Μια σημαία βγαλμένη από άλλη εποχή

Ο Βασίλης Χατζηπαναγής ήταν ενας από τους πιο χαρισματικούς Έλληνες παίκτες όλων των εποχών. Έφτασε ν' αγωνιστεί ακόμα και στην Μεικτή Κόσμου!

Μια τέτοια μέρα, πριν από 23 χρόνια φόρεσε για τελευταία φορά την φανέλα του αγαπημένου του Ηρακλή σε φιλικό αγώνα που έγινε προς τιμήν του, αποχωρώντας από τα γήπεδα.

Πίσω του άφησε στιγμές απαράμιλλης ποδοσφαιρικής ομορφιάς ωστόσο αποχώρησε από την ενεργό δράση με το παράπονο ότι δεν του επιτράπηκε να εκπροσωπήσει την Εθνική ομάδα. Όλες κι όλες δύο συμμετοχές με την Ανδρών. Η πρώτη λίγο καιρό αφότου ήρθε στην Ελλάδα για λογαριασμό του Ηρακλή και η τελευταία το 1999 (όταν πια είχε αποσυρθεί) σ’ ένα αποχαιρετιστήριο παιχνίδι.

Η παρουσία του στην Ολυμπιακή ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης εμφανιζόταν ως το βασικό εμπόδιο. Τα πολιτικά πιστεύω του πατέρα του, ο οποίος ήταν αριστερός θεωρεί ο ίδιος ότι ήταν ένα ακόμα εμπόδιο για να μη φορέσει τελικά το εθνόσημο στη διάρκεια της καριέρας του.

Ο «Βάσια» γεννήθηκε το 1954 στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν, από Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες. Από 17,5 ετών ήταν βασικός στην Παχτακόρ Τασκένδης δείχνοντας ότι είναι φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα -πριν βρεθεί στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του Ηρακλή.

Παρόλο που κατά καιρούς πολιορκήθηκε έντονα από άλλες ομάδες, από το 1976 μέχρι και το 1991 έμεινε στον «Γηραιό». Ήταν μια σημαία βγαλμένη από άλλη εποχή, που σε κάθε πειρασμό έβαζε στο τέλος πιο πάνω απ' όλα την αγάπη που εισέπραξε από τον κόσμο της ομάδας.

Και μπορεί πέρα από την κατάκτηση ενός Κυπέλλου να μην είχε άλλες διακρίσεις, ήταν όμως ίσως ο μοναδικός παίκτης που υποχρέωνε ακόμα και τους οπαδούς των άλλων ομάδων να κάνουν το παν ώστε να βρεθούν στο γήπεδο και να τον θαυμάσουν από κοντά.