Ολόκληρη η εκπομπή του Ντέμη με καλεσμένους τους Γιώργο Καπουτζίδη και Ορφέα Αυγουστίδη! (video)

Τους λόγους για τους οποίους… αυτά, τα ακούς ΜΟΝΟ στον ΣΠΟΡ FM, απέδειξε ξανά το κορυφαίο αθλητικό ραδιόφωνο.

Στο στούντιο, καλεσμένοι των Ντέμη Νικολαΐδη και Αλέξη Σπυρόπουλου, βρέθηκαν ο αγαπημένος ηθοποιός, σεναριογράφος και παρουσιαστής του ''The Voice'' -που σαρώνει στον ΣΚΑΪ- Γιώργος Καπουτζίδης, αλλά και ο… κιτρινόμαυρος ηθοποιός, Ορφέας Αυγουστίδης, σε ένα διαφορετικό «Ντεμοτεχνείο»!

Δείτε την εκπομπή:






Ακούστε όλη την εκπομπή του Ντέμη Νικολαϊδη...




Αναλυτικά, όσα είπαν στην εκπομπή «Ντεμοτεχνείο», με τους Ντέμη Νικολαΐδη και Αλέξη Σπυρόπουλο:

Για το από πότε έχει εικόνες από το ποδόσφαιρο:

Καπουτζίδης: «Πρώτη φορά πήγα στο γήπεδο στο Πανσερραϊκός-ΑΕΚ 2-5, το 1979. Δεν ήταν οδυνηρή η πρώτη επαφή. Είχα πάει στο γήπεδο ως Αεκτζής, με πήρε μαζί του ο ξάδερφός μου. Μπήκα στο γήπεδο, βάζει γκολ ο Πανσερραϊκός, θέλω να χειροκροτήσω, αλλά με αγριοκοίταξε ο ξάδερφός μου. Κατάλαβα ότι δεν κάνει. Όταν έβαλε γκολ η ΑΕΚ, ακολούθησα στο χειροκρότημα, αλλά ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά. Πέρασα και ένα στάδιο, στο όποιο ήμουν με τον πρώτο στη βαθμολογία και σε κάποια φάση έγινα Πανσερραϊκός, όταν και ο πατέρας μου ήταν ταμίας στην ΠΑΕ. Έχω δουλέψει κι εγώ μαζί του».

Αυγουστίδης: «Δεν έγινα ΑΕΚ, γεννήθηκα ΑΕΚ. Εννοείται είχα αφίσα του Ντέμη στο δωμάτιό μου. Έγινα ΑΕΚ από την οικογένειά μου, η καταγωγή του πατέρα μου είναι από τη Μικρά Ασία, αναπόφευκτα το ακολούθησα. Δυστυχώς λόγω του θεάτρου δεν μπορώ να πηγαίνω πια γήπεδο. Πήγαινα και Νέα Φιλαδέλφεια και ΟΑΚΑ»

Για τις αναμνήσεις του από τον Πανσερραϊκό:

Καπουτζίδης «Θυμάμαι τον Αϊβαζίδη και έναν Τσέχο προπονητή, που μου είχε δώσει ένα λάβαρο της Σπάρτα Πράγας. Έτσι άρχισα να κάνω συλλογή και από λάβαρα. Έβρισκα διευθύνσεις από ομάδες και τους ζητούσα να μου στείλουν. Η Βέρντερ Βρέμης ήταν η μόνη που μου απάντησε, θέλω να την ευχαριστήσω δημόσια μετά από 20 χρόνια».

Για το τι σημαίνει σαψαλώθηκα, που χρησιμοποιούν οι οπαδοί του Πανσερραϊκού και για τη σχέση του με την τοπική διάλεκτο: «Σημαίνει τρελάθηκα, σαψάλι λέμε τον τρελό. Ένα “κουκουμαύκα” που πετούσε συνέχεια η Ζουμπουλία στο παρά πέντε, μου το είχε πει ένας φίλος μου από Σέρρες. Έχουμε διάφορα τέτοια. Όταν γράφω, ειδικά στο παρά πέντε, τα χρησιμοποίησα αρκετά. Στον καθημερινό μου λόγο δεν τα χρησιμοποιώ τόσο».

