Να παίξουν και πάλι με το μαχαίρι στα δόντια...

Ο Φερνάντο Σάντος ξέρει πως όποια ενδεκάδα και να κατεβάσει στο ματς με την Κόστα Ρίκα δεν θα αφήσει ικανοποιημένο όλο τον κόσμο. Αλλά αυτό ποτέ δεν τον απασχόλησε τα τέσσερα χρόνια που κάθεται στον πάγκο της Εθνικής ομάδας. Ξεκίνησε με τις δικές του ιδέες και συνέχισε αλλάζοντας τακτικές και πρόσωπα... ποτέ όμως δεν μετακινήθηκε από τη φιλοσοφία του! Γιατί παρά την γκρίνια για το αν ο Κατσουράνης πρέπει να παίζει ή για το αν έπρεπε να φρεσκάρει την ομάδα νωρίτερα στο ματς με την Κολομβία ή για το αν ο Αθανασιάδης δικαιούτο κλήσης στους 23, ο Σάντος ουσιαστικά θα αφήσει την ομάδα στον Ρανιέρι σε πολύ καλύτερη κατάσταση και με περισσότερα παράσημα απ’ αυτά με τα οποία τη βρήκε. Ο Ρεχάγκελ είχε κάνει την απόλυτη υπέρβαση οδηγώντας μας στην τεράστια επιτυχία του 2004, ωστόσο το 2010 άφηνε μία ομάδα που ουσιαστικά σε δύο μεγάλα τουρνουά, στο Euro του 2008 και στο Μουντιάλ του 2010 δεν είχε καταφέρει να κάνει αισθητή πρόοδο.

Αντίθετα επί Σάντος η ομάδα βρήκε οριστικά τη χαμένη μετά το 2004 αγωνιστική της ταυτότητα. Εβγαλε χαρακτήρα σε κάθε δύσκολο ματς οπότε ήρθαν οι προκρίσεις στα προημιτελικά του Euro και στο Μουντιάλ, τώρα μπήκαμε στους «16» και γιατί όχι στοχεύουμε στην οκτάδα! Πράγματα αδιανόητα για μία δεκαετία μόλις πίσω. Ναι, φυσικά όλοι θα θέλαμε να παίζει πάντα τόσο ωραία και επιθετικά όπως με την Ακτή ή με τη Ρουμανία στα μπαράζ η ομάδα. Είναι ωστόσο εύκολο να γινόταν αυτό κάθε φορά;

Ναι, η επόμενη μέρα με τον Ιταλό στον πάγκο και κάποιους να φεύγουν και μερικούς πιο φρέσκους και γρήγορους να προστίθενται ίσως μας δώσουν ένα άλλο στυλ, προς το παρόν όμως είμαστε ακόμη εδώ, σε αυτό το βραζιλιάνικο Μουντιάλ και ονειρευόμαστε όπως είπε και ο Μανιάτης στη «SportDay».

Αυτή την ώρα όλοι στην ομάδα ζουν με τη σκέψη στην τεράστια πρόκληση που υπάρχει μπροστά τους! Ποιος πραγματικά πιστεύει πως ο Σάντος ασχολείται με το τι γράφεται στο Facebook ή στα social media; Οι παίκτες ίσως να ασχολούνται, αλλά ο Πορτογάλος δεν έδωσε ποτέ δεκάρα για την οποιαδήποτε ανάλογη κριτική γιατί τη θεωρεί φυσιολογική. Συμβαίνει παντού!

Η Ελλάδα στο ματς με την Ακτή Ελεφαντοστού ήταν πραγματικά εξαιρετική και το παιχνίδι που βγήκε πάνω στον αγωνιστικό χώρο έσφυζε από υγεία και γερά κορμιά. Το γεμάτο ρόστερ για το οποίο έκανα λόγο και πριν την έναρξη του τουρνουά φαίνεται στην πράξη. Για πρώτη φορά από το 1980 όταν ο Αλκέτας Παναγούλιας μάς οδήγησε στο Euro στην Ιταλία με 20 (τουλάχιστον) λύσεις πρώτης γραμμής στο ρόστερ, η ελληνική ομάδα πήγε σε μία μεγάλη διοργάνωση υπολογίζοντας σε όλο τον κόσμο της και όχι απλά σε 14-15 παίκτες.

Ποιοι λοιπόν μπορούν να μας κάνουν τη δουλειά με την Κόστα Ρίκα; Εκείνοι που θα μπουν το ίδιο αποφασισμένοι στο γήπεδο με τους 11 συν τρεις που χρειάστηκαν στον δρόμο για να νικήσουμε τους Ιβοριανούς. Στο προηγούμενο ματς παίζαμε με το μαχαίρι στα δόντια, γιατί θέλαμε μόνο ένα αποτέλεσμα, ενώ τώρα έχουμε την πολυτέλεια στην ισοπαλία να κάνουμε παιχνίδι αναμονής σπρώχνοντας το ματς στα άκρα. Φυσικά η εμπειρία σε τέτοιες οριακές καταστάσεις έχει το ξεχωριστό ειδικό της βάρος και εμείς έχουμε πολύ πιο μπαρουτοκαπνισμένους παίκτες από τους Κοσταρικανούς ώστε να διαχειριστούμε ό,τι μας «πετάξει» προς το μέρος μας η βραδιά. Θέλει υπομονή και επιμονή ωστόσο ρισκάρω να πω πως εμείς θα είμαστε αυτοί που θα περάσουμε. Ακόμη και αν χρειαστεί να πάμε στα πέναλτι που είναι ένας σκληρός τρόπος για να ξεχωρίσει μόνο ένας, αλλά αυτή είναι η άγρια ομορφιά του Μουντιάλ.

Ένα πράγμα μόνο θεωρώ ως κλειδί για να έχει αίσιο τέλος και αυτή η βραδιά: να λειτουργήσει και πάλι η ομάδα με αυτό το μοναδικό ένστικτο αυτοσυντήρησης που ξέρει να βγάζει σε ανάλογα ματς. Ολα τα άλλα θα πάρουν μέσα στο παιχνίδι όπως το νερό κυλάει στο ρυάκι, τον δρόμο τους!