ΘΕΜΑ: Γίνε καλύτερος άνθρωπος, γίνε λίγο όπως ο Ντεβόν Γκέιλς

Υπάρχουν μέρες που δεν είναι οι ίδιες σε αξία για όλους τους ανθρώπους. Υπάρχουν μέρες που για κάποιους να είναι απλά άλλη μια ρουτίνα στη δουλειά και για άλλους να ξημερώνει η στιγμή που ονειρεύτηκαν να ζήσουν από όταν ήταν παιδιά…

Μία τέτοια ξεχωριστή στιγμή ήταν για τον ήρωα της ιστορίας (και όχι μόνο, αλλά αυτό αξίζει να το διαπιστώσει κανείς στη συνέχεια), Ντεβόν Γκέιλς η 26η Σεπτεμβρίου του 2015. Περίπου δύο χρόνια πίσω, ο 21χρονος τότε, Ντεβόν, από την… Αθήνα, την πολιτείας της Τζόρτζια και φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Southern της Λουιζιάνα, ήταν δευτεροετής (κι όχι τόσο βασικό μέλος είναι η αλήθεια) της ομάδας ράγκμπι –η πιο σωστά της ομάδας football- και θα είχε την ευκαιρία να αγωνιστεί κόντρα σε ένα από τα ισχυρότερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Αυτό της Τζόρτζια, με το παιχνίδι να μεταδίδεται τηλεοπτικά σε όλη τη χώρα.

Το προηγούμενο βράδυ ήταν πιο μεγάλο από τα συνηθισμένα για τον Ντεβόν. Είχε μπροστά του την πιο μεγάλη ευκαιρία να μπει στα… παπούτσια του πατέρα του, Ντόνι, που ήταν το μεγάλο αστέρι του Southern στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Η στιγμή του 21χρονου ήρθε στο δεύτερο μισό του παιχνιδιού, που πέρασε στο παιχνίδι. Άρχισε να τρέχει και τελικά προσέκρουσε με το κεφάλι σε έναν εκ των αντιπάλων του, Μάρσαλ Μόργκαν, που κοιτά τον κόσμο από τα 1.85 και ζύγιζε τότε κάτι παραπάνω από 90 κιλά.



«Δεν νιώθω τίποτα». Αυτή ήταν η πρώτη πρόταση του Ντεβόν μετά την προσγείωσή του στο έδαφος και απευθυνόμενος στον πρώτο άνθρωπο, που έτρεξε από πάνω του, τον Ρον Κάρσον, που ήταν διευθυντής της αθλητικού ιατρικού τμήματος της Τζόρτζια.

Εκκωφαντική σιωπή σε όλο το στάδιο, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με το κενό στην ψυχή της μητριάς του, Τανίσα Γκέιλς, που τον είχε μεγαλώσει, από όταν ο Γκέιλς ήταν τριών ετών. Βλέποντας το παιχνίδι από την τηλεόραση του σπιτιού της οικογένειας στη Λουιζιάνα, ήξερε από την αρχή ότι το παιδί που είχε πέσει σαν σάκος στο έδαφος, ήταν ο γιος της και επιβεβαιώθηκε δύο λεπτά αργότερα, όταν και το διαφημιστικό διάλειμμα του καναλιού είχε ολοκληρωθεί.



«Θέλω να σηκωθώ, αλλά δεν μπορώ», συνέχιζε να λέει ο Ντεβόν, με τους αυτόπτες μάρτυρες να συμφωνούν ότι ακόμα και τότε ήταν χαμογελαστός. Τραγική φιγούρα; Δεν ήταν άλλος από τον Μάρσαλ Μόργκαν που είχε γυρίσει στον πάγκο της ομάδας του, φωνάζοντας σοκαρισμένος: «Τι έκανα;».

Η ύπαρξη-θαύμα

Μια περιπέτεια –η μεγαλύτερη από όλες στη ζωή του- είχε ήδη αρχίσει για τον Ντεβόν. Ήταν όμως το DNA του μαθημένο στα πολύ δύσκολα. Γεννήθηκε με μια εξαιρετικά σπάνια ανωμαλία, που λέγεται γαστρόσχιση και κατά την οποία το στομάχι και το έντερο του μωρού βρίσκονται εκτός του κοιλιακού του τοιχώματος και ήδη τους εννιά πρώτους μήνες της ζωής του, τους πέρασε στο νοσοκομείο, με τους γιατρούς τότε να χαρακτηρίζουν θαύμα το γεγονός ότι επέζησε.

