Πεθαίνει ρε ο Τσάκωνας; (pics/video)

«Μήπως είναι πάλι μούφα δημοσίευμα»; «Καλά, και την προηγούμενη φορά που το γράψανε δεν ίσχυε».

Οι περισσότερες αντιδράσεις στο άκουσμα της είδησης πως ο Κώστας Τσάκωνας πέθανε περιελάμβαναν παρόμοιες ατάκες. Απ’ αυτές που ασυναίσθητα ψάχνει το μυαλό όταν δεν θέλει με τίποτα να πιστέψει κάτι.

Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός

Ακόμα όμως και τη μέρα που φεύγει από τη ζωή, μοιάζει αταίριαστο ν’ αποχαιρετήσεις τον Τσάκωνα με δάκρυα. Δείχνει αντιφατικό έναν άνθρωπο που συνέδεσε κάθε μέρα της ύπαρξής του με το γέλιο να τον «κλάψεις». Πόσω μάλλον όταν ο ίδιος είχε μια χαρούμενη προσέγγιση (ακόμα και) για το μοιραίο.

Όπως έλεγε λοιπόν μέχρι και τις τελευταίες του μέρες, «τον θάνατο και την εφορία δεν τα αποφεύγεις». Ε, για κάτι τέτοια δεν κλαίμε για τον Κώστα Τσάκωνα. Χαιρόμαστε που τον γνωρίσαμε με κάθε μια από τις δεκάδες ιδιότητες στις ταινίες του. Νιώθουμε τυχεροί που βρεθήκαμε στη γενιά όπου στα βίντεο-κλαμπ ακουγόταν η ατάκα «τσάκω έναν Τσάκωνα».

Μα κυρίως τον ευχαριστούμε για το γέλιο που μας χάρισε. Όχι χαμογελάκι, μειδίαμα, ένα απλό «χαχα». Γι’ αυτό το ξεκαρδιστικό, πηγαίο και τρανταχτό γέλιο σε κάθε παρακολούθηση της «Κλασικής περίπτωσης βλάβης». Σε κάθε επανάληψη της «Μεγάλης απόφραξης». Σε κάθε θύμηση του Μπιτζιμπιτζίδη ή της ανεπανάληπτης φάτσας του επιστάτη όταν οι μαθήτριες του «Θηλυκού Θηριοτροφείου» τον προκαλούσαν κι εκείνος παραληρούσε «έκφυλεεεεεεεες…»!







Δεν έχει σημασία λοιπόν που ο Κώστας Τσάκωνας «φεύγει». Θα είναι πάντα παρών. Στο μυαλό -ως ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες κωμικούς. Στην καρδιά -ως ένας από τους ανθρώπους που δεν γνώρισες ποτέ κι όμως τους νιώθεις «δικούς σου». Ακόμα και στο σώμα κάποιων (ως το πιο εμπνευσμένο τατουάζ των τελευταίων ετών). Και κυρίως στις υπέροχες συζητήσεις όπου όλοι έχουν να τσοντάρουν από μια ατάκα του. Απ’ αυτές που όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα μένουν πάντα αθάνατες…