Τζόρβας Vs Νικοπολίδης

Αλέξανδρος Τζόρβας

Οπως όλοι οι τερματοφύλακες που ξεκίνησαν από μεγάλες ομάδες και προχώρησαν, ο Αλέξανδρος Τζόρβας χρειάστηκε να κάνει το «αγροτικό» του όταν πήγε στον ΟΦΗ την περίοδο του μεγάλου κυνηγητού στον Βατσινά. To πέρασμα του τερματοφύλακα από τη μικρότερη ομάδα είναι απαραίτητο, διότι έτσι θα παίξει και στα ματς των 20 σουτ, εμπειρία που αποκλείεται να αποκτούσε στη μεγάλη ομάδα. Ο Τζόρβας, που είχε ξεκινήσει την καριέρα του από τα παιδικά της Παιανίας, γύρισε πίσω πέρυσι έχοντας ένα τσουβάλι εμπειρίες αλλά και ένα εμπόδιο, τον...

Μάριο Γκαλίνοβιτς

Ο Κροάτης, εκτός του ότι είναι ψηλός, έχει και μακριά άκρα, που τον κάνουν να φαίνεται ψηλότερος, κάτι που επηρεάζει όλους τους προπονητές –συμπεριλαμβανομένου του Τεν Κάτε–, που κρίνουν επιφανειακά τους τερματοφύλακες επειδή είναι η θέση που λιγότερο ξέρουν. Χρειάστηκε να μπει ο δεύτερος χρόνος και να υπάρξουν τα προσωπικά προβλήματα του Γκαλίνοβιτς για να καθιερωθεί ο Τζόρβας. Η καθιέρωσή του θα ήταν σύμπτωση, αν εκτός από τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού δεν γινόταν και βασικός τερματοφύλακας της Εθνικής Ελλάδας. Το θέμα τώρα ήταν το γιατί επιλέχθηκε ο Τζόρβας.

Πρώτα απ' όλα για τα ρεφλέξ του. Οποιοδήποτε σουτ ή κεφαλιά γίνει σε απόσταση δύο μέτρων από το σώμα του, όσο δυνατό κι αν είναι, απ' όσο κοντά κι αν γίνει, το χέρι και το σώμα του Τζόρβα θα βρίσκονται κοντά στην μπάλα. Τα ρεφλέξ του Τζόρβα στη γραμμή συγκρίνονται μόνο με τα αντίστοιχα τερματοφύλακα του χόκεϊ στον πάγο. Τα ρεφλέξ δουλεύουν και στις χαμηλές εκτινάξεις, μια και έχοντας δυνατά πόδια ο Τζόρβας δεν πέφτει κάτω, αλλά πετάγεται. Το επόμενο ισχυρό σημείο του είναι το recovery.

Ο Τζόρβας μπορεί να πέσει χαμηλά δεξιά, να σηκωθεί και να κάνει εκτίναξη αριστερά σε χρόνους που άλλοι τερματοφύλακες δεν μπορούν. Στα ψηλά σουτ επιφυλάσσομαι, έχοντας το προηγούμενο του γκολ που δέχθηκε στο ματς με την Καβάλα, όταν βρέθηκε οριζοντιωμένος, έχοντας όμως κάνει λάθος εκτίμηση στο ύψος και κοιτάζοντας το έδαφος.

Τα δύο μειονεκτήματά του διορθώνονται με την προπόνηση και τον χρόνο. Η ικανότητα με την μπάλα στα πόδια και η έξοδος αποτελούν προβλήματα κάθε νέου τερματοφύλακα, μια και η πρώτη δεν είναι στις προτεραιότητές του και η δεύτερη εμπεριέχει τη φοβία του εξευτελισμού, να σε κοιτάνε ενώ χάνεις την μπάλα από τα χέρια σου.

Ενα τελευταίο περίεργο πρόβλημα που καλά θα κάνει ο Τζόρβας να προσέξει είναι οι οδηγίες στην άμυνα. Καλό είναι πάντα να μιλάει το τέρμα στους αμυντικούς του, αλλά όταν οι τόνοι ανεβαίνουν γίνονται και παρεξηγήσεις, όπως φάνηκε σε μια προπόνηση στην Παιανία με τον Κατσουράνη…

Αντώνης Νικοπολίδης

Διαβάζοντας κάποια retrospectives από παλιότερα ντέρμπι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός το μάτι μου έπεσε σε μια παράγραφο που αναφερόταν σε ένα αυτογκόλ του Στράτου Αποστολάκη στον Αντώνη Νικοπολίδη. Το αυτογκόλ είχε μπει το 1990.