Το football στην εφηβική του ηλικία αποτέλεσε την τέλεια διέξοδο για εκείνον. Θύμα επιθέσεων και bullying στο σχολείο του, ο Ντεβόν είχε ανάγκη από σεβασμό και τον βρήκε στον αθλητισμό, αποφεύγοντας τις εύκολες λύσεις του δρόμου, της κλεψιάς και των ναρκωτικών.

«Ο έκτος αυχενικός σπόνδυλος (C6) έχει καταστραφεί, ενώ ο 4ος (C4) και ο 5ος (C5) έχουν προκαλέσει βλάβη στο νωτιαίο μυελό. Θα βάλουμε 20 βίδες στον έκτο σπόνδυλο και δύο ράβδους στο πίσω μέρος του λαιμού για σταθεροποιηθεί η σπονδυλική του στήλη», ήταν τα λόγια των γιατρών στον πατέρα, τη μητριά, αλλά και τη βιολογική μητέρα του 21χρονου, που ξεκαθάριζαν παράλληλα, ότι πρέπει να συμβιβαστούν με το ότι το μέλλον του παιδιού της θα ήταν σε μια αναπηρική καρέκλα.



Κατά τη διάρκεια της 4ωρης επέμβασης στον Ντεβόν, στην αναμονή βρισκόταν και ο Μάρσαλ Μόργκαν, που μοιραία ένιωθε ένοχος για το τραγικό περιστατικό. Πάνω του ήταν καρφωμένα τα μάτια της μητριάς του άτυχου νεαρού, η οποία κατευθύνθηκε προς το μέρος του.

«Άκου να δεις παιδί μου. Μπορούσε να τύχει στον καθένα. Να ξέρεις ότι δεν σε κατηγορούμε για τίποτα», είπε η Τανίσα στον Μάρσαλ και ταυτόχρονα τον έβαλε στην αγκαλιά του. Ο πρώτος τύπου εξαγνισμός στη συνείδηση του Μάρσαλ είχε έρθει, αλλά μέχρι να αντικρίσει ο ίδιος τον Ντεβόν δεν μπορούσε να βρει την ηρεμία του.

Αυτή η στιγμή ήρθε δύο μήνες αργότερα…

Όταν πια ο Ντεβόν είχε βγει από το νοσοκομείο, συνεχίζοντας βέβαια τις θεραπείες του και φτάνοντας στο γήπεδο, εκεί που το Τζόρτζια κόντρα στο Τζόρτζια Southern είχαν διοργανώσει αγώνα, προς τιμήν του. Ο Ντεβόν χαιρέτησε τον Μάρσαλ, σαν να είναι φίλος του και είχαν μέρες να τα πουν: «Χαίρομαι που σε βλέπω, Μάρσαλ», είπε ο Ντεβόν, προσφέροντας τη συγχώρεση που εναγωνίως έψαχνε ο πρωταγωνιστής του μοιραίου συμβάντος, δίνοντάς του παράλληλα το έναυσμα να συνεχίσει κανονικά τη ζωή του.





«Δεν πρόκειται να ξαναφοβηθώ ποτέ»

Όσο καλή διάθεση και να διαθέτει ένας άνθρωπος, όταν στη ζωή σου απαιτείται τέτοια μεγάλη αλλαγή όπως αυτή στον Ντεβόν Γκέιλς, η αποδοχή και η προσαρμογή στην κατάσταση των νέων δεδομένων αποτελεί την πιο δύσκολη και επίπονη διαδικασία. Πίστευε ότι αργά ή γρήγορα θα καταφέρει να επιστρέψει στα γήπεδα και κυρίως θα καταφέρει να ξανατρέξει. Ωστόσο, οι πρωτοφανείς πλημμύρες στη Λουιζιάνα τον περασμένο Αύγουστο αποτέλεσαν το πιο «σκληρό» μάθημα στον νεαρό ότι πλέον δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την απαραίτητη από τα αγαπημένα του πρόσωπα βοήθεια.

