Θεσμός, «σημαδεμένος» από… Πλατινιές!

Είναι παραπάνω από συγκλονιστική η διαπίστωση ότι τέσσερις εκ των Ζάλτσμπουργκ ή Μακάμπι Χάιφα, Βέντσπιλς ή Ζυρίχη, Κοπεγχάγη ή ΑΠΟΕΛ και Λέφσκι Σόφιας ή Ντέμπρετσεν θα βρίσκονται στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Την ίδια ώρα, μάλιστα, που τέσσερις εκ των Σέλτικ ή Άρσεναλ, Λιόν ή Άντερλεχτ, Σπόρτινγκ Λισσαβώνας ή Φιορεντίνα και Ατλέτικο Μαδρίτης ή Παναθηναϊκός θα γνωρίζουν τον «υποβιβασμό» στο Europa League (δεν εξετάσαμε τα ζευγάρια Σερίφ Τιρασπόλ-Ολυμπιακός και Τιμισοάρα-Στουτγκάρδη, τα οποία έχουν προφανή φαβορί!).

Εξ αρχής είχα εκφράσει την αποστροφή μου για το νέο σύστημα διεξαγωγής της διοργάνωσης, η κλήρωση, όμως, των πλέι-οφ «λέει» πολλά και αποδέκτες είναι όλες οι μικρομεσαίες ομάδες, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, που εποφθαλμιούν κάποια στιγμή να κοιτάξουν στα μάτια τους «γίγαντες» και κουμανταδόρους, ποδοσφαιρικά, στη Γηραιά Ήπειρο.

Δεν θα κάνω λόγο για τον άχρηστο πρώτο προκριματικό, ο οποίος διεξήχθη με τις συμμετοχές τεσσάρων ομάδων από το Μαυροβούνιο, το Σαν Μαρίνο, την Ανδόρρα και τη Μάλτα. Μόγκρεν, Τρε Φιόρι, Σάντα Τζούλια και Χιμπέρνιανς, άλλωστε, έχουν αποκλειστεί κι έτσι θα συμβαίνει εννέα στις δέκα φορές από εδώ και πέρα. Είναι οφθαλμοφανής η προσπάθεια του Μισέλ Πλατινί να προμοτάρει το προϊόν που έχει στα χέρια του, σε κάθε άγονη, ποδοσφαιρικά, γραμμή της Ευρώπης.

Η κριτική μου δεν έχει να κάνει με ποδοσφαιρικό ρατσισμό προς ορισμένες χώρες και ομάδες τους, που φαντάζουν «βαριές» στο ν΄ ακολουθήσουν τις εξελίξεις και να μετέχουν, όχι ως σάκοι του μποξ, αλλά ως ενεργά μέλη σε αυτές. Ούτε η… εξάπλωση της πιο glamour αθλητικής διοργάνωσης στον κόσμο είναι κατακριτέα, από τη στιγμή, όμως, που δεν προσβάλλεται το ίδιο το προφίλ του θεσμού. Θα μου πείτε: έχεις αντίρρηση με τη συμμετοχή ομάδων στους ομίλους, που προέρχονται από την τρίτη ή την τέταρτη ταχύτητα της Ευρώπης; Γιατί να γίνεται αυτός ο πρώιμος αποκλεισμός;

Τον πρώιμο αυτό αποκλεισμό, κι εδώ είναι το οξύμωρο, τον έχουν προωθήσει την τελευταία δεκαετία αυτοί που ονειρεύονται το κλειστό Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Συλλόγων, με τη συμμετοχή των δεκατεσσάρων πλουσιότερων ομάδων της ηπείρου. Αυτοί, που βλέποντας το όνειρό τους να μην μπορεί να γίνει πραγματικότητα, για λόγους που αποτελούν άλλη συζήτηση, βάζουν στον… ντορβά τον καθένα, με μόνο σκοπό ν΄ απλοποιήσουν το δικό τους έργο ανά σεζόν.

