Παρουσίαση Witcher 3

Οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίζαμε τον Geralt of Rivia πριν το 2007, οπότε κυκλοφόρησε το πρώτο The Witcher, αφού ο χαρακτήρας που γέννησε η πένα του Πολωνού Andrzej Sapkowski δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός εκτός της χώρας του. Το The Witcher δεν έβαλε μόνο στο διεθνή χάρτη της λογοτεχνίας του φανταστικού έναν αξιόλογο συγγραφέα, αλλά και την CD Projekt RED στη λίστα των πολλά υποσχόμενων RPG developers. Το επίτευγμα αυτό δεν προέκυψε τόσο από τους μηχανισμούς του The Witcher, που βασίζονταν σε μια λογική προσανατολισμένη πρωταρχικά στη δράση και λιγότερο στην τακτική, όσο στον κόσμο του παιχνιδιού, ο οποίος ξεφεύγει από το κλασικό τολκιενικό fantasy και από νουβέλες εμπνευσμένες από το Dungeons & Dragons.

Ο Sapkowski γράφει "dark fantasy" και δεν εννοούμε με την έννοια της emo, ναρκισσιστικής μαυρίλας του Moorcock, αλλά περισσότερο κάτι που θυμίζει Game of Thrones: έναν κόσμο βασισμένο στον πραγματικό Μεσαίωνα, με τη διαφορά πως οι περισσότερες δεισιδαιμονίες των χωρικών έχουν σάρκα και οστά: γρύπες, νεκροζώντανοι, μάγισσες και δαίμονες προσθέτουν στη δυστυχία των απλών ανθρώπων που είναι ήδη έρμαια πολέμων, δολοπλοκιών, άπληστων ευγενών, ληστών και λοιμών κάθε είδους. Οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται έναν ήρωα ή έστω έναν αντιήρωα όπως ο Geralt of Rivia, έναν witcher: μεταλλαγμένο κυνηγό τεράτων, για πολλούς τέρας και ο ίδιος, του οποίου η δουλειά είναι να λύνει κατάρες και να πολεμά όντα που οι υπόλοιποι φοβούνται ακόμα και να αντικρίσουν. Εκεί ακριβώς εντοπίζεται το δυνατό σημείο της σειράς: στο χαρακτήρα του Geralt, στους λιγοστούς κοντινούς του φίλους και στο σκοτεινό κόσμο στον οποίο εκτυλίσσονται οι περιπέτειές τους. Δυστυχώς, αν και ο κόσμος του The Witcher παρουσιάζει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον, στα δύο προηγούμενα μέρη της σειράς, και ειδικά στο δεύτερο, εξυπηρετούσε περισσότερο ως κάδρο για την πυκνή πλοκή, χωρίς να δίνει στον παίκτη τη δυνατότητα να τον εξερευνήσει ελεύθερα.

Η CDP απλώς ακολούθησε την τάση που διαμόρφωσε κυρίως η BioWare, η οποία θέλει τα σύγχρονα story-based RPG να εστιάζουν στους χαρακτήρες και στην υπόθεση, περιορίζοντας την ελευθερία του παίκτη, ώστε να μη χάνεται το νήμα της αφήγησης. Στον αντίποδα υπάρχει η σχολή των open-world RPGs, όπου το βάρος πέφτει στην αλληλεπίδραση του παίκτη με τον κόσμο του παιχνιδιού, ενώ οι χαρακτήρες και η υπόθεση είναι δευτερεύοντα στοιχεία. Κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να παντρέψει ικανοποιητικά αυτές τις δύο σχολές σχεδιασμού. Κανείς ως τώρα. Η είδηση ότι το The Witcher 3: Wild Hunt θα ήταν ένα open-world RPG έπεσε σαν βόμβα στα κεφάλια των φίλων του είδους όταν κυκλοφόρησε.

Διαβάστε τη συνέχεια της παρουσίασης εδώ.