Για το ελληνικό ποδόσφαιρο:

Καπουτζίδης «Δεν παρακολουθώ ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια. Νομίζω δεν μπόρεσε ποτέ να μπει σε σωστό δρόμο. Είναι κρίμα. Κάποτε είχες δώσει μια συνέντευξη (σ.σ απευθύνεται στον Ντέμη Νικολαΐδη) και είχες πει κάτι που μου άρεσε πολύ. Ότι δεν είναι δύσκολο να μπεις σε έναν σωστό δρόμο, υπάρχει έτοιμο το μοντέλο. Δεν χρειάζεται να κάτσουμε σε ένα τραπέζι και να καταλάβουμε εμείς τι πρέπει να γίνει. Αυτό δεν έχει γίνει και είναι κρίμα».

Αυγουστίδης: «Δεν παρακολουθώ τόσο, όσο παλιότερα. Βλέπω, κυρίως, ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη. Κυρίως ποδόσφαιρο και το τελευταίο διάστημα βλέπω και λίγο μπάσκετ. Το ελληνικό ποδόσφαιρο το βλέπω όσο μπορώ, αλλά δεν μου δίνει χαρά. Μου δίνει λίγη και μου την παίρνει επί δέκα. Ολόκληρους αγώνες δεν προλαβαίνω να δω, αλλά διαβάζω και ενημερώνομαι. Μόνο αν έπαιζε η ΑΕΚ θα προτιμούσα να δω ελληνικό πρωτάθλημα από το να δω ευρωπαϊκή ομάδα».

Καπουτζίδης «Να πούμε πολλά συγχαρητήρια στον ΠΑΟΚ. Κέρδισε ένα σπουδαίο παιχνίδι χθες. Δεν παρακολουθώ ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά πρέπει να το πούμε. Εύχομαι καλή επιτυχία στις ελληνικές ομάδες, να περάσει ο ΠΑΟΚ στην επόμενη φάση, να πάει καλά ο Ολυμπιακός και να νικήσει ο Παναθηναϊκός στο τελευταίο παιχνίδι, για να ανέβουμε και στη βαθμολογία της UEFA».

Για το μεγάλο όνειρο του Γιώργου Καπουτζίδη: «Το μεγάλο μου όνειρο ήταν να γίνω αθλητής του στίβου. Πάντα έβλεπα στίβο, οι πρώτες μνήμες είναι από το πανευρωπαϊκό της Πράγας. Με τραβούσε περισσότερο από οποιοδήποτε άθλημα. Μου αρέσουν τα ατομικά αθλήματα, ταιριάζουν και στον χαρακτήρα μου. Είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να ξεπεράσει τα όρια του. Όλα τα υπόλοιπα είναι παιχνίδια, υπέροχα, αλλά παιχνίδια».

Για τους αγώνες στίβου που έχει παρακολουθήσει: «Έχω πάει στο Ελσίνκι με το αυτοκίνητο, από τις Σέρρες, για να παρακολουθήσω το Πανευρωπαϊκό. Ήταν έξι μέρες ταξίδι. Διανυκτερεύαμε σε κάποιες πόλεις, για να ξεκουραστούμε. Είχα φύγει από την Κρακοβία με 30 βαθμούς και φτάνω στο Βίλνιους με 11. Είχα γίνει μούσκεμα από τη βροχή, μπήκα στο πρώτο ξενοδοχείο που βρήκα μπροστά μου, το οποίο μάλιστα φαινόταν ακριβό. Ήταν όλοι με σμόκιν και τουαλέτες, εγώ ήμουν βρεγμένος και λερωμένος. Δεν το σκέφτηκα καν, πήρα το δωμάτιο και όλα αυτά για το Πενευρωπαϊκό. Πήγα στο ευρωπαϊκό της Ζυρίχης, πήγα στο Άμστερνταμ. Φέτος, μάλιστα, για πρώτη φορά πήγα στην Τιφλίδα για το Πανευρωπαϊκό παίδων-κορασίδων. Θέλω να βλέπω αγώνες και να ταξιδεύω. Θέλω να πάω σε όλες τις χώρες του κόσμου. Έχω πάει σε 45 μέχρι τώρα».

