Συγκλονίζει ο Παύλος Μάμαλος: «Έφτασα ένα βήμα από την αυτοκτονία πριν το Ρίο!»

Ο Παύλος Μάμαλος γεννήθηκε οργανικά και σωματικά άρτιος, όμως είδε τη ζωή να του παίζει ένα περίεργο παιχνίδι, μόλις στα 5 του έτη. Σε αυτή την τρυφερή ηλικία διεγνώσθη ότι πάσχει από πολιομυελίτιδα. Ο ίδιος θυμάται εκείνες τις στιγμές με συγκίνηση: «Εγώ γεννήθηκα κανονικός, όπως τα υπόλοιπα παιδάκια. Έκανα τα πάντα, μέχρι που ξαφνικά όταν ήμουν πέντε χρονών… μπαμ! Ξέρεις τι είναι η πολιομυελίτιδα. Από εκείνη τη στιγμή άλλαξαν όλα στη ζωή μου. Παρέλυσαν τα πόδια μου και πλέον όλα θα ήταν διαφορετικά»

«Τα παιδιά στο σχολείο με λοιδορούσαν, μου πέταγαν τσάντες... Εγώ τους συγχώρεσα»

Για κανέναν που καλείται από μια τόσο νεαρή ηλικία να αντιμετωπίζει προβλήματα πάσης φύσεως, η ζωή δεν είναι εύκολη. Η πίεση για ένα παιδί εκκινεί από το ίδιο το σχολικό του περιβάλλον. Για τον Παύλο η λέξη «πίεση» μοιάζει απλά με σταγόνα στον ωκεανό: «Πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια. Στο σχολείο οι συμμαθητές μου με πείραζαν διαρκώς. Με λοιδορούσαν, μου πέταγαν τσάντες, με χτυπούσαν και ό,τι άλλο άσχημο μπορείς να φανταστείς. Εγώ έκλαιγα... Στεναχωριόμουν πολύ, σκεφτόμουν ότι είναι άδικο. Έγινα σκληρός μέσα από αυτό για να μπορέσω να αντέξω. Δώσε αγάπη για να πάρεις αγάπη! Αν σπρώχνεις κάποιον θα σε σπρώξει. Το φοβερό, όμως, ξέρεις ποιο είναι; Μετά από χρόνια και ύστερα από τις μεγάλες επιτυχίες που είχα, οι ίδιοι οι συμμαθητές μου ήρθαν κλαίγοντας να μου ζητήσουν συγγνώμη. Εγώ τους συγχώρεσα. Το είχα ήδη κάνει εξάλλου. Το θέμα είναι η νέα γενιά να γαλουχηθεί σωστά. Να διδάξει στα μικρά παιδιά την σωστή συμπεριφορά για να εξαλειφθεί, όσο το δυνατόν, το φαινόμενο του bullying. Εδώ είναι το ζήτημα. Να το αλλάξετε εσείς οι νέοι».

Μετά από όλα αυτά τα εμπόδια, ο Παύλος έγινε δυνατότερος. Το μόνο που έμενε απλά ήταν απλά να βρεθεί το μετερίζι, μέσω του οποίου θα διοχέτευε όλη αυτήν την δύναμη που διέθετε σε υπερθετικό βαθμό. Και επειδή πάντοτε οι ικανοί ανταμείβονται, η στιγμή της κάθαρσης για τον ήρωά μας δεν άργησε: «Ποτέ δεν πρέπει να κοιτάμε πίσω. Μόνο μπροστά. Να μην τα παρατάς και να μην σκύβεις το κεφάλι. Έτσι κι εγώ. Για πολλούς ήμουν ένας σακάτης, όμως εγώ ήξερα ποιος ήμουν μέσα μου. Απλά περίμενα να βρω αυτό που θα μου επέτρεπε να ξεδιπλώσω την καρδιά και την ψυχή μου. Και το βρήκα στην άρση βαρών, από σπόντα. Είχα πάει τυχαία σε ένα γυμναστήριο, με είδε ο υπεύθυνος και μου λέει: Εσύ έχεις ταλέντο εξωπραγματικό. Και κάπως έτσι μπήκα στο χώρο του αθλήματος. Το βάπτισμα του πυρός για εμένα έγινε στην Παραολυμπιάδα του 2004, όπου χωρίς εμπειρία και αγώνες στα “πόδια” μου τερμάτισα 6ος».

«Έφτασα ένα βήμα από την αυτοκτονία πριν το Ρίο!»



Από την 6η θέση στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας, ο Παύλος Μάμαλος έφτασε το 2017, να διαθέτει ένα παλμαρέ ασύλληπτο: Ασημένιος στο Πεκίνο, Χάλκινος στο Λονδίνο και Χρυσός στο Ρίο το 2016, ενώ ο ίδιος είναι κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ στην κατηγορία των 107 κιλών. Την διάκριση αυτή την πέτυχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ντουμπάι το 2014, σηκώνοντας 240 κιλά. Πριν, όμως, από την τελευταία του επιτυχία στο Ρίο, όπου όλος ο πλανήτης υποκλίθηκε στο μεγαλείο του, συνέβη κάτι που ίσως κανείς δεν υπολόγιζε.

