Σπανούλης, ένας διαφορετικός (πλέον) ήρωας

«Δεν φορούν κάπες όλοι οι ήρωες», αναφέρει μια ρήση της ποπ κουλτούρας για τους μικρούς ήρωες της καθημερινότητας. Δεν χρειάζεται να βάλεις το νικητήριο καλάθι για να γίνεις ήρωας, θα παραφράσουμε εμείς. Κι ο αρχηγός του Ολυμπιακού ενσαρκώνει το παραπάνω.



Ο «παλιός» Σπανούλης, ίσως επηρεασμένος κι από τα υβριστικά ως εμετικά σε βάρος του συνθήματα ήθελε να κερδίσει μόνος του τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ και σπανίως το κατάφερνε. Ο τωρινός Σπανούλης έμαθε να πατά το mute, να απομονώνεται από το περιβάλλον και να απελευθερώνει την κλάση του σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Και πιο ώριμος από ποτέ, πλέον, καταλαβαίνει απόλυτα πως ήρωας δεν γίνεσαι μόνο όταν πετυχαίνεις νικητήρια τρίποντα, όπως στους περσινούς τελικούς. Ήρωας γίνεσαι κι όταν ενώ όλοι περιμένουν να πάρεις την επίθεση, εσύ αποφασίζεις να μοιραστείς τον τίτλο στα πρωτοσέλιδα με τον σχεδόν αλάνθαστο σε τέτοιες καταστάσεις συν-αρχηγό σου, Γιώργο Πρίντεζη. Έγινε στην Πόλη το 2012, έγινε και χθες στο ΟΑΚΑ, αλλά η ουσία είναι πως πλέον γίνεται όλο και πιο τακτικά για έναν Σπανούλη που όλοι γνωρίζαμε εδώ και χρόνια πως είναι σπουδαίος παίκτης, αλλά πλέον τον γνωρίζουμε και ως έναν σπουδαίο συμπαίκτη.

Ο Ολυμπιακός παραμένει καλύτερος του Παναθηναϊκού. Ομάδα με μεγαλύτερο και πιο ορθολογικό rotation (ειδικά από τη στιγμή που ο Σφαιρόπουλος διόρθωσε την αδικία κατά Χάκετ και Παπαπέτρου), περισσότερες προσωπικότητες και πιο στέρεες βάσεις, που δεν μπήκαν βέβαια τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά εδώ και χρόνια. Α, και πλέον είναι μια ομάδα απαλλαγμένη από τα «φαντάσματα» του μέχρι πρόσφατου παρελθόντος κάθε φορά που επισκεπτόταν το ΟΑΚΑ. Εκεί που κάποτε έβρισκε πιθανούς και απίθανους τρόπους να χάνει, χθες βρήκε τον τρόπο να αποδράσει και να κλέψει (με την καλή έννοια) ένα ματς που πήγε να του κλέψει (με την καλή έννοια) ο Παναθηναϊκός.

Ασφαλώς τα «θέματά» του παραμένουν, με κυριότερο την επικίνδυνη αναμονή να συνέλθει ο Γιανγκ. Όμως το μεγαλύτερο ζητούμενο για τον Ολυμπιακό είναι η ηρεμία. Αυτή που έλειψε κυρίως από οπαδούς και μερίδα του Τύπου μετά τις ήττες από ΤΣΣΚΑ και κυρίως Γαλατάσαραϊ, αλλά όπως αποδείχτηκε δεν έλειψε από την ομάδα που αντέδρασε υποδειγματικά και επανήλθε στις ράγες. Σε μια εξουθενωτική σεζόν θα υπάρξουν αναπόφευκτα κι άλλα τέτοια σκωτσέζικα ντους και η σωστή διαχείρισή τους θα ξεχωρίσει τους νικητές από τους ηττημένους όχι μιας βραδιάς, αλλά στο τέλος της διαδρομής.

Στην άλλη πλευρά, τα πράγματα δεν είναι τόσο «μαύρα» όσο μπορεί να φαίνονται σε έναν φίλο του Παναθηναϊκού που μετρά πέντε σερί ήττες από τον αιώνιο αντίπαλο και τρεις διαδοχικές στο ΟΑΚΑ με καλάθι στο τέλος. Είναι εμφανές πως οι «πράσινοι» γίνονται ομάδα με αρχές, στρατηγική και στόχευση, πριν καν συμπληρωθεί μήνας με τον Τσάβι Πασκουάλ στο τιμόνι. Όμως παράλληλα είναι πασιφανές πως η ενίσχυση δεν είναι χρήσιμη, αλλά αναγκαία. Κι αν ο Καλάθης μπορεί να σφίξει λίγο ακόμη το ζωνάρι περιμένοντας 2-3 εβδομάδες για να επιστρέψει ο Τζέιμς, το κενό του άλλου Τζέιμς (Γκιστ) δεν μπορεί να περιμένει. Πέρσι οι ενισχύσεις καθυστέρησαν και όταν ήρθαν ήταν πολύ αργά. Ένας επαρκής αντικαταστάτης χρειάζεται… χθες, με την ελπίδα πως όταν ο μεγάλος άτυχος της ομάδας επανέλθει η κατάσταση δεν θα είναι μη αναστρέψιμη στην Ευρωλίγκα. Γιατί στο πρωτάθλημα ούτως ή άλλως ο γαμπρός ξυρίζεται πάντα Ιούνιο.