Καπουτζίδης: «Όταν γράφω αισθάνομαι χρήσιμος»

Για το πώς καταλαβαίνει κάποιος που έχει ταλέντο στο γράψιμο, ότι μπορεί να το κάνει επαγγελματικά:
Καπουτζίδης:: «Οι εκθέσεις μου ήταν αστείες, ήταν το πρόβλημα της καθηγήτριας στο γυμνάσιο. Πάντα είχαν χιούμορ. Μου ζητούσαν να γράψω σοβαρά. Ο κολλητός μου, εδώ και 26 χρόνια, μου είχε πει "το ταλέντο σου είναι να λες ιστορίες στον κόσμο". Ξεκίνησα να γράφω στο τρίτο έτος της δραματικής σχολής, για να μπω σ’ αυτή τη δουλειά. Δεν χόρευα, δεν τραγουδούσα, έπρεπε κάτι να κάνω καλά. Ο πρώτος στόχος ήταν η ηθοποιία».

Για την διακοπή που έχει κάνει στο γράψιμο: «Είχα ένα μεγάλο κενό, γιατί χρειαζόμουν να περιπλανηθώ. Δημιουργικός και χρήσιμος αισθάνομαι όταν γράφω. Δεν θέλω να σταματήσω».

Για το τι απαντάει όταν τον ρωτούν τι δουλειά κάνει:
Καπουτζίδης «Λέω ότι είμαι ηθοποιός και σεναριογράφος. Μπορεί να λέω και σκέτο ηθοποιός. Την παρουσίαση τη βλέπω ως χόμπι. Αισθάνομαι ότι το “σεναριογράφος” με γεμίζει περισσότερο, ότι αυτός είναι ο προορισμός μου. Νιώθω δημιουργικός με αυτό, ευτυχισμένος και δυστυχισμένος ταυτόχρονα. Για να γράψεις πρέπει να σκαλίσεις πολύ την ψυχή σου. Δεν γράφω φασόν, γι’ αυτό κάνω και μεγάλο χρονικό διάστημα για να γράψω. Δεν το αντιμετωπίζω σαν δουλειά. Ακόμα και αυτό που θέλεις να πεις, πρέπει να σε αφορά πάρα πολύ».

Για τις Σαββατογεννημένες:
Καπουτζίδης«Το έγραψα για να βρω ρόλο να παίξω. Έβαλα τον Χοσέ να μιλάει και ισπανικά, λέω “πού θα βρουν άλλον”. Δεν ήθελαν να κάνω δοκιμαστικό, φοβήθηκαν ότι θα βγω κανα ψώνιο. Τους έλεγα ότι δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο. Ήταν πολύ ωραίος ρόλος, αυτή ήταν η πρώτη μου δουλειά. Δεν με ήξερε κανένας, όλοι στον δρόμο με έλεγαν Χοσέ».

Για την πρώτη ευκαιρία που του δόθηκε:
Καπουτζίδης «Πριν τις Σαββατογεννημένες είχα δώσει ένα άλλο σενάριο σε στούντιο και είχαν ζητήσει κάποιες αλλαγές ασύμβατες με τα πιστεύω μας. Ήταν μια ιστορία για ανθρώπους του χωριού, βασισμένη σε ανθρώπους που ξέραμε, και ήθελαν να το κάνουμε πιο πονηρό, σκοτεινό, μέχρι και ανήθικο. Δεν το έβρισκα τίμιο. Ευτυχώς που είπαμε όχι, γιατί θα είχα κάνει πρώτη εντύπωση με κάτι που δεν με εξέφραζε. Συνήθως δεν μου ζητάνε αλλαγές στα σενάρια. Στις Σαββατογεννημένες είχα κάνει κάποιες, αλλά στο Παρά Πέντε και στην Εθνική Ελλάδος δεν μου ζήτησαν τίποτα».

