Το μαγικό ραβδί του Αρτούρ Αντούνες Κοΐμπρα

Η μεταφυσική και το ποδόσφαιρο είναι «δρόμοι» ασύμβατοι. Τα μαγικά ραβδιά είναι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται όταν οι γνώσεις του αθλητικού συντάκτη δεν του φτάνουν για να εξηγήσει την αγωνιστική μεταμόρφωση μιας ομάδας. Θυμίζω ότι στο πρόσφατο παρελθόν για «μαγικά ραβδιά» έχουν «κατηγορηθεί» ο Κάζιμιρ Γκόρσκι (Ολυμπιακός) κι ο Ότο Ρεχάγκελ (Εθνική ομάδα).

Σήμερα ήρθε η σειρά του Ζίκο. Ο Ολυμπιακός τώρα και ο Ολυμπιακός πριν ενάμιση μήνα διαφέρουν όπως η μέρα με τη νύχτα. Πρόκειται για άλλες ομάδες που τυχαίνει να φορούν τις ίδιες εμφανίσεις. Ο Ζίκο έφτασε στου Ρέντη κουβαλώντας αποσκευές που στο μεγαλύτερο μέρος τους περιείχαν το βαρύ όνομα από μία σπουδαία ποδοσφαιρική καριέρα. Για την προπονητική του δεν γινόταν λόγος. Το πέρασμά του από την Τουρκία και από τις Δημοκρατίες πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αν και όχι αμελητέο, δεν έπειθε ιδιαιτέρως για τις προπονητικές αρετές του Βραζιλιάνου. Άλλωστε σε ηλικία 56 ετών ο προπονητής έχει ήδη αξιολογηθεί. Έχει περισσότερα χρόνια καριέρας πίσω του παρά μπροστά του.

Ωστόσο στον ένα μήνα και κάτι που ο Ζίκο κάθεται στον ερυθρόλευκο πάγκο ο Ολυμπιακός είναι αγνώριστος. Επιθετικός, θεαματικός, αποτελεσματικός. Έβγαλε δύσκολα ντέρμπι στο πρωτάθλημα και έπιασε στην κορυφή τον Παναθηναϊκό. Έκανε δύο νίκες εντός έδρας στο Champions League και προβάλει επικρατέστερος για τη δεύτερη θέση. Το κυριότερο: ο κόσμος βλέπει μπάλα. Ο Ζίκο βάζει τις ομάδες του να παίζουν με την ίδια λογική που έπαιξε κι εκείνος το 1980. Επίθεση, γκολ και θέαμα. Αυτό ξέρει, αυτό ζητά. Απελευθερώνει ψυχολογικά τους παίκτες του και τους αφήνει να αυτοσχεδιάζουν.

Μπορεί η προπονητική του καριέρα να μην γίνει εφάμιλλη της ποδοσφαιρικής. Όπως και να’χει όμως, στις δεδομένες συνθήκες ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στον Ολυμπιακό. Μέχρι πρότινος ο Κόκκαλης έφερνε αστέρες στα γήπεδα. Τώρα έφερε αστέρα στον πάγκο. Που έχει και μαγικό ραβδί από πάνω…