Γιατί άλλο η Ίντερ πέρυσι να είχε ν΄ αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό, για παράδειγμα, στα γκρουπ και άλλο την Ντεμπρετσέν ή τη Βέντσπιλς. Από κανέναν Ούγγρο ή Λετονό δεν θα έχαναν οι «νερατζούρι» στο Μιλάνο. Αυτός ο διαχωρισμός πρωταθλητών και μη πρωταθλητών στις κληρώσεις είναι ό,τι πιο δολοπλόκο, αφελές και ευφυές ταυτόχρονα, έχει σκεφτεί ποτέ αθλητική διοργανώτρια αρχή.

Στην περίπτωση που ο Μισέλ Πλατινί και οι συμβουλάτορές του, ή όποιος τέλος πάντων την… είδε προοδευτικός θεσμοθέτης, επιθυμούσαν τη συμμετοχή όλο και περισσότερων χωρών στο πάρτι του Τσάμπιονς Λιγκ, και αυτό αποτελεί γεγονός αναμφισβήτητο ότι το θέλουν αφού το χρήμα «καραδοκεί» παντού, θα μπορούσαν να κάλλιστα να… χτυπήσουν το χέρι στον τραπέζι και να θέσουν βέτο για τη συμμετοχή στη διοργάνωση, όλων των πρωταθλητών, όλων των χωρών που είναι επίσημα αναγνωρισμένες από την UEFA, και μόνο αυτών!

Δυσκολία πρώτη: θ΄ αντιδρούσαν ασφαλώς μεγάλες ομάδες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, με επιρροή και χρήμα. Δυσκολία δεύτερη: με τον παρόντα τρόπο διεξαγωγής τα πράγματα είναι ακόμη πιο βατά για τους μεγάλους. Δεν χωνεύονται, βλέπετε, και εύκολα κοτζάμ Ρεάλ Μαδρίτης, να έχει να διακριθεί στο θεσμό μισή δεκαετία!
Ακόμη και όλα να έβαιναν σύμφωνα με τη λογική στο δεύτερο προκριματικό και να μην αποκλειόταν η περυσινή κάτοχος του Κυπέλλου UEFA, από την Τιμισοάρα, που ήταν και το μεγάλο μπαμ, η κλήρωση που έγινε στη Νιόν το ίδιο προφίλ θα είχε.

Μία διαδικασία που βάζουμε τα «θηρία» στην αρένα, να βγάλουν τα μάτια τους μόνα τους, τα… λιμά παρέα, ώστε κάποια από αυτά να… δουν το φως το αληθινό και όλα αυτά προς τέρψη των «Τιτάνων», που θα έβλεπαν από την τηλεόραση και θα έτρεμαν από το φόβο τους, ποια εκ των Ντέμπρετσεν ή Λέφσκι θα είναι ο ακριβοπληρωμένος «κομπάρσος» τους στους ομίλους. Γιατί όποιοι από τους συλλόγους αυτούς περάσουν στα γκρουπ, θα βγάλουν χρήματα που θα ισοδυναμούν με το μπάτζετ δεκαετίας τους! Τίποτα, δεν γίνεται στο τσάμπα…

Είναι γεγονός πως παράπονο και κύριο αντικείμενο συζήτησης, ανάμεσα στους ιθύνοντες των δέκα κολοσσιαίων ευρωπαϊκών ομάδων, είναι η κόπωση από τα σερί ματς μέσα στη σεζόν και το κλατάρισμα των μεγάλων παικτών τους, οι οποίοι αναγκάζονται να δίνουν, ακόμη και εξήντα ματς σε εννέα μήνες. Το σύστημα αυτό είναι γεγονός πως τους «ξαλαφρώνει» αρκετά!

Ζημιωμένος θα είναι ο μέσος Ευρωπαίος φίλαθλος του σπορ, που θα πρέπει να περιμένει αρκετά, μάλλον, για να δει παιχνίδι της προκοπής στο Τσάμπιονς Λιγκ. Από τη μέρα της κλήρωσης, θα ξέρει ποιοι δύο θα περάσουν στους «16» (με ελάχιστες εκπλήξεις να παραμονεύουν) και απλά θα (από)γοητεύεται, με το να βλέπει να συνωστίζεται το αιμοδιψή κοινό της μεγάλης ομάδας, στο γήπεδο, ώστε να δει την… αποκαθήλωση της εκάστοτε μεγάλης έκπληξης κάθε διοργάνωσης!