Ορισμένα πράγματα είναι ζήτημα Ριβάλντο

Eίναι ασφαλώς και ζήτημα φιλοδοξιών. Ποδοσφαιρικού εγωισμού. Διάθεσης να μην παραδεχτείς ότι κάποιος άλλος τα καταφέρνει καλύτερα από εσένα μόνο και μόνο επειδή είναι αρκετά χρόνια μικρότερος. Είναι ζήτημα Ριβάλντο.

Οποιος τον έβλεπε κατά τη διάρκεια του δεύτερου ημιχρόνου στο «Κλεάνθης Βικελίδης» καταλάβαινε ότι αυτός παραμένει ασυμβίβαστος με την ιδέα της ήττας, της απώλειας. Ετρεχε παντού. Εκανε πολλά «σαραντάρια» κουβαλώντας την μπάλα. Σπρίνταρε, γύριζε πίσω να μαρκάρει. Σκύλιασε για να πάρει η ομάδα του το ματς, να μην αμφισβητηθεί η πρωτοπορία της. Να μην αμφισβητηθεί τώρα, στα ποδοσφαιρικά γεράματα, η δική του ικανότητα να κουβαλάει την ομάδα. Αυτός και ο μικρός Σωκράτης Παπασταθόπουλος έπαιξαν με τέτοιο πάθος χθες. Πάθος για νίκη σήμερα, που αύριο μπορεί να σημαίνει πρωτάθλημα. Τα λεφτά που παίρνει ο «Ρίμπο» από την ΑΕΚ θα μπορούσε να τα βρει από τους εμίρηδες στο πολλαπλάσιο. Εμεινε στην Ελλάδα γιατί του αρέσει η ζωή εδώ και για να δικαιώσει τον ποδοσφαιρικό εγωισμό του. Αυτός του επέτρεψε να τρέχει σαν... πουλάρι χθες το απόγευμα μέχρι το... βράδυ. Δύο πράγματα, διαφορετικά μεταξύ τους, τον χαρακτηρίζουν. Η αξεπέραστη κλάση του, στοιχεία της οποίας παρατηρήσαμε και χθες. Η θέληση και το πάθος του να προσφέρει κάνοντας μέσα στο γήπεδο ό,τι και οι υπόλοιποι συμπαίκτες του. Δεν συμπεριφέρθηκε ως παίκτης πολυτελείας, που πάει στα στημένα και περιμένει να 'ρθει (να τη φέρουν) η μπάλα στα πόδια του. Η διαφορά ανάμεσα στον Αρη και την ΑΕΚ μάλλον είναι ο ίδιος. Αλλη δεν φάνηκε να υπάρχει, αν και ο Φερέρ για ένα ολόκληρο ημίχρονο ήταν ευεργέτης της αμυντικής διάταξης των Αρειανών. Ο Καπετάνος –βαρύ κλασικό φορ– δίπλα στον Λυμπερόπουλο έκανε την ΑΕΚ στατική και προβλέψιμη. Αντε να βρεις τώρα γιατί ο Φερέρ άφησε στον πάγκο τον Μπλάνκο. Οσο μπορείς να καταλάβεις ορισμένες φορές τον Ρεχάγκελ, άλλο τόσο μπορείς να «πιάσεις» τον αριστοκράτη Ισπανό. Ο Αρης είχε ελαφρά πρωτοβουλία κινήσεων, καλύτερη κυκλοφορία, πλην όμως όχι κάτι ιδιαίτερο. Η ΑΕΚ σχετικά εύκολα την έβγαλε καθαρή. Στοιχηματίζω ότι ο Μπάγεβιτς θα ζητήσει από τους Σκόρδα και Κόντη έναν παίκτη από αριστερά που να κάνει όσα ο Κάλβο και ο Χαβίτο από δεξιά. Τότε θα αλλάξει πολύ το πράγμα.,

