Όταν ένας μεγάλος αποσύρεται, συχνά οι συγκρίσεις με τα πεπραγμένα του τις ημέρες της ακμής του είναι αναπόφευκτες και σχεδόν πάντα άδικες, όταν φτάνει η στιγμή να τιμηθεί για την προσφορά του. Τρανό παράδειγμα ο Κόμπι Μπράιαντ, που καταβεβλημένος από τους τραυματισμούς και δίχως να θυμίζει σε τίποτα την καλαθομηχανή του παρελθόντος απλώς περιφέρεται από γήπεδο σε γήπεδο του ΝΒΑ, για ένα τελευταίο χειροκρότημα και για να δώσει στο κοινό την ευκαιρία να τον αποθεώσει όπως του πρέπει.
Όχι όμως στην περίπτωση του Δημήτρη Διαμαντίδη. Η βραδιά της βράβευσής του από την Ευρωλίγκα δεν ήταν ένας επικήδειος της τεράστιας καριέρας του, αλλά η αποθέωσή της. Κανείς δεν πήγε στο γήπεδο με το σκεπτικό να χειροκροτήσει τιμής ένεκεν, σχεδόν αναγκαστικά, έναν θρύλο που αποσύρεται, αλλά για να υποκλιθεί σε έναν παίκτη που περίπου ένα μήνα πριν τα 36 του παραμένει αρχηγός όχι στα… χαρτιά, αλλά στην ουσία. Ηγέτης και εγκέφαλος στο παρκέ, ταυτόχρονα στρατηγός και στρατιώτης, καθοριστικός ακόμη και τώρα, από «τελικούς» της Ευρωλίγκας μέχρι και σε θεωρητικά εύκολα παιχνίδια όπως της Καβάλας.
Ομοίως και τη βραδιά της βράβευσής του. Ακόμη κι όταν ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ σειόταν από τις ιαχές με το όνομά του, εκείνος έμοιαζε απόλυτα προσηλωμένος στο καθήκον. Κανείς μπορεί να ξέρει πώς ένιωθε μέσα του, αν ακόμη κι αυτό το μπασκετικό «κομπιούτερ» πλημμυρίστηκε με συναισθήματα που κατάφερε να κρύψει επιμελώς, αλλά η γλώσσα του σώματος δεν τον πρόδωσε. Σαν να έλεγε στο κοινό «ευχαριστώ, αλλά έχουμε και παιχνίδι μπροστά μας». Αντιμετώπισε το πανεύκολο παιχνίδι με την Τσεντεβίτα όχι σαν… κονσομασιόν ή σαν δικό του πάρτι, αλλά σαν ένα ακόμη ματς που πρέπει να κερδηθεί. Γι’ αυτό, άλλωστε, πέτυχε όσα πέτυχε. Γι’ αυτό είναι αυτός που είναι…
Με τέτοια εικόνα, ένεκα και της ημέρας, δεν θα ήταν παράδοξο ο ακμαιότατος «Μήτσος» να βγει στο τέλος της βραδιάς και να πει πως η επικείμενη αποχώρησή του από το μπάσκετ είναι πρωταπριλιάτικο αστείο. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι…
ΥΓ1: Ενδεχόμενο «σταύρωμα» με τη Λαμποράλ Κούτσα ασφαλώς και δεν είναι ανυπέρβλητο εμπόδιο για τον Παναθηναϊκό και λογικά είναι προτιμότερο συναπάντημα από αυτό με την ΤΣΣΚΑ. Όμως από το σημείο αυτό, μέχρι τη… βεβαιότητα για σίγουρη πρόκριση με μειονέκτημα έδρας, υπάρχει απόσταση. Μιλάμε για την ομάδα που κέρδισε μέσα-έξω Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, και ήταν άκρως ανταγωνιστική σε όλα τα παιχνίδια, για να μην ξεχνιόμαστε.
ΥΓ2: Η αστειότητα της Ευρωλίγκας με αγώνες που κρίνουν πολλά να διεξάγονται όχι άλλη ώρα, αλλά διαφορετική μέρα (!) συνεχίζεται. Κάποιοι δεν μαθαίνουν από τα λάθη τους. Εκτός κι αν τους εξυπηρετούν τα «μαγειρέματα».
Follow @ChristosRobolis
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
