Προσπάθεια να μας… μυήσει στη ζωή του «τεχνικού διευθυντή» έκανε μέσω του ΣΠΟΡ FM 94,6 ο Νίκος Νταμπίζας.
Μιλώντας στην εκπομπή του Ντέμη Νικολαΐδη και του Αλέξη Σπυρόπουλου, ο παλαίμαχος άσος αναφέρθηκε στο «κομμάτι» της ζωής του που «υπηρετεί» τα τελευταία τέσσερα χρόνια, έχοντας περάσει από Παναθηναϊκό και Ομόνοια.
Παράλληλα, θυμήθηκε την θητεία του στην ΑΕΛ, ως ποδοσφαιριστής, με αποκορύφωμα την κατάκτηση του Κυπέλλου το 2007.
Αναλυτικά όσα είπε στους 94,6 ο Νίκος Νταμπίζας
Για το κεφάλαιο ΑΕΛ:
«Είμαι στη Λάρισα αυτή τη στιγμή, είχα έρθει για μία εκδήλωση συμπλήρωσης δέκα χρόνων από την κατάκτηση του Κυπέλλου. Ναι, είχα βγει Man of the Match στον τελικό… Με εκπλήσσει που το θυμάται και ο Ντέμης! Έχουν χαθεί τα ίχνη του… φευγάτου Ανρί Αντσουέ (σ.σ σκόρερ του τελικού).
Ήταν ωραία περίοδος εκείνη για την ΑΕΛ και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ήταν κάτι… φρέσκο, μία ομάδα που ήρθε από την Β’ Εθνική και πρωταγωνίστησε. Με τον παλμό της κερκίδας και τη δυναμική που είχε σαν σύλλογος η ΑΕΛ, έφερε μία διαφορετική νότα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και ωραίο ποδόσφαιρο παίξαμε και τίτλο πήραμε… Ο τρόπος παιχνιδιού μας τότε ήταν εξαιρετικός. Προβληματίζαμε όλες τις μεγάλες ομάδες και το κάναμε με παιχνίδι πρωτοβουλίας. Δεν είχαμε φιλοσοφία να παίξουμε… κλεφτοπόλεμο παρά το ότι είχαμε έρθει από την Β’ Εθνική. Παίζαμε κόντρα σε όλους για να κερδίσουμε και όχι να… κλέψουμε κάτι».
Για το κεφάλαιο του τεχνικού διευθυντή
«Ήταν παραπλήσια τα πρότζεκτ που δούλεψα σαν τεχνικός διευθυντής τόσο στον Παναθηναϊκό, όσο και στην Ομόνοια. Για μένα αυτό που πρέπει να δεις σε τέτοιο πόστο είναι το τι ταιριάζει σε κάθε ομάδα και ανάλογα να κάνεις τις επιλογές σου. Για να μπορέσεις να έχεις ολοκληρωμένη προσέγγιση, πρέπει πρώτα να επιλέξεις το τεχνικό τιμ και στη συνέχεια να στελεχώσεις το ποδοσφαιρικό τμήμα, ούτως ώστε αργότερα να μπορείς να μεταφέρεις ορθά συμπεράσματα και αξιολόγηση στη διοίκηση.
Το πόστο του τεχνικού διευθυντή δεν δημιουργήθηκε ξαφνικά, ήταν ανάγκη να υπάρχει. Αν δούμε τον μέσο όρο ζωής των προπονητών είναι πάρα πολύ μικρός, οπότε πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιο μέτρο για να προφυλάσσει την επένδυσή του ο κάθε πρόεδρος. Είναι θεμιτό ο κάθε κόουτς να θέλει να δουλέψει με τους δικούς του παίκτες, όμως όταν αποχωρεί μετά από 6 ή 12 μήνες, κάτι που συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, τι γίνεται; Μένουν όλες οι δικές του επιλογές και τον… λογαριασμό τον πληρώνει ο πρόεδρος, η διοίκηση. Πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία. Να προφυλάξει ο καθένας την επένδυσή του. Υπάρχουν προπονητές που θέλουν να έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο, αλλά αλλάζει πολύ πλέον αυτό.
Στον Παναθηναϊκό επιλέχθηκε από μένα ο προπονητής, όπως και οι παίκτες. Είχα προσωπική γνωριμία και σχέση με τον Γιάννη Αναστασίου και τον επέλεξα. Και ο Αλαφούζος τον γνώριζε, υπήρξε κοινή αποδοχή από όλους για αυτή την επιλογή.