Με τις καταστροφές να χαρακτηρίζονται από τα ΜΜΕ ως «βιβλικές», ο Ντεβόν κατέληξε εγκλωβισμένος στο αμάξι του πατέρα του, το οποίο είχε τρακάρει προηγουμένως σε ένα δέντρο, λόγω της βιασύνης του να επιστρέψουν σπίτι. Έπειτα από πολλές προσπάθειες και με τη βοήθεια ενός βαν, το αυτοκίνητο με τον εγκλωβισμένο Ντεβόν ρυμουλκήθηκε. «Δεν πρόκειται να ξαναφοβηθώ ποτέ. Μετά τα όσα έχω περάσει, για ποιο λόγο να φοβάμαι», παραδέχθηκε ο ίδιος ο Ντεβόν σε συνέντευξή του λίγους μήνες αργότερα και αναπολώντας το σκηνικό το οποίο έμελλε να τον προσγειώσει μια για πάντα σε μια σκληρή πραγματικότητα.



Στην ίδια συνέντευξη ρωτήθηκε και πάλι για τον Μάρσαλ και ποια είναι τα συναισθήματά του προς εκείνον. «Κανένα κακό συναίσθημα. Αγαπώ τον Μάρσαλ», ήταν η κατηγορηματική απάντηση του Ντεβόν για τον νέο του φίλο, που σε διάστημα ενός χρόνου, είχε παρατήσει το football και πλέον είχε γίνει υπάλληλος σε μια εταιρεία management.

Το μεγαλείο ψυχής, τα πρώτα βήματα και το νέο σπίτι

Τον περασμένο Μάρτιο ο Μάρσαλ παντρεύτηκε και ο πρώτος καλεσμένος που ένιωσε την ανάγκη να έχει δίπλα του ήταν ο Ντεβόν Γκέιλς. Ο 23χρονος σήμερα, Ντεβόν, όχι μόνο πήγε, αλλά η μητέρα του, Τανίσα έγραψε στη σελίδα της στο Facebook: «Τι πραγματική ευλογία να είμαστε σε μια τόσο σημαντική στιγμή τόσο υπέροχων ανθρώπων. Αν και μας έφερε κοντά μια τραγωδία, η αγάπη είναι αυτή που μας κράτησε κοντά και είμαστε πλέον μέρος αυτής της οικογένειας. Σήμερα δύο καλύτεροι φίλοι δεσμεύτηκαν να αγαπούν ο ένας τον άλλον για πάντα και είμαι τόσο χαρούμενη που μας ήθελαν να μοιραστούμε αυτή την πολύτιμη στιγμή! Σας αγαπώ».





Τα πλέον ευχάριστα νέα μετέφερε ο ίδιος ο Γκέιλς στον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter, αφού ανήρτησε ένα βίντεο λίγων δευτερολέπτων, που φαίνεται να κάνει τα πρώτα του βήματα, γράφοντας ότι είναι «στη διαδρομή».

Im on the way!! pic.twitter.com/4Kz77luWdT

— devongales (@devongales) May 25, 2017

Σύμμαχος του στη μάχη που δίνει είναι ο περισσότερος κόσμος των ΗΠΑ και σε ρόλο μπροστάρη το πανεπιστήμιο της Τζόρτζια, που ανακοίνωσε τον περασμένο Φλεβάρη ότι αρχίζει καμπάνια ώστε να μαζευτούν 500.000 ευρώ, ώστε να χτιστεί ένα σπίτι απόλυτα λειτουργικό στις ανάγκες του Ντεβόν με την ονομασία «Build a Dawg a House».



«Είμαι απλά ευγνώμων. Χρειάζεται ένα θαύμα. Φροντίζουν εμένα και την οικογένειά μου σαν να είμαι από την Τζόρτζια. Είμαι πραγματικά ευλογημένος», λέει και ξαναλέει χωρίς ίχνος ειρωνείας ο 23χρονος, συμπληρώνοντας: «Το μέλλον θα είναι υπέροχο».

Στα 23 του χρόνια, η μοίρα δεν έχει φερθεί πολύ ευγενικά στον Ντεβόν Γκέιλς. Από την πρώτη στιγμή φρόντισε να κοιτάξει κατάματα τον θάνατο και πολλά χρόνια αργότερα να του στερήσει το όνειρο και το περπάτημα. Παρ’ όλα αυτά, ο ίδιος συνεχίζει να ελπίζει, να χαμογελά και να συγχωρεί.

Γίνε κι εσύ λίγο... Ντεβόν Γκέιλς.



Παύλος Κουστέρης