«Πριν από τους αγώνες της Βραζιλίας τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά για μένα. Έφτασα σε σημείο να τα παρατήσω. Το σώμα μου είχε φτάσει στα ‘’κόκκινα’’. Δεν άντεχα άλλο την αδιαφορία της πολιτείας, δεν είχα βοήθεια από κανέναν και είπα ως εδώ! Ήμουν φορτισμένος συναισθηματικά, απηυδισμένος με όλα. Το μυαλό μου είχε θολώσει και η θολούρα πολλές φορές σε οδηγεί σε ακραίες αποφάσεις. Έτσι κι εμένα. Ένα μήνα πριν τους αγώνες καβάλησα το κάγκελο στο μπαλκόνι του σπιτιού μου στον δεύτερο όροφο και ήμουν έτοιμος να φουντάρω στο κενό. Από κάτω ήταν η μάνα μου, τα αδέρφια μου, τα ανίψια μου... Με έπνιγε η αδικία. Κανένας από την Πολιτεία δε με σεβάστηκε. Κανένας δε μου στάθηκε και έχω δώσει τα πάντα, αλλά για κάποιους αυτά είναι ψιλά γράμματα. Δεν πήγαινε άλλο. Την τελευταία στιγμή όμως κάτι μέσα μου θέριεψε: Τι κάνεις ρε; Σταμάτα. Αυτή η φωνή μέσα μου πήρε τις σκιές μακριά και με έκανε να δω αλλιώς τη ζωή για ακόμα μια φορά».

«Έχω γυρίσει όλη την Ελλάδα για να μιλήσω στα παιδιά, ολομόναχος»

Ο Παύλος Μάμαλος αποτελεί πρότυπο για πολλούς. Ακόμα και για όσους δεν τον γνωρίζουν, η μορφή του, τα ουρλιαχτά υπερηφάνειας που συνοδεύουν τους αγώνες του, εκτός και εντός των αγωνιστικών χώρων, είναι κατά κάποιο τρόπο οικεία... Ο ίδιος, όλα αυτά τα χρόνια, εκτός των αγώνων, διαπρέπει και στον στίβο της αφιλοκερδούς προσφοράς, πηγαίνοντας σε σχολεία ανά την ελληνική επικράτεια για να μεταδώσει τα μηνύματα ζωής που κουβαλά μέσα του: «Ταξιδεύω μόνος σε όλη την Ελλάδα για να μιλήσω στα παιδιά. Για μένα εκεί μετράς το ποιος είσαι. Κάθομαι μαζί τους στο έδαφος, τους μιλώ για μένα και εκείνα κλαίνε. Μου χαρίζουν την αγάπη τους απλόχερα. Είναι μαγικό το συναίσθημα. Μου δείχνουν ζωγραφιές τους, με συγκινούν. Νοιώθω ιερό χρέος απέναντί τους. Έχω χρέος να τους μιλήσω για τα εμπόδια τα δικά μου. Πως μέσα απότις κακουχίες γίνεσαι άνθρωπος αληθινός. Είμαι υπερήφανος, γιατί όπου πηγαίνω τα παιδιά δεν με απογοητεύουν. Άλλοι είναι αυτοί που το κάνουν αυτό. Οι πολιτικοί. Αυτοί οι υποκριτές, που με θυμούνται μόνο στις επιτυχίες. Πού είστε όλοι εσείς όταν σας έχουν ανάγκη οι αθλητές με ειδικές ανάγκες; Στα εύκολα όλοι είναι εκεί. Να βγάλουν μια φωτογραφία, να καπηλευτούν την επιτυχία σου. Όταν όμως χρειαζόμαστε βοήθεια πραγματική πετούν χαρταετό».

Και να ήταν μόνο αυτό; «Δεν μπορούμε να πάμε πουθενά. Παντού εμπόδια στον δρόμο μας και οι κυβερνήσεις είναι στον κόσμο τους! Δεν υπάρχει η υποδομή να στηρίξει ανθρώπους σαν κι εμένα. Ανθρώπους! Στο εξωτερικό υπάρχει σεβασμός. Εδώ αδιαφορία και ρατσισμός. Υπουργοί κλπ φοβούνται να αφήσουν ανθρώπους σαν τον Μάμαλο να μιλήσουν στο Κοινοβούλιο. Το ίδιο και τα κανάλια. Για αυτό σας λέω ότι χρειαζόμαστε τα media να προβάλλουν τα προβλήματά μας και τις ανάγκες μας! Πρέπει να σταθείτε δίπλα και όχι να μας ξεχνάτε! Μόνο έτσι θα αλλάξουμε τα πράγματα».



«Θα ήθελα να αναλάβω ομοσπονδιακός προπονητής στην Εθνική Ομάδα της Άρσης Βαρών!»

Σε ερώτηση για το πως φαντάζεται το μέλλον του, ο Παύλος ήταν αφοπλιστικός: «Έχω μπροστά μου πολλούς αγώνες. Βήμα-βήμα πρέπει να πηγαίνεις. Σαφώς και κοιτάω το Τόκιο. Θέλω πολύ να είμαι εκεί. Να έχουμε πάνω από όλα υγεία και όλα θα έρθουν!».

Όσο για την πιθανότητα να του γίνει πρόταση για μια θέση στην Εθνική ομάδα και αν θα δεχόταν, απάντησε: «Με μεγάλη μου χαρά, αρκεί φυσικά να μου γίνει η πρόταση από την Ομοσπονδία. Θα ήθελα πάρα πολύ να προσφέρω με όλη μου την καρδιά στους νέους αθλητές όλα όσα έχω διδαχθεί και έχω περάσει όλα αυτά τα χρόνια στον χώρο που λατρεύω. Είναι μια προοπτική που δε σου κρύβω ότι με ενθουσιάζει. Μακάρι κάποια στιγμή στο μέλλον να το ζήσω κι αυτό».

Επιμέλεια: Χρήστος Τούντας