Ο Λίνεν συμπεριφέρθηκε... σαν Λεμονής

Σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν δύο τρόποι για να αναλύσεις το ματς. Να σταθείς στη γενικά καλή εμφάνιση του Παναθηναϊκού στο δεύτερο ημίχρονο και τις καλές ευκαιρίες που δημιούργησε, αλλά έχασε. Πασπαλίζεις την όλη κατάσταση με τον εκνευρισμό που προκάλεσαν ορισμένες δευτερεύουσες υποδείξεις του Καλόπουλου και πας σπίτι σου ανακουφισμένος, θεωρώντας ότι κάποια στιγμή θα «σπάσει» η γκίνια και θα «στρώσουν» οι διαιτητές. Αυτός είναι ο ένας τρόπος ανάλυσης.

Ο άλλος τώρα. Ο Παναθηναϊκός και ο Πεσέιρο πέταξαν το πρώτο ημίχρονο στα σκουπίδια. Η επιλογή να μείνει στον πάγκο ο πλέον παραγωγικός παίκτης της ομάδας αποδείχθηκε ατυχής. Χωρίς τον Μάτος η μπάλα δεν πήγαινε σωστά στους επιθετικούς. Ο Καραγκούνης εμφανίστηκε άκεφος και περιορίστηκε σε μόλις μία επιθετική προσπάθεια. Ο νεαρός Σιμάο έμεινε εκτός ουσιαστικής δράσης. Κάπως έτσι, πέρασαν σαράντα πέντε λεπτά χωρίς η «πράσινη» επίθεση να τρομάξει τον τερματοφύλακα του Πανιωνίου.

Ο Λίνεν συμπεριφέρθηκε σαν... Λεμονής. Επαιξε με σύστημα 4-5-1 με τρία αμυντικά χαφ και στον πάγκο τους δημιουργικούς Φερνάντες, Κουμορτζί! Αμυντικά πήγαν όλα καλά στο πρώτο ημίχρονο. Στη μία φάση που έγινε ο Τζιμπούρ έδειξε γιατί είναι ο καλύτερος σέντερ φορ φέτος στο πρωτάθλημα. Διότι δεν του χρειάζονται τρεις-τέσσερις φάσεις για να κάνει γκολ. Πήρε την... πάσα από το σουτ του Σκούφαλη και την έστειλε στη γωνία του Γκαλίνοβιτς. Ο Πεσέιρο διόρθωσε τα λάθη του στο ημίχρονο, η «πράσινη» μηχανή ανέβασε στροφές έως ένα σημείο, αλλά δουλειά δεν έγινε. Ο προπονητής του Παναθηναϊκού δίνει την εντύπωση ότι δεν καίγεται να κάνει παιχνίδι από τα άκρα. Το μειωμένο ενδιαφέρον θα μπορούσε να δικαιολογηθεί, αν γινόταν παιχνίδι από «τα μέσα» με κάθετες πάσες. Ούτε αυτό γίνεται. Ετσι, έχουμε βαθιές μπαλιές από τα μετόπισθεν ή γεμίσματα από τις άκρες του γηπέδου. Τα γεμίσματα δεν είναι παράλληλες σέντρες, που προϋποθέτουν να έχει εξουδετερωθεί ο αντίπαλος μπακ. Τέτοιο πράγμα έγινε μόλις δύο φορές. Το 'κανε ο Ιβανσιτς στον Μανιάτη. Πέραν τούτου ουδέν. Κι όμως, ο Ιβανσιτς «περιφέρεται» ως ντεφορμέ. Μπορεί να βρίσκεται σε μέτρια αγωνιστική κατάσταση, να πλάσαρε άστοχα από θέση για γκολ, αλλά από κάθε άλλον ακραίο χαφ είναι καλύτερος. Να το πούμε διαφορετικά. Μπορεί να μην αξίζει τα δυόμισι εκατομμύρια ευρώ που πρέπει να δοθούν στη Σάλτσμπουργκ το καλοκαίρι, αλλά η ποιότητά του εξασφαλίζει ποικιλία στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Στη μάχη των πάγκων ο Λίνεν νίκησε άνετα τον Πεσέιρο. Ο κόουτς με τις επιλογές που έκανε παραδέχτηκε την αγωνιστική ανωτερότητα του αντιπάλου, γέμισε τον τόπο αμυντικά χαφ ώστε να κλείσει τους χώρους και έπαιξε παιχνίδι αντεπιθέσεων. Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε, όπως άλλωστε και ο Κένινγκ κάτω από τα δοκάρια.

Στον Παναθηναϊκό έχουν να επιλέξουν μία από τις δύο αναλύσεις του ματς στις οποίες αναφερθήκαμε στην αρχή του κειμένου. Αν τυχόν επιλέξουν την πρώτη, υπάρχει ερώτημα που χρειάζεται απάντηση. Πότε επιτέλους ο Παναθηναϊκός θα μπει στο γήπεδο, θα «πατήσει» τον αντίπαλο και θα νικήσει με τρία-τέσσερα γκολ διαφορά; Συνηθίζεται να κάνουν τέτοια πράγματα οι μεγάλες ομάδες.