Αν, όπως λένε, «η αξία του ηττημένου, δίνει δόξα στον νικητή», τότε η Γερμανία δικαίως στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου. Και μπορεί στο ποδόσφαιρο να μην αποδίδεται πάντα δικαιοσύνη, αλλά αυτή τη φορά έγινε το σωστό.
Του Τάσου Νικολόπουλου
Η Γερμανία ήταν η ομάδα με την πιο σταθερή πορεία στο 20ο Παγκόσμιο Κύπελλο και αυτή που είχε σαφή πλάνο και προσανατολισμό σε κάθε παιχνίδι. Πριν τη σέντρα της διοργάνωσης, οι περισσότεροι πίστευαν ότι θα φτάσει πολύ μακριά και τους δικαίωσε. Ήταν ο ορισμός της ΟΜΑΔΑΣ, που δεν βασίζεται σε έναν σταρ, αλλά η ίδια είναι ΣΤΑΡ. Για όλους ήταν η δικαίωση της δουλειάς, της οργάνωσης και της μεθοδικότητας της ομάδας που χτίστηκε την τελευταία δεκαετία με έναν και μοναδικό στόχο: Να επιστρέψει στην κορυφή του κόσμου σε αυτή, μάλιστα, τη διοργάνωση.
Μετά την παταγώδη αποτυχία στο EURO 2004, όλοι στη Γερμανία κατάλαβαν ότι έπιασαν πάτο και έπρεπε να γίνει ολική αναδόμηση. Η Ομοσπονδία έδωσε τα κλειδιά στον Γιούργκεν Κλίνσμαν, ο οποίος είχε για δεξί του χέρι τον Γιόακιμ Λεβ και σιγά-σιγά, έφτιαξαν την ομάδα του 2014. Αλλά αυτό δεν έγινε τυχαία. Προσελήφθησαν προπονητές που «σκάναραν» όλους τους Γερμανούς ποδοσφαιριστές στις μικρές ηλικίες και σταδιακά ενσωματώνονταν στην εθνική ομάδα. Με το πέρασμα των χρόνων άλλαζε σταδιακά και ο τρόπος παιχνιδιού των «πάντσερ», που έφτασαν σήμερα, για μένα, να παίζουν το καλύτερο ποδόσφαιρο της ιστορίας τους. Και για να μη μακρηγορώ, στα δικά μου μάτια είναι μια ομάδα, στην οποία δεν μπορείς να προσάψεις τίποτε απολύτως.
Στο Μουντιάλ της Βραζιλίας απονεμήθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, αφού στη δεκαετία που προηγήθηκε, οι Γερμανοί έφτασαν όχι μία, ούτε δύο, αλλά τέσσερις φορές κοντά στην πηγή, αλλά δεν ήπιαν νερό. Το 2006 στο Μουντιάλ που διοργάνωσαν, είδαν την Ιταλία να τους «πετάει» εκτός τελικού και να παίρνει το τρόπαιο μέσα στο σπίτι τους. Δύο χρόνια αργότερα στο EURO 2008, έχασαν στον τελικό από την Ισπανία, το 2010 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής, έμειναν εκτός τελικού και πάλι από τους «φούριας ρόχας» και στο EURO 2012 αποκλείστηκαν ξανά στον ημιτελικό από την Ιταλία.
Έ, κάποια στιγμή έπρεπε να χαμογελάσουν και να επιβραβευτούν για όλη αυτή την προσπάθεια των τελευταίων δέκα χρόνων. Το έκαναν μέσα στη Βραζιλία και μαγκιά τους. Αποστολή εξετελέσθη και στόχος επετεύχθη. Κι αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, θα ήταν άδικο να μπει η ταμπέλα των «losers» σε αυτή τη «χρυσή» γενιά. Όπως θα ήταν άδικο και για τον Γιόακιμ Λεβ, που έβλεπε την ομάδα του να βελτιώνεται, αλλά να μην γεύεται το νέκταρ μιας μεγάλης επιτυχίας...
Έχω ξαναγράψει ότι ο αθλητισμός είναι ανεξάρτητος από την πολιτική. Μπορεί να σιχαινόμαστε και να μισούμε τους Γερμανούς σε επίπεδο λαών, αλλά στο ποδόσφαιρο η Γερμανία είναι μια παγκόσμια βιομηχανία και μια υπερδύναμη. Οι αριθμοί λένε την αλήθεια, αφού έχει 7 τίτλους σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και Παγκόσμια Κύπελλα και συνολικά 14 συμμετοχές σε τελικούς. Χρειάζονται κι άλλες αποδείξεις για να μην παραδεχθεί κάποιος ότι η εθνική Γερμανίας ανήκει στην ελίτ; Νομίζω πως όχι…
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
