Η ποδοσφαιρική «αναβίωση» του 1821…(Λάμπρος Γκαραγκάνης)

…έχει χρώμα κόκκινο! Ό,τι και να γίνει από εδώ και πέρα τη φετινή χρονιά στο Τσάμπιονς Λιγκ, φίλοι κι… εχθροί του Ολυμπιακού θα τη θυμούνται με ανάμεικτα συναισθήματα, όπως είναι φυσιολογικό. Θα πρόκειται για μελλοντικό σημείο αναφοράς, σε πράγματα συνυφασμένα με το ποδόσφαιρο ή παρελκόμενά του αν θέλετε, όπως είναι η πλάκα και ο καλοπροαίρετος χαβαλές. Επί της ουσίας φαίνεται πως ο Ολυμπιακός βγήκε από το καβούκι του και ξόρκισε τα δαιμόνια που κυνηγούσαν τις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις. Αυτό αποτελεί αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, περάσει δεν περάσει στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ. Μέρος της επιτυχίας ανήκει στον Τάκη Λεμονή που «έπιασε» το σχέδιο ανέλιξης και το εφάρμοσε με ικανοποιητικό τρόπο ως τώρα στον όμιλο. Το ρόστερ των πρωταθλητών Ελλάδας μπορεί να μην περιλαμβάνει τα πολύ βαρβάτα ονόματα, όπως στο πρόσφατο παρελθόν. Φυσικά σε ποιότητα δεν υστερεί, απλά τώρα υπάρχουν παίκτες που είναι διατεθειμένοι να βάλουν το «εγώ» τους κάτω από την ομάδα.

Οι Κοβάσεβιτς και Γκαλέτι αποτελούν τα τρανταχτά παραδείγματα, μιας και πρόκειται για παίκτες εγνωσμένης αξίας που θα μπορούσαν να μην μπουν στη διαδικασία να αποδείξουν την αξία τους, λες και κάνουν τώρα τα πρώτα βήματα στην καριέρα τους. Ίσως οι «ερυθρόλευκοι» να μην έχουν πλέον τις δύο ισάξιες ενδεκάδες, που όταν υπήρχαν (αν υπήρχαν ποτέ!) εξασφάλιζαν μονάχα τίτλους στη χώρα μας. Διαθέτουν, όμως, παίκτες-εργάτες, με πιο χαμηλό προφίλ από τους προκατόχους τους. Πέραν αυτών ορισμένες συνισταμένες της φετινής πορείας των Πειραιωτών στην Ευρώπη, πρέπει να οριστούν σε μία βάση, διαφορετική από αυτή που πλασάρεται. Μέχρι πριν λίγα χρόνια ο Παναθηναϊκός είχε πραγματοποιήσει αντίστοιχες επιτυχίες σε συλλογικό επίπεδο. Σε ζυγαριά, φυσικά, δεν τις βάζω… Δεν αξίζει ούτε στους «πράσινους», ούτε στους «κόκκινους» αυτή η σύγκριση. Μέσα στην ευφορία της εποχής υπήρχαν οι κριτικοί κακών προθέσεων, που για να διαφέρουν από τους υπόλοιπους και θέλω να πιστεύω όχι βασιζόμενοι σε οπαδικά κριτήρια, κατέθεταν με την πρώτη ευκαιρία μομφή μετά τις νίκες με Σάλκε, Αμβούργο, Άγιαξ πιο παλιά, Ρέιντζερς κτλ κτλ, πως το «τσούκου-τσούκου μπολ» ήταν η τακτική που πήρε από το χεράκι το «τριφύλλι» και το οδήγησε στην υπέρβαση, για την εποχή εκείνη.

