Κρίνουν τον Παναθηναϊκό, σαν «χορτασμένοι» από τίτλους!

Προσπαθούσα να καταλάβω τους ακροατές, φίλους του «τριφυλλιού», που βγήκαν στον Κώστα Γκόντζο, αμέσως μετά το τέλος του αγώνα με τη Στουρμ Γκρατς. Κατέβαλα τιτάνια προσπάθεια, μέχρι που νόμισα προς στιγμή πως υποστηρίζουν μία ομάδα, η οποία τα τελευταία χρόνια μαζί με το νέο της γήπεδο προσπαθεί να φτιάξει κι έναν καινούριο, μεγαλύτερο, χώρο, ώστε να χωρέσουν οι κούπες που έχουν «στριμωχθεί»! Παλαιότερα, σε ραδιοφωνική εκπομπή με γραμμές, είχα «τσακωθεί» με φίλους της ΑΕΚ, στους οποίους επιχείρησα να δώσω να καταλάβουν ότι πέραν του συναισθηματικού δεσίματος με την ομάδα, είναι και πελάτες της, εφόσον τη στηρίζουν οικονομικά με την παρουσία τους στο γήπεδο, για παράδειγμα. Άκουσα, λοιπόν, την άποψη ενός ακροατή πως «επειδή πληρώνω, θέλω να δω και μπάλα».

Ως πελάτης έχει απόλυτο δίκιο και δεν μπορεί κανείς να εισηγηθεί το αντίθετο. Επάνω στο συναισθηματικό κομμάτι, όμως, του πράγματος θα έπρεπε να του αρκεί η νίκη και να θεωρεί δευτερευούσης σημασίας, το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός για ένα ακόμη παιχνίδι δεν βλεπόταν. Προτεραιότητα της αθηναϊκής ομάδας, φέτος, είναι η επιστροφή στους τίτλους και αυτό είναι ρητά ειπωμένο εξ αρχής, από διοίκηση και παίκτες. Ούτε η πορεία στο Europa League, η οποία αν προκύψει σίγουρα θα είναι καλοδεχούμενη, ούτε να «κεντάνε» οι «πράσινοι» σε κάθε ματς. Στόχος είναι ένας και αυτός λέγεται αποτέλεσμα! Δεν μπορώ να καταλάβω την ψυχοσύνθεση του μέσου φιλάθλου του «τριφυλλιού», από τη στιγμή που απέχει η ομάδα του από πρωταθλήματα και Κύπελλα τόσο καιρό.

Κρίνεται, αυτή τη στιγμή, ο Παναθηναϊκός από τον ίδιο τον κόσμο του, όπως κρίνεται ο Ολυμπιακός από τον κόσμο του. Αυτός, έχει δικαίωμα να κρίνει και το ποδόσφαιρο που αποδίδουν οι «ερυθρόλευκοι» στο γήπεδο με τόση αυστηρότητα, από τη στιγμή που κάνει… διατάσεις με κούπες κάθε Μάιο! Επουδενί, όμως, δεν μπορεί να είναι πρωτεύον κριτήριο κριτικής, στην αντίπερα όχθη, το πώς παίζει ο Παναθηναϊκός, ειδικά όσο μπορεί και κερδίζει. Για να λέμε, πάντως, του στραβού το δίκαιο η ευθύνη του Χενκ Τεν Κάτε είναι μεγάλη για την εικόνα των «πρασίνων». Είναι, σχεδόν, ενάμιση χρόνο στο τιμόνι μίας μεγάλης ομάδας, με μπάτζερ «τρελό» και δεν έχει δώσει ούτε ένα δικό του στίγμα στον τρόπο παιχνιδιού. Αν εξαιρέσει κανείς τη φυσική κατάσταση των παικτών, που όντως είναι εξαίρετη, τίποτα άλλο δεν μπορεί να πιστωθεί, ως θετικό, στον Ολλανδό.

Στο θέμα μας, έχω την εντύπωση πως ο κόσμος του Παναθηναϊκού πρέπει να είναι πιο ελαστικός όσον αφορά τις τοποθετήσεις του και για παίκτες, που μπορεί να μην έχουν πιάσει τα επιθυμητά επίπεδα απόδοσης, ωστόσο προσφέρουν. Ο Κώστας Κατσουράνης είναι ο πρώτος, ο οποίος τα… ακούει, ενώ έχει δώσει στην ομάδα βαθμούς, με γκολ και ασίστ. Σίγουρα, από έναν τέτοιο παίκτη με προσωπικότητα περιμένουμε ακόμη περισσότερα, αυτό δεν σημαίνει, όμως, πως πρέπει να στηθεί στο απόσπασμα! Και για τη Στουρμ δύο κουβέντες: κάποιοι, που δεν την έχουν δει, περίμεναν έναν… σάκο του μποξ. Την είδα στο 1-1 με τη Μέταλιστ Καρχίβ, το καλοκαίρι, για το Europa πάλι, στη «UPC Arena».

Είδα φάσεις από το παιχνίδι με τη Γαλατά και αυτό που έβγαλα, ως πόρισμα, είναι πως πρόκειται για μία ομάδα μετριών μεν δυνατοτήτων, καθόλου θεαματική, η οποία, όμως, είναι σωστά στημένη, με σοβαρό προπονητή στον πάγκο της και με ορισμένους παίκτες (Μπάιχλερ, Μουράτοβιτς και τον τερματοφύλακα Γκρατζέι), που ανεβάζουν την ποιοτική της στάθμη. Η ισοπαλία που πήρε από τη Γαλατασαράι στην Κωνσταντινούπολη και ο τρόπος που έπαιξε στο «Ολυμπιακό Στάδιο» μαρτυρούν τη δυναμική της, που δεν αμαυρώνεται από την ήττα από την Ντιναμό Βουκουρεστίου στο Γκρατς!