Καπουτζίδης: «Έκανα σεμινάρια κέρλινγκ για να γυρίσω το Εθνική Ελλάδας»

Για το κέρλινγκ:
Καπουτζίδης «Το κέρλινγκ απαιτεί συγκέντρωση και στρατηγική. Το είχα δει πρώτη φορά στο Eurosport, γύρω στο 2001. Είχα σκεφτεί ότι εγώ θα πω μια ιστορία γι’ αυτό. Ταξίδεψα για να το μάθω. Πήγα στη Σκωτία, βρήκα στο ίντερνετ ένα εκπαιδευτικό καμπ. Ήμασταν πέντε συνταξιούχοι κι εγώ. Είδα μετά ότι υπήρχε και ένα καμπ στη Μπρατισλάβα, όπου είχε πολλούς αθλητές. Δούλεψα πάρα πολύ για να μην πέφτω στον πάγο, ο Ορφέας ήταν φυσικό ταλέντο. Όλοι πήγαιναν στην Μπρατισλάβα για να βελτιωθούν, εγώ τους έλεγα ότι θέλω να γράψω ένα σενάριο. Όταν μου έλεγε ο προπονητής ότι δεν βάζω σωστά το χέρι μου, του έλεγα θα το κόψουμε στο μοντάζ».

Για τον λόγο που επέλεξε τον Ορφέα Αυγουστίδη για τον ρόλο του Αχιλλέα στο «Εθνική Ελλάδας»:
Καπουτζίδης «Δεν ξέρω ποια ήταν η αφορμή, ξέρω ότι τώρα πλέον είναι από τους πιο σωστούς συνεργάτες που είχα ποτέ. Τόσο ταλαντούχος, προσγειωμένος και συνεπής. Είναι πολύ ωραίο να συναντάς ανθρώπους και να λες ότι αυτός είναι ωραίος άνθρωπος. Είναι πολύ δοσμένος σ’ αυτό που κάνει και δεν κουράζεται με τη δουλειά».

Για το "κόψιμο" της Εθνικής Ελλάδας και το πώς θα τελείωνε η σειρά:
Καπουτζίδης «Θα τελείωνε με μια νίκη των κοριτσιών, ή τουλάχιστον με την είσοδό τους στον τελικό. Το σημαντικό δεν είναι πού θα καταλήξει η πέτρα στο τελευταίο χτύπημα, αλλά όλη η διαδρομή για να φτάσεις μέχρι εκεί και πόσο έχεις εξελιχθεί μέσα σ’ αυτήν».

Αυγουστίδης: «Μου αρέσουν οι δουλειές που να γίνονται από αγάπη»

Για το πόσο τον επηρέασε που μεγάλωσε με γονείς ηθοποιούς:
Αυγουστίδης: «Δεν ήταν ότι με μεγάλωναν και ξαφνικά έγιναν ηθοποιοί. Έτσι μου συστήθηκε το περιβάλλον μου. Πάντα ήθελα να είμαι στον χώρο, έκανα πράγματα εκτός ηθοποιίας και σιγά, σιγά πήγα προς τα εκεί.

Για το αν θυμάται πότε είδε πρώτη φορά τους γονείς του να παίζουν: «Δεν θυμάμαι πότε τους πρωτοείδα. Ήταν το ίδιο για μένα στο σπίτι, στο θέατρο, ή στην τηλεόραση. Θυμάμαι να είμαι στα καμαρίνια, να βαριέμαι φριχτά στις πρόβες τους. Όταν είσαι απέξω δεν καταλαβαίνεις την δυσκολία του. Δεν καταλαβαίνει ένα παιδί τι συμβαίνει εκεί πέρα και γιατί το θεωρούν σημαντικό».

