«Γροθιά» αντί για οπισθοχώρηση!

Μία από τις πιο σημαντικές διαπιστώσεις του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ανέφερε πως «οι ζωές μας σταματούν, όταν αρχίζουμε να σιωπούμε για όλα εκείνα τα πράγματα, που κανονικά θα έπρεπε να μιλάμε». Σίγουρα αφορούσε και θα αφορά, εις τους αιώνες των αιώνων, την πολύτιμη προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε κάθε επίπεδο (π.χ. ελευθερία στην έκφραση άποψης), και κάτω από μία ευρύτερη έννοια. Πέρυσι τέτοιο καιρό, την ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία του Παναθηναϊκού κόσμου πανηγύριζε και αδημονούσε στην προοπτική της πολυμετοχικότητας, είχα αναφέρει στο ραδιόφωνο πως οι προφανείς, μάλιστα, δυσκολίες επιτυχίας του εγχειρήματος θα φανούν μέσα στον επόμενο χρόνο. Οι καλοπροαίρετοι, πιθανώς να με πέρασαν για «ζηλιάρη Ολυμπιακό» ή να προβληματίστηκαν ελαφρώς. Οι κακοπροαίρετοι… διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους, πως επιχειρώ να σαμποτάρω το μεγαλεπήβολο σχέδιο της ΠΕΚ, λες και ήθελα (;), λες και μπορούσα (!).

Σε στιγμές που τα συναισθήματα ξεχειλίζουν, η μόνη λογική είναι η… παράνοια, οπότε δικαιολογούνται άπαντες. Η τότε αίσθησή μου, δυστυχώς για το σύλλογο, επιβεβαιώνεται λίγους μήνες μετά. Η τότε πρόθεση της ΠΕΚ, με κύριο εκφραστή τον Ανδρέα Βγενόπουλο, αποτέλεσε πραγματικά μία ευφυή αντιμετώπιση της «ασθένειας» που μαστίζει και εξακολουθεί να το κάνει, τα τελευταία χρόνια το αθηναϊκό σωματείο, στο ποδόσφαιρο. Διάθεση χρημάτων, άφθαρτο προφίλ διοίκησης και πάνω απ΄ όλα ενότητα αποτέλεσαν το τρίπτυχο των προγραμματικών διακηρύξεων, στο μυαλό κάθε Παναθηναϊκού, που επιθυμούσε την αναδόμηση, σε κάθε τομέα, του ποδοσφαιρικού τμήματος. Το «αλλά», όμως, που υπάρχει και αχνοφαίνεται, πάντα, σε αυτές τις περιπτώσεις το εξετάσαμε λιγοστοί, οι οποίοι βρεθήκαμε και στο εδώλιο της Παναθηναϊκής κοινής γνώμης.

Θεωρούσα και εξακολουθώ να το πράττω, πώς να συνταυτιστούν ακόμη και δύο γερά πορτοφόλια σε μία επιχείρηση είναι δύσκολο, επομένως, με μαθηματική ακρίβεια, ανέφικτο είναι να συμπορευτούν για μεγάλο χρονικό διάστημα παραπάνω από δύο, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Πέρα από την οικονομική δυναμική των πολυμετοχικών, που για εμένα είναι ένας παράγοντας-τροχοπέδη από μόνος του, υπάρχει ένα άλλο κοινό στοιχείο των κ.κ Γιαννακόπουλων, Βγενόπουλου, Βαρδινογιάννη και Πατέρα, το οποίο είναι «πυρηνική βόμβα», η οποία κρέμεται στη λεπτή αλυσίδατης πολυμετοχικότητας. Κανένας από αυτούς, φαντάζομαι (χωρίς να έχω καμία διαπροσωπική σχέση με τους επιφανείς κυρίους), δεν έχει μάθε να ακούει το «όχι», ούτε την 28η Οκτωβρίου. Και είναι παρά πολύ λογικό αυτό, γιατί μιλάμε για Κολοσσούς, ο καθένας στον τομέα του, και επιχειρηματικά και, φυσικά, οικονομικά.

Στην προκειμένη περίπτωση, είναι απολύτως λογικές οι διαφωνίες σε κάθε δυσκολία που προκύπτει και στη διαδικασία επίτευξης περάσματος του εκάστοτε εμποδίου. Πηγάζουν από τη διαφορετικότητα παραστάσεων και χαρακτήρων. Λάθη στην πρώτη χρονιά κοινής τους «συμβίωσης» στον Παναθηναϊκό έγιναν πάμπολλα, όμως αυτά πρέπει να έχουν διδακτικό και όχι διαλυτικό χαρακτήρα. Καθένας από τους ισχυρούς άνδρες έχει τα δικά του «πατήματα» και προτερήματα στην ομάδα! Ο Ανδρέας Βγενόπουλος τον καθαρό λόγο, τη διαυγή αντιμετώπιση των πραγμάτων και τα… άντερα να μιλήσει στα δύσκολα. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, πλέον, την εμπειρία διαχείρισης ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου και οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι τις… κούπες του μπάσκετ και την περίσσια αγάπη του κόσμου. Ο Νικόλας Πατέρας την ψυχραιμία, την ορθή λογική και την «πυροσβεστική»… υπόσταση στο αίμα του!

Όλοι τους το χρήμα και, όπως λένε, την αγάπη για την ομάδα του «τριφυλλιού». Είναι κομβικής σημασίας η διοικητική κρίση στον Παναθηναϊκό και μπορεί να χαρακτηρίσει και να… γράψει και τα επόμενα χρόνια ιστορίας του σωματείου. Ας αποφασίσει τώρα ποιος θέλει να μείνει και ποιος θέλει να φύγει, ας γίνει προσεκτική επιλογή συνεργατών στο τμήμα, ας μην υπάρχουν άλλες διαλυτικές τάσεις, πέραν όσων δεν μπόρεσαν να αποφευχθούν, γιατί με την κατάσταση αυτή πηγαίνει πίσω και ένα από τα ιστορικότερα εγχειρήματα που εξελίσσεται αυτήν την περίοδο, και είναι η εξεύρεση λύσης του γηπεδικού προβλήματος. Το να χρεωθεί ο συμμετέχων σε μία προσπάθεια την απόλυτη αποτυχία, από τον όλεθρο, απέχει κλικ του δευτερολέπτου! Και ειδικά όταν στου δρόμου τα μισά, κι ούτε, σκέφτεται την οπισθοχώρηση.