Έτσι της αρέσει να νικά κι έτσι της αξίζει! (Λάμπρος Γκαραγκάνης)

Η επιτυχία δεν μπορεί να μπει στη ζυγαριά με βάση τη διαδικασία επάνω στην οποία προκύπτει! Ο σκοπός αγιάζει, σχεδόν, πάντα τα μέσα χωρίς ν΄ αφήνεται αιχμή για υπόγειες μεθόδους στο παραπάνω. Είμαι βέβαιος πως ο τρόπος που η Εθνική Ελλάδας νίκησε την Κροατία είναι πιο χρήσιμος για τη συνέχεια του Ευρωμπάσκετ από το να νικούσε την ομάδα του Γιάσμιν Ρέπεσα με είκοσι πόντους διαφορά και με μία επιβλητική εμφάνιση. Λέγοντάς το την Κυριακή το βράδυ στο ραδιόφωνο, πολύς κόσμος διαφώνησε και ορισμένοι μάλιστα κατέκριναν τη γνώμη μου μόνο και μόνο που την ανέφερα. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να συμφωνεί, να διαφωνεί, να διαμορφώνει γνώμη με τα δικά του κριτήρια, αρκεί να την τεκμηριώνει και να μην την αφήνει να περιφέρεται. Η νίκη της πρεμιέρας με το Ισραήλ ήρθε αλλά δεν υπήρξε πειστική, κάτι που έχω ξαναεπισημάνει πως είναι φοβερής σημασίας προσόν σε τέτοια διοργάνωση. Με τα φαντάσματα της διαιτησίας να πλανώνται στην ατμόσφαιρα, δεν ευχαριστηθήκαμε όπως θα έπρεπε το «δύο στα δύο» με τη Σερβία.

Η κόντρα με τη Ρωσία έβγαλε προς τα έξω όλα τα αρνητικά στο παιχνίδι των παιδιών του Παναγιώτη Γιαννάκη, όταν καλούνται ν΄ αντιμετωπίσουν έναν αντίπαλο που έχει έναν σούπερ σταρ και πολλούς καλούς παίκτες να τον συνοδεύουν. Η ήττα με κάτω τα χέρια από την Ισπανία ήταν η επισφράγιση της άποψης πως όταν απέναντί μας είναι ένα σύνολο με τρεις-τέσσερις ποιοτικούς παίκτες δεν υπάρχουν οι λύσεις στην επίθεση, ώστε να μπορούμε να τους παρακολουθήσουμε στην εξέλιξη του αγώνα. Με μία άνετη νίκη επί των Κροατών, που ειρήσθω εν παρόδω έχασαν από Λετονία και Ισραήλ στα μέχρι την Κυριακή παιχνίδια τους, σίγουρα τα βαθμολογικά οφέλη θα ήταν όμοια, όμως αυτή η βαρβάτη ένεση ψυχολογίας δεν θα πότιζε τις φλέβες μας και τα ζωτικά όργανα με το μεγάλο μας προσόν. Να τους βλέπουμε όλους σαν γίγαντες και σαν μυρμήγκια ταυτόχρονα. Το -13 που έγινε τελικά +3 με τη βόμβα του «Kill Bill» είναι πιο πειστική νίκη, κατά την ταπεινή μου άποψη και το αναφέρω αυτό εξαιτίας προηγούμενο άρθρου μου που είχα τονίσει την αναγκαιότητα ύπαρξης τέτοιων επιτυχιών, από το να κάνουμε φύλλο και φτερό τους Κροάτες.

Ποτίζει παίκτες και φιλάθλους πως δύσκολα παραδίδουμε το όπλα. Και είναι σημαντικό να το αντιληφθούν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές έτσι, οι οποίοι χάρισαν αυτήν την ανατροπή σ΄ ένα σημείο που αμφισβητήθηκε και η συνέχειά τους στη διοργάνωση (37-50). Ακόμη σε αυτό το επικό 81-78, που μπαίνει στην ίδια κατηγορία νικών με πρόσφατες επιτυχίες σε Ευρωμπάσκετ Βελιγραδίου και Μουντομπάσκετ Ιαπωνίας, ένα κέρδος είναι μία διαφοροποίηση στην τακτική που δεν μπορώ να γνωρίζω αν έγινε συνειδητά ή προέκυψε. Η Ελλάδα παραμέλησε την ασφυκτική άμυνά της, η οποία με τον τρόπο που εφαρμοζόταν ίσως να έκανε και κακό στο παραγωγικό κομμάτι.

Το «plan B», όσα φάμε κι όσα βάλουμε ίσως και να αποτελούσε τη μόνη λύση να αποτινάξει από επάνω της το επιθετικό κλακάζ αυτή η ομάδα. Χάρηκα τον Διαμαντίδη που πήρε τις προσπάθειες που όλοι ξέραμε πως μπορεί να φέρει σε πέρας με επιτυχία. Χάρηκα τον Σπανούλη που μπήκαν δεν μπήκαν ορισμένα σουτ στο 40λεπτο είχε τα άντερα, βλέποντας τον Πλάνινιτς να κουτρουβαλάει, να το μπουμπουνήσει. Η διστακτικότητα στο περιφερειακό σουτ πρέπει ν΄ αποτελέσει παρελθόν. Χάρηκα το τσαγανό του Δήμου Ντικούδη στην αρχή του ματς και τον τρόπο με τον οποίο ο Λάζαρος Παπαδόπουλος ανέκαμψε! Αυτή η συμπεριφορά δεν διαγράφει τα λάθη ορισμένων παικτών, εντός κι εκτός παρκέ, στα προηγούμενα ματς. Είναι μία πρόοδος, όμως, η οποία αν διαχειριστεί σωστά, μπορεί να χαρίσει μετάλλιο. Εξέλιξη που σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, ανεξαρτήτως «ποιότητας» μεταλλίου, είναι χρυσάφι για το μπάσκετ.