Για το πότε άρχισε να παίζει:
Αυγουστίδης:«Ήμουν πολύ μικρός. Όταν πρωτομπήκε κάμερα στο σπίτι, τότε εγώ και ένα φιλαράκι στήναμε την κάμερα και κάναμε τις δικές μας ιστορίες».
Καπουτζίδης «Είχα γράψει, είχα σκηνοθετήσει, είχα κάνει την επιμέλεια κοστουμιών στο γυμνάσιο. Στην τρίτη λυκείου είχα παρουσιάσει μια γιορτή που κατέληξε να είναι σαν standup comedy. Τότε μου έλεγαν ότι έπρεπε να γίνω ηθοποιός».

Για την «Λούφα και παραλλαγή»:
Αυγουστίδης:«Μόλις είχα τελειώσει το πρώτο έτος και έκανα έναν Κρητικό. Την έχω την Κρήτη μέσα μου, αλλά δεν ήταν κανείς από την οικογένειά μου βουνίσιος. Δεν μπορώ να αυτοσχεδιάσω στα κρητικά, έπρεπε να το δουλέψω. Στα Χανιά είναι όλο μου το σόι, πηγαίνω συχνά».

Για την απουσία του από την τηλεόραση:
Αυγουστίδης: «Δεν έχω πρόβλημα με την τηλεόραση. Αν προκύψει κάποια δουλειά που να μου αρέσει, θα την κάνω σίγουρα. Μου αρέσουν οι δουλειές που να γίνονται από αγάπη. Στο θέατρο είναι αλλιώς, εκεί δεν γίνεται να μην εμπλέκονται όλοι».
Καπουτζίδης«Αν κάνεις πράγματα που δεν σε εμπνέουν, απλά για τα χρήματα, αργά ή γρήγορα θα σου δημιουργηθεί μεγάλη στενοχώρια».

Για την συνεργασία με την Δέσποινα Βανδή:
Καπουτζίδης «Μια πολύ ωραία συνεργασία και πολύ ωραία φιλία. Ήταν φοβισμένη στην αρχή. Είχε και το σύζυγο (σ.σ. Ντέμη Νικολαΐδη) που δεν του άρεσε το να μπλέξει στην παρουσίαση. Είχαμε διαφωνήσει με τον Ντέμη για τον στίβο, στην πρώτη μας συνάντηση. Αισθάνθηκα πολύ όμορφα με αυτή την συνεργασία . Καμαρώνω πολύ που θα κάνει το Μαμα μια».

Καπουτζίδης: «Στο The Voice επιστρέφω στον κόσμο την φροντίδα που μου έχει δώσει»

Για το The Voice:
Καπουτζίδης «Περνάω πολύ ωραία και στο Voice. Διασκεδάζω, είναι ένα πάρα πολύ ωραίο παιχνίδι, ωραίο πρόγραμμα. Έχω να σταθώ δίπλα σ’ αυτές τις οικογένειες, για δέκα λεπτά, όσο διαρκεί η αγωνία τους. Φέτος έχω μια ευκαιρία να επιτρέψω στον κόσμο την φροντίδα που μου έχει δώσει τόσα χρόνια. Όταν δεν πηγαίνει καλά, πρέπει να τους θυμίσεις ότι είναι ένα παιχνίδι και δεν πρέπει να στενοχωριούνται. Το The Voice είναι ένα παιχνίδι που σέβεται την προσωπικότητα του συμμετέχοντα. Δεν θα έκανα ποτέ κάτι που δεν θα την σεβόταν».

