστηκε να κάνει για το τεχνητό της μέλος, ήταν και πάλι εκεί που λάτρευε! Έτσι όπως είχε συνηθίσει τον εαυτό της.



Χαμογελαστή, με ένα άσπρο φόρεμα, άσπρα παπούτσια, στη μέση μιας πίστας, έτοιμη να χορέψει. Να χορέψει ρούμπα! Έλαμπε! Ήξερε ότι εκείνη την στιγμή δεν χόρευε μόνο για εκείνη αλλά και για όλους όσοι την κοιτούσαν, και μέσω εκείνης έβλεπαν τον εαυτό τους. Έβλεπαν και γέμιζαν με το θάρρος που τους έλλειπε.

«Θεέ μου. Ήταν πολύ συναισθηματικά φορτισμένη η στιγμή αυτή. Το να περπατάς και να μην νιώθεις το ένα σου πόδι στη γη είναι κάτι περίεργο. Ήξερα ότι όταν θα άρχιζα να χορεύω θα ένιωθα τον περιορισμό των κινήσεων σε κάποιες στιγμές. Και φοβόμουν».



Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΤΡΕΞΕΙ ΣΤΟ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟ

«Δεν έχω τρέξει ποτέ! Όμως θέλω να το κάνω. Για εμένα, για να αποδείξω ότι μπορώ να κάνω πράγματα που δεν έκανα πριν και για να δώσω δύναμη σε άλλα άτομα που χρειάζονται».

Η Άντριαν εξηγεί για τον ακόμη μεγαλύτερο στόχο που έθεσε. Να τρέξει στον εφετινό μαραθώνιο της Βοστώνης! Μια τεράστια δοκιμασία. Όχι μόνο γιατί θα κάνε κάτι που δεν μπορούσε να το φανταστεί πριν την επίθεση, απλώς γιατί ποτέ δεν είχε δοκιμάσει να τρέξει.

Μια συμβολική δοκιμασία! Πως θα καταφέρει να ξεπεράσει τον εαυτό της στο σημείο που άλλαξε η ζωή της.



Άρχισε τις προπονήσεις με το ειδικό μέλος στο πόδι της. Ξυπνούσε κάθε πρωί για να τρέξει. Για τουλάχιστον έξι μήνες! Και τα κατάφερε. Έφτασε στο σημείο που ήθελε.

Ήταν στην γραμμή της εκκίνησης. Και μετά από μεγάλη προσπάθεια, ήταν και στη γραμμή του τερματισμού. Ήταν περίπου 40 χιλιόμετρα μεγάλης προσπάθειας, και αγωνίας.

Χρειάστηκε να σταματήσει περίπου για μία ώρα σε ένα νοσοκομειακό σημείο. Όχι γιατί δεν άντεχε. Αλλά γιατί η καταπόνηση του ποδιού της ήταν μεγάλη. Εκεί μπορεί να σκέφτηκε αν θα τα καταφέρει, όπως παραδέχθηκε, αλλά δεν το έβαλε κάτω.

«Ήταν επίπονο. Ήταν σαν να φοράω ένα παπούτσι που με χτυπάει. Φυσικά όταν τρέχεις δεν μπορείς να σταματήσεις και να βγάλεις το παπούτσι. Πόσω μάλλον και ένα προσθετικό μέλος. Δεν μπορείς να το βγάλεις και να το βάλεις για να συνεχίσεις».

Το τέλος όμως ήταν λυτρωτικό. Στο σημείο τερματισμού. Εκεί που έχασε το πόδι της, εκεί που άλλαξε η ζωή της, μετά από δέκα ώρες προσπάθειας τερμάτιζε κάτω από τα βλέμματα εκατοντάδων συμπολιτών της να την χειροκροτούν και να δακρύζουν από χαρά μαζί της.

Στιγμές μοναδικές. Στιγμές που απέκτησαν μεγαλύτερη σημασία για όλη τη χώρα καθώς και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα στο μέσο της διαδρομής την είχε συγχαρεί και την είχε ευχαριστήσει για την προσπάθειά της και το παράδειγμα της.

«Σε ευχαριστούμε Αντριάν. Που είσαι τόσο δυνατή. Η τρομοκρατία και οι βόμβες δεν μπορούν να μας νικήσουν. Συνεχίζουμε. Τερματίζουμε μαζί».

«Τώρα πια καταλαβαίνω τη σημασία του μαραθωνίου. Σημαίνει δεν το βάζω κάτω. Δεν τα παρατάω. Σημαίνει προσπαθώ. Σημαίνει κάνω άλλη μια προσπάθεια. Δεν το έκανα ποτέ για τον τερματισμό. Το έκανα για τους φίλους μου. Για τους συμπολίτες μου.

Δεν θέλω η ζωή μου να καθοριστεί από ό,τι μου συνέβη. Θέλω να καθοριστεί από τις επιλογές που κάνω και το πώς τη ζω», τόνισε έχοντας τελειώσει τη διαδρομή. Αρκετά κουρασμένη αλλά με το μετάλλιο περασμένο στο λαιμό της.

«Δεν έχω λόγια. Είμαι τόσο χαρούμενη», λέει και η ματιά του δημοσιογράφου που της παίρνει της δηλώσεις πέφτει στο πόδι της. Πρησμένο. Επιβαρυμένο. Τόσο που σίγουρα δεν μπορεί να βάλει το προσθετικό της μέλος για λίγο.

Εκείνη το καταλαβαίνει. Και του απαντά!

«Ο πόνος είναι προσωρινός! Το μετάλλιο αυτό θα είναι για πάντα»!



Δ. Καππάτος