Αν νομίζετε πως η ζωή ενός μπασκετικού ταλέντου είναι ευχάριστη, κάνετε λάθος. Η μπασκετική ενηλικίωση πέρα από σκληρή δουλειά περιλαμβάνει πολλές απογοητεύσεις και ακόμη περισσότερη αναγκαστική αγρανάπαυση. Δεν είναι υπερβολή πως οι περισσότεροι παίκτες που ξεχωρίζουν, μέχρι τα 20 τους θυμίζουν επαγγελματίες που δουλεύουν… σεζόν. Κάθονται στην άκρη του πάγκου ή ούτε καν σε αυτή σχεδόν όλη την αγωνιστική περίοδο και τα καλοκαίρια, στις διοργανώσεις των «μικρών» εθνικών ομάδων, βρίσκουν ευκαιρία να ξεδώσουν.
Βλέπετε, πού καιρός για πιτσιρικάδες όταν διακυβεύονται πρωταθλήματα, Κύπελλα, Ευρωλίγκες, playoffs και σωτηρίες; Ούτε η παρατεταμένη οικονομική κρίση δεν δίδαξε στις ομάδες, όχι μόνο στις μεγάλες αλλά δυστυχώς και στις περισσότερες μικρότερες, πως προτιμώντας ξένους συνήθως μιας χρήσης δεν μπορούν να έχουν προοπτική, παρά μόνο (και αυτό ελέγχεται αυστηρά) εφήμερα αποτελέσματα.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο U19 που αρχίζει αύριο στο Ηράκλειο είναι γι’ αυτά τα παιδιά μια ευκαιρία όχι μόνο να… ξεχαρμανιάσουν, αλλά να αναλάβουν ευθύνες, να νιώσουν σημαντικοί, να προβληθούν και να εξελιχθούν. Όχι κάνοντας προπονήσεις, αλλά παίζοντας αγώνες, σε κανονικές συνθήκες, με κανονικούς αντιπάλους, κόσμο στις κερκίδες και διακύβευμα. Από την ελληνική δωδεκάδα μόνο ένας παίκτης, ο Ζώης Καράμπελας, πήρε πραγματικές ευκαιρίες σε υψηλό επίπεδο, με τα γνωστά αποτελέσματα. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να αποτελεί τροφή για σκέψη. Ο Ρογκαβόπουλος έπαιζε σπανίως ακόμη και στα… χασομέρια με την ΑΕΚ, ο Σανδραμάνης δεν βρήκε χρόνο όσο οι προσδοκίες του Προμηθέα αυξάνονταν, ενώ ο Χατζηδάκης και ο Αρσενόπουλος έπρεπε να δοθούν δανεικοί σε ομάδες της Α2 για να σκληραγωγηθούν και να μην είναι επίσης θεατές.
Σε αυτά τα τουρνουά φυσικά καμία ομάδα δεν κατεβαίνει για την… εμπειρία. Κάθε μετάλλιο είναι ευπρόσδεκτο, αλλά δεν πρέπει να αποτελεί αυτοσκοπό. Μην ξεχνάμε πως για κάθε Σλούκα, Παπανικολάου και Παππά, που από την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Νέων Ανδρών στη Ρόδο το 2009 έφτασαν να παίζουν στην Ευρωλίγκα, υπάρχουν άπειρα παραδείγματα παιδιών που οι διακρίσεις τους με τις μικρές εθνικές ήταν το αποκορύφωμα της καριέρας τους κι όχι απλώς το ξεκίνημά της. Η ευθύνη βαραίνει τους ίδιους, όχι όμως αποκλειστικά. Επίσης, για κάθε Σπανούλη ή Ζήση που ήταν πρωταγωνιστές από τις μικρές εθνικές ομάδες και η παρουσία τους στην Ανδρών ή σε τοπ διασυλλογικό επίπεδο στην Ευρώπη ήρθε σαν φυσική εξέλιξη, υπάρχει ένας Παπαλουκάς ή ένας Διαμαντίδης που δεν ξεχώρισαν σε τόσο νεαρή ηλικία, είτε επειδή ήταν ακόμη άγουροι, είτε επειδή δεν ανιχνεύτηκαν από τους ειδικούς, αλλά επενδύοντας στη δουλειά τους έφτασαν στην ελίτ.
Η επόμενη μέρα, λοιπόν, είναι πιο σημαντική από την πορεία της Εθνικής σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Γιατί η αλήθεια είναι πως η προηγούμενη σπουδαία φουρνιά, που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό U18 και U20 και ήταν τέταρτη στον κόσμο στο U19, δεν έχει αξιοποιηθεί ως τώρα στον προσδοκώμενο βαθμό.
ΥΓ: Ενδιαφέρον έχει αν και πόσες ελληνικές ομάδες θα έχουν άνθρωπο στο Ηράκλειο για να παρακολουθήσουν τα κορυφαία ταλέντα του κόσμου. Ομάδες από την Ισπανία (κυρίως) και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως και σκάουτ του ΝΒΑ βρίσκονται πάντα στις κερκίδες σε τέτοιες διοργανώσεις ή ακόμη μικρότερων ηλικιών, σε αντίθεση με τις πολύ σπάνιες εμφανίσεις Ελλήνων «κατασκόπων». Θαρρείς και πλέον έχουν την ευχέρεια να αποκτούν αυτούς τους παίκτες όταν θα γίνουν φτασμένοι και δεν μπαίνουν στον κόπο να τους προλάβουν πριν τους πάρουν χαμπάρι οι πολλοί…
*Κάθε Κυριακή τα λέμε σταθερά στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ (όχι μόνο για «αιώνιους» αλλά για όλους), ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.
Follow @ChristosRobolis
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
