Κάτι παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι...

Με τα μπάνια του λαού εν εξελίξει, το ελληνικό ποδόσφαιρο μάταια πασχίζει μία τετραετία τώρα, που άλλαξε οριστικά ο χάρτης του για το πότε πραγματικά ξεκινούν οι ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, να ανταποκριθεί. Τα τελευταία χρόνια κάτι με τη συρρίκνωση της ΑΕΚ και κάτι με τα προβλήματα του Παναθηναϊκού, συν το ότι Ατρόμητος και Αστέρας δεν κατάφεραν να κάνουν το βήμα (για την ακρίβεια άλμα) παραπάνω το ελληνικό ποδόσφαιρο έμεινε με τον Ολυμπιακό στο Τσάμπιονς Λιγκ και τον ΠΑΟΚ στο Γιουρόπα Λιγκ.

Για τον Παναθηναϊκο λοιπόν που ύστερα από τη λαίλαπα του 2012, βρέθηκε με το μαχαίρι στον λαιμό και τα χρέη να τον βυθίζουν, η επιστροφή στην Ευρώπη είναι κάτι που μετράει ως παράσημο στην προσπάθεια που έχει γίνει την τελευταία διετία.

Ωστοσο δεν αρκεί μόνο η παρουσία και αυτό το ξέρουν στο Απήλιον. Τα δύο ματς με τη Σταντάρ Λιέγης είναι κομβικά για τον σύλλογο, αφού πρόκριση επί των Βέλγων θα σημάνει αυτόματα την επιστροφή σε ομίλους, είτε αυτοί είναι του Γιουρόπα Λιγκ, είτε του Τσάμπιονς Λιγκ αν γίνει η υπέρβαση μετά στα πλέι οφ.

Ο Παναθηναϊκός του 2014, με νωπές τις δάφνες από την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας και την πρωτιά στα πλέι οφ, μοιάζει με τις διαφημίσεις πριν και μετά. Πώς ήταν τέτοια εποχή πέρυσι, πώς αισθανόταν ο μέσος οπαδός του, ποιες συζητήσεις τον έφερναν να είναι η «νέα ΑΕΚ» και πώς είναι ακριβώς ένα χρόνο μετά. Το «πριν» και το «μετά» από το «δίχως αύριο» μέχρι το «υπάρχει ελπίδα» απέχει στο ποδόσφαιρο ελάχιστα. Έχει ξανασυμβεί στον ίδιο τον Παναθηναϊκό, τρεις φορές στην ιστορία του. Ποτέ ωστόσο δεν υπήρχαν τόσο σημαντικά ματς Ιούλιο μήνα που να καθόριζαν σε τόσο μεγάλο βαθμό την πορεία αυτής της εκσυγχρονιστικής προσπάθειας. Ο Παναθηναϊκός σε αυτή τη μετά-πολυμετοχικότητα εποχή, μπορεί να μην έχει το ευ ζην της επίπλαστης ευημερίας του 2008, όπου τα εκατομμύρια ξοδεύονταν σαν τσίχλες για τον Μελίσση, τον Κλέιτον και τον Ροντρίγκο Σόουζα, αλλά έχει τουλάχιστον τη δυνατότητα να ζει. Κάτι που χωρίς την προσπάθεια που έγινε από το 2012 και μετά δεν θα είχε και ειδικά μετά την κίνηση της ανάθεσης της ομάδας στην τριανδρία των Σαραβάκου, Νταμπίζα και Αναστασίου.

Εκείνη η κίνηση ειδικά με τον Νταμπίζα, τάραξε τα νερά της ακινησίας! Αυτοί οι τρεις «μίλησαν» με πειστικότητα από ό,τι φάνηκε με το αποτέλεσμα στη γλώσσα των αποδυτηρίων στους ποδοσφαιριστές και το σοκ ήταν εμφανές. Η ομάδα που μετά βίας ήταν καλωδιωμένη στην εντατική με τον Φερέιρα παλιότερα, ξαφνικά έγινε εβδομάδα με την εβδομάδα κανονικός οργανισμός, αντιδρώντας στο ηλεκτροσόκ. Δεν είχε άλλωστε επιλογή.

Ο Αναστασίου αφού άντεξε το κρας τεστ του 0-3 από τον Πανιώνιο στην αρχή και αφού ο πρόεδρος του ΠΑΟ δεν άκουσε τους καλοθελητές που θα επιθυμούσαν να τον έχει διώξει, είδε τους καρπούς της δουλειάς.

Η απόγνωση στις αλλαγές προπονητών φέρνει αδιέξοδα και ο Γιάννης Αλαφούζος αυτό το βίωσε με την εκδίωξη του Ρότσα και τον αλήστου μνήμης Φάμπρι, οπότε δεν έπεσε στην ίδια παγίδα. Σε πρώτη φάση αυτά που έγιναν πέρυσι, ήταν ένα δείγμα ωριμότητας όλων στον οργανισμό που ακούει στο όνομα Παναθηναικός. Τώρα αυτά τα δύο ματς με τους Βαλόνους της Σταντάρ θα είναι η επόμενη πίστα.

Ο σύλλογος ως μέγεθος το έχει ανάγκη να περάσει για να ξαναμπεί το όνομα Panathinaikos στις κληρώσεις της ΟΥΕΦΑ σε ομίλους. Η ΠΑΕ το έχει ζωτικότατη ανάγκη γιατί τα σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια ευρώ που θα εξασφαλιστούν (που μπορεί να φτάσουν και τα επτά) θα δώσουν ανάσες στο ταμείο.

Για την ίδια την ομάδα όμως αυτό είναι ένα ακόμη βήμα προς την καταξίωση της προσπάθειας που αγωνιστικά έβγαλε πολλή υγεία σε όλη τη σεζόν. Και θα βοηθήσει την πιο γρήγορη εξέλιξή της.

Ο Αναστασίου και ο Νταμπίζας έχουν την επαγγελματική αρτιότητα να χτίσουν πάνω σε αυτό που πέτυχαν και να μπουν σε ένα δεύτερο στάδιο που θα κάνει ξανά τον ΠΑΟ ανταγωνιστικό ολόκληρη τη νέα σεζόν. Μόνο που σε μία εποχή που όλα κρίνονται από το τελικό αποτέλεσμα, κανείς δεν μπορεί ποτέ να σου εγγυηθεί πως θα έχεις την ευκαιρία να πας σε αυτό το δεύτερο στάδιο. Ολα εξαρτώνται από μερικές αδιόρατες συχνά λεπτομέρειες.

Γι’ αυτό το αποψινό ματς και η ρεβάνς της Λεωφόρου γι’ αυτό το project είναι κομβικά παιχνίδια, γιατί καθορίζουν όχι μόνο την ευρωπαϊκή επιστροφή του «τριφυλλιού» αλλά τον επαναπροσδιορισμό του ως πραγματικού πρωταγωνιστή στα εγχώρια δρώμενα. Γι’ αυτό η μάχη της Λιέγης είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό ματς!