Το μισογεμάτο ποτήρι λέει πως ο με ούτε 5-6 κανονικές προπονήσεις στα πόδια του επί Πασκουάλ Παναθηναϊκός, χωρίς δύο πολύτιμες μονάδες/πηγές ενέργειας και με προσδοκία ενίσχυσης μόνο (πολύ) καλύτερος μπορεί να γίνει προϊούσης της σεζόν. Το μισοάδειο ποτήρι, από την άλλη, λέει πως με ερωτηματικό την κατάσταση του Τζέιμς όταν επιστρέψει, τη δυσκολία ικανής αντικατάστασης του Γκιστ και το κλειστό rotation του Πασκουάλ στα πρόθυρα υπερκόπωσης των «βασικών», ο Παναθηναϊκός διατρέχει τον κίνδυνο να εκτροχιαστεί τουλάχιστον ευρωπαϊκά.

ΥΓ 1: Είναι άγνωστο αν ο Καλάθης μπορεί να γίνει ηγέτης. Αυτό που όμως βλέπουν όλοι πλέον, πίσω και από τα 2 εκατομμύρια του συμβολαίου του, είναι πως βγαίνοντας από την ασφαλή σκιά του Διαμαντίδη όπου ζούσε μέχρι πέρσι και επωμιζόμενος περισσότερες ευθύνες (μάλλον κι από όσες μπορεί να αντέξει σωματικά) ο Νικ είναι αναντικατάστατος. Και δεν υπάρχει στην Ευρώπη γκαρντ που να κάνει τόσο καλά όλες τις δουλειές που κάνει αυτός. Έστω κι αν δεν βάζει τρίποντα. Έστω κι αν είναι ακριβός (λες κι όσοι τον κρίνουν τον πληρώνουν κιόλας…).

ΥΓ2: Ο θρίαμβος από την πικρή ήττα χωρίζονται από μια λεπτή γραμμή. Ο Σφαιρόπουλος «κρεμάστηκε» για το μη φάουλ κόντρα στην Μπάμπεργκ πέρσι επειδή ο Ολυμπιακός έχασε και χθες έγινε master-mind της προπονητικής επειδή δικαιώθηκε για το φάουλ στον Καλάθη και η ομάδα του νίκησε. Αντιστοίχως, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε κερδίσει εκτός την ΤΣΣΚΑ, την Εφές, τη Ρεάλ και χθες στο ΟΑΚΑ και να είναι στο… 8-0. Θα μπορούσε όμως να χάσει από Μπάμπεργκ και Μακάμπι και να είναι στο 2-6. Τελικά είναι εύκολο να κρίνεις εκ του αποτελέσματος. Γι’ αυτό ας προσέχουμε όλοι μας τις κρίσεις που κάνουμε εκ του ασφαλούς, κατόπιν εορτής και με την ησυχία μας κι όχι την ώρα που οι παλμοί είναι… 500 και ένα ματς στην κόψη του ξυραφιού.

ΥΓ3: Ας απολαμβάνουμε αυτά τα «κλάσικο» (ναι, ποιο Μπαρτσελόνα-Ρεάλ;) των αιωνίων όσο ακόμη μπορούμε κι ας μην ασχολούμαστε με τα «τριγύρω». Είμαστε τυχεροί που ζούμε στην εποχή τους, όπως η προηγούμενη γενιά στα Άρης-ΠΑΟΚ. Αποδείχτηκε ΚΑΙ χθες πως υπάρχει ελπίδα. Παρά τη γκρίνια για τη διαιτησία, ο κόσμος συμπεριφέρθηκε σχεδόν υποδειγματικά και δεν υπήρξαν ακρότητες σε ένα ντέρμπι που χάθηκε στο τέλος. Κι αυτή τη φορά δεν συγκρατήθηκε κανείς από το «αντίο» του Διαμαντίδη ή το δράμα του Πρίντεζη όπως στους τελικούς. Ομοίως, κινήσεις σαν αυτή των παικτών του Ολυμπιακού να ευχηθούν περαστικά στον Τζέιμς Γκιστ αξίζουν standing ovation.



Follow @ChristosRobolis