Για την πιο ωραία επαγγελματική στιγμή:
Αυγουστίδης: «Έχω κάμποσες ωραίες στιγμές, θα ξεχωρίσω την πρώτη φόρα που με ένα φιλαράκι και συνάδελφο τολμήσαμε να κάνουμε κάτι δικό μας στο θέατρο. Έγραψε αυτός, σκηνοθετήσαμε παρέα, «Τα ταπεινά ελατήρια». Έκανα την τρέλα μου. Δεν είχα ελευθερωθεί ξανά με αυτόν τον τρόπο. Μου έδωσε φοβερή χαρά, συνειδητοποίησα ότι η δουλειά και αυτό που είσαι πάνε μαζί. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ».
Καπουτζίδης «Η πιο έντονη στιγμή ήταν όταν τελείωσα το γράψιμο στο τελευταίο επεισόδιο του Παρά Πέντε. Ήταν ξημερώματα, γύρω στις 5 και έκλαψα πολύ. Μετά από 15 μέρες θα τελειώνει. Καταλάβαινα ότι τελείωσε κάτι, ότι άδειασε η ψυχή μου, έδωσα αυτό που είχα να δώσω. Τα γυρίσματα πήγαιναν παράλληλα με το γράψιμο. Είναι πολύ αγχωτικό αυτό. Τότε έγραφα νύχτα. Θέλει ησυχία, μοναξιά και συγκέντρωση το γράψιμο. Οι άνθρωποι που γράφουν τα έχουν βρει με τη μοναξιά τους, νιώθουν την ανάγκη να φτιάξουν έναν καινούριο κόσμο, δικό τους, γιατί κάτι τους ενοχλεί σε αυτό που ζουν».

Για την σχέση του Γιώργου Καπουτζίδη με τα λαχεία:
«Ο μπαμπάς μου είχε κερδίσει με τον αριθμό 52684,τον θυμόμουν ακόμα και έτσι ήρθε η έμπνευση για τις Σαββατογεννημένες. Ήταν η μέρα της γιορτής του, πήγαινα φροντιστήριο κι σκεφτόμουν “να είχα λεφτά να το αγόραζα”. Όταν γύρισα σπίτι είχαμε τα λεφτά, αλλά δεν το αγοράσαμε».

Για την σχέση του Ορφέα Αυγουστίδη με το σχολείο:
«Ξεκίνησα σε ιδιωτικό γερμανικό δημοτικό, μετά πήγα γυμνάσιο και λύκειο στο πέμπτο στα Εξάρχεια. Έχω ακόμα φίλους από εκεί. Ήμουν οκ μαθητής, ούτε καλός, ούτε κακός. Ήταν περίοδος αντίδρασης, με έπιασε τότε η εφηβεία. Μετά ξεκίνησα σπουδές ηθοποιίας, με έπιασε να πάω και σε δραματική, όταν στην πρώτη μου μικρού μήκους ήμουν χάλια.Έκανα έναν τύπο που έβλεπε συνέχεια τηλεόραση και είχε χάσει τη ζωή του, δεν είχε φίλους, τίποτα. Λεγόταν οκνηρία. Δεν μπορούσα να κάνω ούτε αυτό. Ήθελα να μάθω τι δεν έκανα καλά και πήγα σε δραματική. Ακόμα και όταν έκανα το Λούφα και Παραλλαγή δεν ήξερα ότι θα γίνω ηθοποιός».

Αυγουστίδης: «Έχει ιδιαίτερη ατμόσφαιρα η Σπιναλόγκα»

Για «Το νησί»:
Αυγουστίδης:: «Συνήθως οι ταινίες δεν καταφέρνουν να πλησιάσουν το βιβλίο, ακριβώς γιατί είναι υποκειμενικό πώς διαβάζεται ένα βιβλίο. Αν ένα βιβλίο έχει πεντέμισι εκατομμύρια αναγνώστες, έχουμε πεντέμισι εκατομμύρια εκδοχές. Το ζητούμε δεν είναι να πλησιάσει τι έχει φανταστεί ο μέσος όρο, αλλά την αίσθηση του συγγραφέα, την ραχοκοκαλιά».

Για τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στη σειρά:
Αυγουστίδης: «Συνήθως οι αντιξοότητες φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά. Ήταν πολύ δύσκολο, ειδικά για το συνεργείο. Πέρα από τους βασικούς ρόλους, υπήρχαν κάποιοι που δεν είχαν τόσο γύρισμα. Αλλά το συνεργείο ήταν πάντα εκεί. Ξεκίνησαν τα γυρίσματα Γενάρη του 2010 και τελείωσαν Γενάρη του 2011. Εγώ δεν είχα μεγάλο όγκο γυρισμάτων, μου είχαν πει ότι θα μπορούσα να φεύγω. Αλλά επειδή ήθελα να αλλάξω παραστάσεις, πήρα την σκύλα μου, το ποδήλατο και κατέβηκα στην Κρήτη».