Το δεύτερο ημίχρονο ήταν ίσως το καλύτερο από τα παιχνίδια της Σούπερ Λίγκας φέτος. Ανέβηκε ο ρυθμός, ανεβοκατέβαινε η μπάλα, δημιουργούνταν φάσεις εκατέρωθεν. Η ΑΕΚ προειδοποίησε τον Αρη ότι κάποια στιγμή θα του κάνει τη ζημιά. Εγινε τελικά με δύο κεφαλιές προς τα πίσω του Νέτο και του Ρονάλντο. Εγινε γιατί τα φάουλ του Ριβάλντο είναι έτσι χτυπημένα που γίνονται εξαιρετικά επικίνδυνα όταν ο αμυντικός δεν βρίσκει κατά την απόκρουση την μπάλα «στα γεμάτα».

Η ΑΕΚ πέρασε από τον Αρη και ανέκτησε για τα καλά ψυχολογία πρωτοπόρου. Το κρίσιμο τεστ, που όλοι συνομολογούσαν ότι αποτελούσε ο Αρης, το πέρασε χωρίς απώλειες. Στο παρελθόν δεν μας συνήθιζε σε τέτοιες συμπεριφορές.

Χαμένος της αγωνιστικής ο Παναθηναϊκός. Η ζημιά που μπορεί να πάθει αν τα «φορτώσει» όλα στον Κασναφέρη θα αποδειχτεί μεγαλύτερη από τους δύο βαθμούς που πετάχθηκαν στα σκουπίδια. Η προσφυγή στα στατιστικά τύπου Γαλάνη μπορεί κάποιες φορές να συσκοτίζει την πραγματικότητα. Στο επόμενο στραβοπάτημα μπορεί να μην υπάρχει διαιτητής. Ωστόσο, δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει Κασναφέρης. Το λάθος ήταν οφθαλμοφανές. Οπως και στην περίπτωση του Αρουαμπαρένα στο ματς με τη Λάρισα. Οπως του Ρωμανού Κοντογιαννίδη χθες στο Περιστέρι. Ωρα είναι να αρχίσουν τώρα οι γαύροι το τροπάρι για τη διαιτησία που τους καταδιώκει...

Αντί γι' αυτό, καλύτερα να ασχοληθούν με την πρώτη εκτός έδρας νίκη της ομάδας τους και τους πετυχημένους πειραματισμούς του Τάκη Λεμονή. Από χθες το βράδυ ο κόουτς ανήκει δικαιωματικά στην κατηγορία των «ψαγμένων» προπονητών. Τα ανακάτεψε τόσο πολύ κι όμως «σερβίρισε» έναν οργανωμένο Ολυμπιακό. Αξιόπιστο αμυντικά και υπομονετικό στην επίθεση. Για την υπεροπλία του στον αέρα δεν χρειάζεται να γίνεται λόγος. Για τη «διαπαιδαγώγησή» του να παίζει στην κόντρα με πάσες στην πλάτη της άμυνας να γίνει λόγος και να πιστωθεί στον Λεμονή. Ο Ολυμπιακός φαίνεται ότι μπορεί να ξεπεράσει την περιπέτεια του Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς να χάσει επαφή με την κορυφή. Στην περίπτωση που συνεχιστεί η ευρωπαϊκή πορεία του, θα έχει μπροστά του κοντά τρεις μήνες αγωνιστικής αφιέρωσης στις εγχώριες διοργανώσεις. Μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε να δείξει τι μπορεί να κάνει η νέα ομάδα που δημιουργεί ο προπονητής του και μέχρι τώρα ανέχονται ή στηρίζουν (;) όλοι οι άλλοι στην ΠΑΕ Ολυμπιακός...

ΥΓ.: Μεγάλο μέρος της ομορφιάς του αθλήματος χάνεται όταν οι οπαδοί της φιλοξενούμενης στερούνται τη δυνατότητα να πάνε στο γήπεδο που παίζει η ομάδα τους, να τη δουν και να την ενισχύσουν. Ερώτημα τώρα: με τη συμπεριφορά ελάχιστων από τους ΑΕΚτσήδες που πήγαν στο «Κλεάνθης Βικελίδης» ποιος ακριβώς στόχος επιτυγχάνεται;