Οι τριαντάρηδες που θα διαβάσουν το υπόλοιπο άρθρο όταν έμπαινε το αυτογκόλ τελείωναν το δημοτικό, ο Ανδρέας δεν είχε ακόμα πάρει διαζύγιο από τη Μάργκαρετ και κανένας ποδοσφαιριστής του πρωταθλήματος της Σούπερ Λίγκας δεν είχε αρχίσει την επαγγελματική καριέρα του. Εάν ο Νικοπολίδης συνεχίσει να παίζει και του χρόνου, θα γίνει ένας από τους ελάχιστους ποδοσφαιριστές στον κόσμο που θα έχουν παίξει επαγγελματικό ποδόσφαιρο σε τέσσερις δεκαετίες.

Ενώ το «αγροτικό» του Νικοπολίδη, που έγινε στην Αναγέννηση Αρτας, είναι ασήμαντο, ο χρόνος που έμεινε στον πάγκο του Παναθηναϊκού να κοιτάζει τον Βάντσικ στην καριέρα του ήταν σημαντικός. Πρώτον, για να διδαχθεί την αξία της προπόνησης, μια και προσπαθώντας να βελτιωθεί και να αντικαταστήσει τον Πολωνό έγινε junky των προπονητηρίων.

Η συνεχής προπόνηση βοήθησε τον Νικοπολίδη να παίζει μέχρι τα 40, αλλά η παραμονή του Βάντσικ κάτω από τα δοκάρια, που την τελευταία χρονιά ήταν χειρότερος του Νικοπολίδη, τον έκανε να καταλάβει ότι δεν είναι όλα δίκαια. Ο Νικοπολίδης είχε καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να γίνεις βασικός και θα έκανε κάθε θυσία για μην ξανακαθίσει στον πάγκο.

Το δυνατό στοιχείο του Νικοπολίδη ήταν η προσαρμοστικότητα. Δεν υπάρχει πλέον καμία σχέση με τον τερματοφύλακα των πρώτων χρόνων, που έχανε τις εξόδους και δεν υπήρχε περίπτωση να συγκριθεί με τον άρχοντα των τερματοφυλάκων–λίμπερο, Ηλία Ατματσίδη.

Με τα χρόνια, εκτός από τις τοποθετήσεις, που στον τερματοφύλακα έρχονται με την πείρα, ο Νικοπολίδης βελτίωσε τις εξόδους του, επιλέγοντας μόνο φάσεις που θα μαζέψει σίγουρα την μπάλα, έγινε παγκοσμίως ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες με την μπάλα στα πόδια, έμαθε να κατευθύνει την άμυνά του με τα απαραίτητα λόγια ώστε να μην αγχώνεται και να διαβάζει φάσεις αρκετά δευτερόλεπτα πριν εξελιχθούν.

Βγαίνοντας έξω από την περιοχή και καλύπτοντας τα λάθη των αμυντικών του, έδειξε επίσης ότι αδιαφορεί αν θα εκτεθεί. Επίσης, ανακάλυψε ασκήσεις συγκέντρωσης στη διάρκεια του ματς, με κλασικότερη το φούσκωμα στα μάγουλα μετά το τέλος κάθε δύσκολης φάσης.

Στα ελαττώματά του υπάρχει αυτό της ηλικίας, που ο τερματοφύλακας αποφεύγει ενστικτωδώς να πέφτει τεντωμένος, και ένα άλλο κοινό στους τερματοφύλακες, ανεξαρτήτως ηλικίας. Τρώει «φάβες» στην αριστερή του «καμάρα», το κενό δηλαδή που δημιουργείται στις χαμηλές εκτινάξεις κάτω από την αριστερή μασχάλη. Οχι μόνο από κοντά, όπως στο ματς με τον ΠΑΣ Γιάννινα, αλλά και από απόσταση, όπως σε ένα εκτός έδρας ματς της Εθνικής εναντίον της Ουκρανίας.