Για την καθημερινότητά τους εκεί:
Αυγουστίδης:«Μέναμε ανάμεσα από την Ελούντα και την Πλάκα, σε ένα συγκρότημα που δεν λειτουργούσε καν. Όλα τα κάναμε μόνοι μας, μας έδωσαν τα κλειδιά και καθαρίζαμε μόνοι μας. Ήμασταν περίπου 30- 40 άτομα, συνέχεια εκεί. Γύρισμα κάναμε το λιγότερο δέκα ώρες και πολλές φορές μπορεί να έφταναν στις δώδεκα. Πηγαίναμε σε μια συγκεκριμένη ταβέρνα μεσημέρι και βράδυ, επειδή είχε ίντερνετ, αφού δεν είχε στο ξενοδοχείο. Χειμώνας, ερημιά, τσικουδιά και φαγητά. Κατά τις 10:00 πηγαίναμε στο δωμάτιο και ξυπνούσαμε ξανά στις 7:00, στις 8:00 άρχιζε το γύρισμα».

Για την αντιμετώπιση των ντόπιων:
Αυγουστίδης: «Το είχαν αγκαλιάσει πολύ. Ιδιαίτερα οι άνθρωποι που συναναστρέφεσαι καθημερινά και προσφέρεις στον τόπο τους. Ήμασταν σε ένα χωριό που συνήθως δεν έχει ζωή τον χειμώνα. Ήταν πολύ όμορφα».

Για την Σπιναλόγκα:
Αυγουστίδης: «Πήγα αλλά δεν είχα σκηνές εκεί. Έχει ιδιαίτερη ενέργεια το μέρος. Ακόμα και όταν το βλέπεις, κυρίως τον χειμώνα. Είναι τουριστική περιοχή, το καλοκαίρι είναι αλλιώς. Υπάρχει μια ατμόσφαιρα διαφορετική».

Για το αν πιστεύει πως κάτι τέτοιο θα ξαναγίνει στην ελληνική τηλεόραση:
Αυγουστίδης: «Θα γίνουν σίγουρα προσπάθειες, γιατί το αποτέλεσμα αποζημιώνει. Είναι δαπανηρές τέτοιες απόπειρες. Δεν ξέρω ακριβώς οικονομικά τι γίνεται, αλλά πολλοί παράγοντες μπορούν να συντελέσουν για να μην βγάλει τα λεφτά της μια τέτοια παραγωγή. Έπεσε στην αυγή της κρίσης, η διαφήμιση δυσκολεύτηκε να εμπιστευτεί το προϊόν της σε μια σειρά που είναι στενάχωρη, έχει θανάτους και όχι καθημερινές εικόνες. Στο ξένο προϊόν δεν έχουμε πρόβλημα, βλέπουμε “Game of Thrones” να φεύγουν χέρια και πόδια, αλλά σε μια ελληνική σειρά σε πειράζει που θα δεις λεπρούς. Δεν ξέρω αν είναι δικό μας πρόβλημα».

Για το ότι συνόδευσε την μητέρα του στην εκκλησία:
Αυγουστίδης:«Ήταν πολύ γλυκό. Είναι ένα ωραίο παράδειγμα, ότι η ζωή συνεχίζεται. Κύκλοι ολοκληρώνονται, ανοίγουν καινούριοι. Πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι με τον τρόπο που επιλέγουμε. Εγώ είμαι χαρούμενος που είδα την μητέρα μου να είναι ευτυχισμένη. Είτε ήταν δημαρχείο, είτε παραδοσιακός γάμος στην Κρήτη, είτε ένα τραπέζι που θα μου ανακοίνωνε ότι είναι ευτυχισμένη με κάποιον, είναι το ίδιο για μένα. Δεν είχε κάτι η στιγμή αυτή».