Με το που τελείωσα το ποδόσφαιρο, είχα στο μυαλό μου ότι ήθελα να μείνω στον χώρο. Έκανα μαθήματα προπονητικής γιατί θα ήταν αναγκαίο και για το ρόλο του τεχνικού διευθυντή. Δεν νοείται να έχεις άποψη και να αποφασίζεις ποδοσφαιρικά για το ποιος σου κάνει και ποιος όχι, να κάνεις αξιολογήσεις ποδοσφαιρικές, αλλά να μην έχεις τα κατάλληλα κριτήρια. Παίρνοντας το UEFA PRO έκανα τον κύκλο που θεωρώ ότι πρέπει να κάνει κάποιος τεχνικός διευθυντής. Σπούδασα προπονητής για να γίνω τεχνικός διευθυντής. Πρέπει να έχεις ποδοσφαιρικά κριτήρια για να πείσεις τον εκάστοτε πρόεδρο για το αν πρέπει ή όχι να μείνει ένας προπονητής. Για να ‘σαι όσο το δυνατόν πιο κοντά στην ορθότητα της απόφασης. Διαφορετικά θα επικρατήσει ένας φαύλος κύκλος, χωρίς σταθερότητα και με… οικονομική ζημιά.
Ένας τεχνικός διευθυντής δεν πρέπει να είναι αναλώσιμος και πρέπει να το καταλάβουν όλοι οι σύλλογοι τη χρησιμότητα αυτού του πόστου. Είναι το λογικό και το αναμενόμενο να υπάρχει ένα στέλεχος που φέρνει σταθερότητα και ενημέρωση προς όλους. Κάπως έτσι υπάρχουν και διακριτοί ρόλοι για όλους. Ο προπονητής είναι επικεντρωμένος στο ποδοσφαιρικό κομμάτι για να φέρνει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στο χορτάρι και ο τεχνικός διευθυντής ασχολείται με τα υπόλοιπα. Είναι αλήθεια πως πρόκειται για μία διαδικασία όπου οι ισορροπίες είναι λεπτές και το πεδίο αρμοδιοτήτων πρέπει να είναι ξεκάθαρο. Σίγουρα πρέπει και οι δύο να έχουν ηγετικά χαρακτηριστικά. Είναι εξίσου σημαντικό για τον εκάστοτε προπονητή να γνωρίζει πως δεν νιώθει απειλή από τον εκάστοτε τεχνικό διευθυντή. Ότι εγώ δεν έχω βλέψεις να τον αντικαταστήσω. Είμαστε φίλοι, είμαστε συνεργάτες και μαζί προχωρούμε για το καλό της ομάδας. Αυτά είναι μηνύματα που πρέπει να έχουν επικοινωνηθεί εξ αρχής».
Για τις αλλαγές προπονητών στις ελληνικές ομάδες
«Εξαρτάται από το πώς θέλουν να λειτουργήσουν. Δεν ξέρω τι κριτήρια αξιολόγησης υπάρχουν. Θα πρέπει πριν από κάθε επιλογή να έχουν τεθεί όλοι οι σημαντικοί παράμετροι, βάσει του dna του συλλόγου. Τι ποδόσφαιρο θέλει να παίξει κάθε ομάδα; Τι χρονικό ορίζοντα πλάνου βάζει; Θέλει να κερδίσει αύριο; Χθες; Σε ένα χρόνο; Αυτό που θεωρώ εγώ είναι πως για να πάρεις τις σωστές και κατάλληλες αποφάσεις, οφείλεις από πριν να αναλύσεις όλα τα δεδομένα. Για παράδειγμα, είναι οξύμωρο να έχεις τεχνικό διευθυντή με ισπανική φιλοσοφία και προπονητή γερμανοαναθρεμμένο. Είναι δύσκολο να υπάρξει κοινή κατεύθυνση. Δεν έχει σημασία αν θα ‘ναι καλός ή κακός προπονητής κάποιος. Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα και είναι υποκειμενικό πολλές φορές. Το πιο δύσκολο και σωστό είναι να βρεις τον κατάλληλο προπονητή που θα θέσει σε εφαρμογή το πλάνο και μετά να συνεχιστεί η στελέχωση του ποδοσφαιρικού τμήματος».
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
