Τα δάκρυα ενός θεού

Με μια εκδήλωση που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες του εξωτερικού και μακριά από την άρρωστη οπαδική νοοτροπία, με ελάχιστες εξαιρέσεις κάποιων που ευτυχώς καλύφθηκαν από την πλειοψηφία των θεατών, η ΚΑΕ Άρης τίμησε τον θρύλο του ελληνικού μπάσκετ, τον δικό της ιστορικό ηγέτη, τον μοναδικό Νίκο Γκάλη. Μπορεί να πέρασαν αρκετά χρόνια από το τέλος της αθλητικής του καριέρας, η οποία έληξε με άδοξο τρόπο λόγω της κόντρας του με τον Κώστα Πολίτη, τότε προπονητή του στον Παναθηναϊκό, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ όπως τόνισε και ο ίδιος.

Το τι ακριβώς σημαίνει Γκάλης για το ελληνικό μπάσκετ ή τον αθλητισμό της χώρας γενικότερα νομίζω ότι ακόμα και σε όποιον δεν το είχε αντιληφθεί ή ζήσει από κοντά όταν ο Νικ μεσουρανούσε στα γήπεδα έγινε σαφές χθες στο Nick Galis Hall όπως λέγεται πια το Αλεξάνδρειο. Τόσες πολλές προσωπικότητες μαζεμένες για να τιμήσουν έναν άνθρωπο δεν είναι εύκολο να το δει κανείς. Τεράστιοι παίκτες του παρελθόντος, πρώην συμπαίκτες σε Εθνική και ομάδες, προπονητές, απλοί άνθρωποι που έχουν συνδέσει μεγάλες χαρές με την παρουσία του ήταν εκεί. Μοναδική βροντερή απουσία η ομοσπονδία. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τους λόγους αλλά το λιγότερο που μπορούν να κάνουν οι ιθύνοντες του αθλήματος στην Ελλάδα είναι να του δώσουν τον τίτλο του παγκόσμιου πρεσβευτή του ελληνικού μπάσκετ

Η συγκινησιακή φόρτιση του Γκάλη ήταν εμφανής από την πρώτη στιγμή. Δεν είναι λίγο να βλέπεις τον μύθο σου ζωντανό μετά από τόσα χρόνια. Να βλέπεις στις κερκίδες άτομα που στη ακμή σου μπορεί να μην είχαν γεννηθεί καν. Να αντιλαμβάνεσαι πως παρά την ηχηρή απουσία τόσων χρόνων ο κόσμος διψάει για μια σου ατάκα, για ένα σου βλέμμα, για μια έστω παρουσία σου στα επίσημα της αγαπημένης σου ομάδας. Η δήλωση της χθεσινής ημέρας ανήκει στον ίδιο τον μεγάλο πρωταγωνιστή της. Απευθυνόμενος στον οικοδεσπότη Βασίλη Σκουντή και ενθυμούμενος την δήλωση που του είχε κάνει κατά τη διάρκεια του Eurobasket του 1987, περί της σημασίας της επόμενης στιγμής, μίλησε για την απόλυτη καταξίωση, για την μοναδικότητα της χθεσινής βραδιάς.

Μπασκετικά μπορεί ο Γκάλης να μην ήταν ο πιο πλήρης παίκτης που πάτησε στα παρκέ. Η αμυντική του προσήλωση μπορεί να μην χτύπαγε κόκκινο. Όμως το επιθετικό του ταλέντο όσα χρόνια και αν περάσουν δεν έχει βρει ταίρι. Ήταν ένα υπερόπλο που μπορούσε να διαλύσει οποιοδήποτε αμυντικό σχέδιο των αντιπάλων. Οι τρόποι που έβαζε την μπάλα στο καλάθι αμέτρητοι. Το μεγαλύτερο παράσημο του όμως δεν είναι αγωνιστικό. Έφερε τον επαγγελματισμό σε ένα σπορ που μέχρι την έλευση του ήταν ερασιτεχνικό σε όλα τα επίπεδα, από τις αμοιβές μέχρι τους αγωνιστικούς χώρους. Έβαλε το μπάσκετ στο σπίτι του κάθε Έλληνα το έκανε εθνικό σπορ. Για χάρη του, αλλά και των άλλων παικτών της Εθνικής, γέμισαν μπασκέτες τα σχολεία απ' όπου ξεπήδησαν τα μεγάλα αστέρια του σήμερα, Διαμαντίδης, Σπανούλης και άλλοι. Ήταν πρωτοπόρος σε όλα. Στον τρόπο παιχνιδιού, στην αντίληψη του αθλήματος, στην επαγγελματική ταυτότητα του, στην σκέψη, στην εκγύμναση, στην προετοιμασία πριν τα μεγάλα ραντεβού. Η μονή φορά που λύγισε ήταν χθες μπροστά στο δικό του μεγαλείο.

Δεν ξέρω αν θα βγει ξανά τέτοιος παίκτης επιθετικά, πιθανότατα όχι, αλλά αισθάνομαι τυχερός που τον απόλαυσα έστω και για λίγο σε δράση πριν τερματίσει την τεράστια καριέρα του εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα. Μας μένει μόνο η ιστορική πικρία πως αν σκεφτόταν τότε όπως σήμερα, ίσως, τελικά να κατάφερνε μέσω του Παναθηναϊκού να φθάσει στην μοναδική κορυφή που δεν πάτησε. Αυτή του συλλογικού ευρωπαϊκού μπάσκετ. Όπως και να έχει σε ευχαριστούμε για ότι μας πρόσφερες.