Σε καμία περίπτωση δεν υιοθετώ πως ελκυστικό ποδόσφαιρο έπαιξε εκείνος ο Παναθηναϊκός! Η κατηγόρια, όμως, για αντιαισθητικά αποτελέσματα στο χορτάρι έδειχνε κομπλεξισμό ολκής. Μεσολάβησε η εποποιία της Πορτογαλίας, που για πολλοστή φορά θα επαναλάβω πως κατά την ταπεινή μου άποψη, προέκυψε από τον Ότο Ρεχάγκελ και τη διάθεση για αφομοίωση που έδειξε ο Γερμανός εκλέκτορας, του τρόπου παιχνιδιού εκείνου του Παναθηναϊκού. Ο σύγχρονος Ολυμπιακός μπορεί κατά αναλογία να διαθέτει καλύτερους παίκτες από τον προ επταετίας Παναθηναϊκό, αν και η σύγκριση φαντάζει κι εδώ αδόκιμη και μάλλον αχρείαστη. Μπορεί κατά διαστήματα να είναι όντως πιο επιθετικός και περισσότερο δημιουργικός. Τελειώνοντας το 0-0 της Τρίτης με τη Ρεάλ στο «Καραϊσκάκη» ήμουν βέβαιος πως την επόμενη ημέρα, δεν θα διαβάσω πουθενά για «τσούκου-τσούκου μπολ» του Ολυμπιακού, που δεν θα ήταν και κακό στο κάτω-κάτω της γραφής.

Τη στιγμή που σε μία αναμέτρηση για το μισό του αγώνα και πάνω, η ελληνική ομάδα αμύνθηκε στο ένα τέταρτο του γηπέδου, με εννέα παίκτες έξω από την περιοχή του εξαιρετικού Νικοπολίδη, που θύμισε Βάντσικ σε εποχές… άλωσης Άμστερνταμ και τον Λούα-Λούα να είναι ο μόνος που έκανε άλλη δουλειά στο γήπεδο, έστω και με τον τρόπο του! Λίγες ώρες μετά τη λήξη του αγώνα, επιβεβαιώθηκα με τα πρωτοσέλιδα στην Ομόνοια… Προς στιγμή νόμισα πως βιώνουμε μία νέα επανάσταση απελευθέρωσης σαν αυτή του 1821, με πρωτοστάτη την ολυμπιακή λεβεντιά… Η οποία διαδέχθηκε φυσικά το «τσούκου-τσούκου μπολ», που ρεαλιστικά χάρισε την ισοπαλία στον Ολυμπιακό, αντί να παίξει πιο άνετα και επιθετικά και να έρθει το αναμενόμενο, σε αυτήν την περίπτωση, 0-3!

Κάποιοι παίκτες όπως ο Πάντος, πραγματικά ξεπέρασαν τους εαυτούς τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως το «τσούκου-τσούκου μπολ» (αυτός που έβγαλε την ορολογία αυτή είναι απλώς κακόγουστος!) έγινε παλικαριά, λεβεντιά και άλλα χαρακτηριστικά επανάστασης… Το θετικό για τον Ολυμπιακό, που πανηγυρίστηκε από τους οπαδούς του και σημειολογικά έχει αξία, είναι το 8-0 της Λίβερπουλ επί της Μπεσικτάς και δεν το αναφέρω με καμία δόση ειρωνείας. Δεν σβήστηκε το 7-0 στο Τορίνο από τη Γιουβέντους, απλώς πλέον δεν θα αναφέρεται τόσο συχνά, όσο συνέβαινε ως τώρα. Η Τρίτη είχε διδακτικό χαρακτήρα και για έναν ακόμη λόγο. Φέτος έσπασε η κατάρα με το 3-1 στη Βρέμη, όμως διπλά στο Τσάμπιονς Λιγκ πλέον κάνουν όλοι και μάλιστα σε δυσκολότερες έδρες των Γερμανών. Στο «Μεστάγια» η Ρόζενμποργκ, που μέχρι πριν ένα μήνα τη γλεντούσε η Λίλεστρομ, η Φρέντρικσταντ και ο κάθε πικραμένος στη Νορβηγία, πήρε νίκη με 2-0 απέναντι στη Βαλένθια, που ήταν για πέντε γκολ στο παιχνίδι αυτό…