Γίνεται να... κρυφτούμε πίσω από την αμαρτωλή ΔΟΕ;

Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα ΔΟΕ έφτασε στο σημείο να γίνει κατήγορος της ελληνικής κυβέρνησης και της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Πριν αναφερθούμε στα κίνητρά της, πρέπει να συζητήσουμε μεταξύ μας για το αν της αφήσαμε τα περιθώρια. Οταν, αντί να κάνουμε αυτή τη συζήτηση, μιλάμε μόνο για τις αμαρτίες των Αθανάτων και αναζητούμε συμψηφισμούς προς τα κάτω, είναι σαν να βρίσκουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Εχει καμιά σημασία τι κάνουν οι άλλοι, από τη στιγμή που εμείς κάνουμε τα ίδια και χειρότερα;

Η κριτική που κατακλύζει τις αθλητικές σελίδες σχετικά με τον αριθμό των μεταλλίων που πήραν οι αθλητές(τριες) της ελληνικής αποστολής λίγο απέχει από το να στείλει τον αθλητισμό της χώρας μας στο πυρ το εξώτερον. Από πού κι ως πού είναι κριτήριο για την ανάπτυξη του αθλητισμού το πόσα μετάλλια θα πάρουν οι αθλητές στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Κατεξοχήν αρμόδιοι για να απαντήσουν στο ερώτημα είναι όσοι περί τον Σημίτη τον έπεισαν –τότε– ότι υπάρχει «ισχυρή Ελλάδα» και στον αθλητισμό! Μην επανερχόμαστε...

Σε μια χώρα που οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες έχουν δυσκολία να ξεχωρίσουν τις έννοιες αθλητή και αθλούμενου δεν έχει νόημα να συζητάμε για τον αθλητισμό ως δημόσιο αγαθό κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα, άρα και υποχρέωση της πολιτείας να το παρέχει.

Δεν αναφέρει το Σύνταγμα πουθενά ότι η συγκεκριμένη συνταγματική πρόνοια αφορά επαγγελματίες αθλητές, αθλητές υψηλών επιδόσεων. Δεν αναφέρει καν ερασιτέχνες αθλητές. Προφανώς αφορά αθλούμενους, αλλά πού να τα πεις αυτά και ποιος να τα ακούσει. Μιλώντας για αθλητισμό στην Ελλάδα, δεν εννοούμε τίποτα παραπάνω από τον ανταγωνιστικό αθλητισμό, τον αθλητισμό υψηλών επιδόσεων. Ετσι η έννοια του αθλητισμού ως τρόπου ζωής πάει περίπατο. Τη συναντάει κανείς στα ιδιωτικά γυμναστήρια, στα ιδιωτικά γήπεδα 5Χ5-8Χ8 και στο κλειστό κλαμπ της Εκάλης, αν πρόκειται για τένις, και της Γλυφάδας, αν πρόκειται για γκολφ.

Η πενιχρή συγκομιδή μεταλλίων στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου δεν αντανακλά τον βαθμό ανάπτυξης του αθλητισμού στην Ελλάδα. Οπως δεν τον αντανακλούσαν τα μετάλλια με το τσουβάλι στους Αγώνες της Αθήνας. Αν η «φτωχή» συγκομιδή σημαίνει κάτι, αυτό το «κάτι» σχετίζεται με τους αυστηρούς ελέγχους ντόπινγκ και τα «θύματά» τους, που στην πλειονότητα αφορούσαν Ελληνες αθλητές και αθλήτριες. Εδώ ερχόμαστε πάλι στην αμαρτωλή ΔΟΕ, η οποία, προκειμένου να πείσει ότι το προϊόν που πουλάει στους πολυεθνικούς χορηγούς της είναι «καθαρό», αποφάσισε να κάνει πιο συστηματικούς ελέγχους.

Σε όσους, λοιπόν, απορούν για τη «μανία καταδίωξης» της ΔΟΕ εις βάρος των αθλητών της χώρας μας πρέπει να θυμίσουμε ότι νωρίτερα είχε ξεχαρβαλωθεί το «σύστημα πρωταθλητών» της Βουλγαρίας. Οτι οι Ρώσοι ήταν και είναι πάντα στο στόχαστρό της. Οτι μεγάλες δυνάμεις του στίβου όπως η Ιταλία, η Γαλλία και η Γερμανία φρόντισαν μόνες τους να αποκαθηλωθούν πριν γίνουν ρεζίλι. Οτι στις ΗΠΑ η έρευνα έφτασε στην αποκαθήλωση της... υπεραθλήτριας Μάριον Τζόουνς. Την ίδια ώρα στην Ελλάδα ήταν πολλοί αυτοί που νόμισαν ότι μπορούσαν να κρυφτούν πίσω από μια... πεσμένη μοτοσικλέτα. Οτι βρέθηκαν επιστήμονες (γιατροί) στο νοσοκομείο που ανακάλυψαν... τραύματα. Οτι η σχετική δίκη πάει από αναβολή σε αναβολή. Οτι κάποιοι σαμποτέρ μάς ρίχνουν κρυφά σε νερό και φαγητό τα αναβολικά και ότι μια κάποια Τσου Λι μας έστειλε λάθος παρτίδα χάπια. Κι από πάνω έχουμε τους Λιάπη, Ιωαννίδη και εσχάτως Κυριακού να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τους ντοπαρισμένους αθλητές.

Οι δύο πρώτοι μάς είπαν ότι δεν έστειλαν το νομοσχέδιο για το ντόπινγκ στη Βουλή για να μη διαταράξουν την ψυχολογία των αθλητών που θα πήγαιναν στους Αγώνες(!). Ο δεύτερος αργά θυμήθηκε ότι ο ντοπαρισμένος αθλητής είναι νεκρός(!). Τόσο καιρό ως πρόεδρος του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου φαίνεται πως ούτε είχε δει ούτε είχε ακούσει τίποτα.
Σήμερα και οι τρεις εμφανίζονται σε μια άτυπη συμμαχία, με στόχο να αλλάξουν οι διοικήσεις σε κάποιες ομοσπονδίες. Αν πάντως έχουν τη διάθεση για ριζικές αλλαγές, υπάρχει τρόπος. Λέγεται κάθαρση και αφορά την έρευνα προς τα πίσω. Στο «χρυσό παρελθόν» του ελληνικού αθλητισμού, που έχει αφετηρία τους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης, περνάει από αυτούς της Ατλάντα, κάνει στάση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου της Αθήνας το 1997 και κορυφώνεται στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ και της Αθήνας. Ομως ένα φοβισμένο και αλλοτριωμένο πολιτικό σύστημα που δεν τολμάει να αναμετρηθεί με το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων και το σκάνδαλο της Siemens, πού να βρει το πολιτικό κουράγιο να αναμετρηθεί με μια υπόθεση που θα βγάλει δηλητηριασμένους από κοινού και τους δύο πυλώνες του. Για τέτοια είμαστε τώρα;