Ν΄ αποτυπώσεις σε λίγες γραμμές, ακόμη και ορισμένες χαρακτηριστικές στιγμές δέκα ετών, είναι παρεμφερές με το να διαβάσεις ένα βιβλίο και από τον αριθμό των σελίδων του, να σταθείς σε ορισμένες. Νομίζω πως η σημασία, προσωπική ή γενική, ενός γεγονότος εξαρτάται με το τι έχει προηγηθεί και με το τι ακολούθησε, στην κριτική του, η οποία πρέπει πάντα να γίνεται εκ των υστέρων. Από το 2000 μέχρι σήμερα, για εμένα, είναι μία περίοδος μεγάλων αλλαγών. Βασικά σε επαγγελματικό επίπεδο, όπου κατάφερα να βγάζω τα προς το ζην, κάνοντας το χόμπι μου, ασχολούμενος με ό,τι από παιδί αγαπούσα. Ξεχωρίζω πέντε στιγμές, αθλητικής επικαιρότητας και σας τις παραθέτω, γνωρίζοντας a priori πως δεν ξεχνώ, απλώς δεν μπορώ να χωρέσω τις πολλές υπόλοιπες, παρόμοιας δυναμικής και σημασίας.
ΤΕΛΙΚΟΣ EURO 2004: Ήμουν κι εγώ εκεί…!
«Σκάλιζα», προ ημερών, το αρχείο μου και βρήκα τι είχα γράψει στη free Sportday, από το μπαρ του ξενοδοχείου μας στη Λισσαβώνα για εκείνη τη μοναδική βραδιά της 4ης Ιουλίου, ημέρα Κυριακή, στο «Νόβο Λουζ». Συνέβη αυτό που κανείς δεν πίστευε και ελάχιστοι μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν και ν΄ αποδεχθούν. Μακάρι, κι ας μην το εκμεταλλευτήκαμε στην πορεία του χρόνου ποδοσφαιρικά, σαν λαός να βρούμε τα κότσια και να μας βοηθήσουν οι συγκυρίες να φθάσουμε, σε εθνικό ή συλλογικό επίπεδο, σε παρόμοια επιτυχία στο ποδόσφαιρο, σαν και την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού από την Εθνική μας. Εκείνο το γκολ του Άγγελου Χαριστέα, που μπήκε στο τέρμα πίσω από το οποίο καθόμασταν, έχει περάσει φιλμ αρκετές φορές μπρος απ΄ τα μάτια μου. Όπως, γενικά εκείνο το ταξίδι στην Ιβηρική Χερσόνησο, μέσω Ολλανδίας!!
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 2004: Κάτι παραπάνω από ένα αθλητικό πάρτι!
Όπως γίνεται αντιληπτό, και φαντάζομαι θα το διαβάσετε και σε πονήματα άλλων συναδέλφων, το 2004 είναι μία χρονιά ορόσημο. Η Αθήνα φιλοξένησε τη μεγαλύτερη και πιο αμφιλεγόμενη, ταυτόχρονα, αθλητική γιορτή του πλανήτη. Ήταν η πρώτη φορά που είχα τη δυνατότητα να παρακολουθήσω δια ζώσης Αγώνες, ν΄ αφουγκραστώ την αξία τους, να «μυρίσω» ατμόσφαιρα αθλητικών συμβάντων τέτοιου βεληνεκούς. Χόκεϊ επί χόρτου, σόφτμπολ, μπέιζμπολ, χάντμπολ, μπιτς βόλεϊ ήταν ορισμένα από τα σπορ που λάτρεψα και έγινα θαυμαστής τους έκτοτε. Αν αθλητισμός και πολιτισμός κάπου εφάπτονται, οι Αγώνες είναι αυτό το κοινό σημείο επαφής. Τα καδραρισμένα εισιτήρια μένουν και θα μείνουν στους τοίχους του δωματίου μου!
ΤΕΛΙΚΟΣ ΕΥΡΩΛΙΓΚΑΣ 2002: Τι Μπολόνια, τι… Φάρσαλα!
Κυριακή του Πάσχα, 5 Μαΐου του 2002, σ΄ ένα καφέ των Φαρσάλων, του οποίου το όνομα μού διαφεύγει, και «έπιανε» TV Magic!! Η Κίντερ Μπολόνια σ΄ εκείνο το Final-4 της Ευρωλίγκας, που η ίδια διοργάνωνε, πρόβαλε ως το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση της κούπας, με παίκτες στο ρόστερ της όπως οι Γιάριτς, Σμόντιτς, Τζινόμπιλι. Φοβόμουν πολύ τον ημιτελικό με τη Μακάμπι, αλλά το «τριφύλλι» είχε αποκτήσει ήδη «πνευμόνια» και «άντερα» πρωταθλητή. Ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα μού έκανε το μεγαλύτερο δώρο για την ονομαστική μου εορτή, οδηγώντας τον Παναθηναϊκό στο επικό 89-83, απέναντι στους Ιταλούς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τι έγινε, σ΄ εκείνο το χώρο, που βλέπαμε το ματς. Ήταν λες κι είμαστε εκεί! Συναίσθημα δυνατό, που δεν ξεχνιέται, ούτε με άλλα… εκατό ευρωπαϊκά.
ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ-ΤΣΕΛΣΙ 1-0 (ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2005): Όταν σπάει η ποδοσφαιρική… παρθενιά στην Αγγλία!
Μέχρι το 2000 ό,τι ήξερα από Αγγλία ήταν λόγω του αδελφού μου, ο οποίος παρακολουθεί τα ποδοσφαιρικά δρώμενα στο Νησί από μικρή ηλικία! Μπαίνοντας στη δουλειά άρχισα ν΄ αλλάζω λογική και νοοτροπία ως προς την αντιμετώπισή του. Το θεωρούσα, χωρίς να έχω παραστάσεις, «τσουρουκάδικο» και παρεμφερές όχι με την μπαλίτσα που γνώριζα, αλλά με ράγκμπι! Αντιπαθούσα τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, διότι τη λογάριαζα σαν μία παγκόσμια μόδα και όχι για ομάδα. Η ευκαιρία που μου έδωσε ο ΣΠΟΡ FM να πάω στο «Ολντ Τράφορντ», την Κυριακή 6 Νοεμβρίου του 2005, για το μεγάλο παιχνίδι των «κόκκινων διαβόλων» με την Τσέλσι του Ζοσέ Μουρίνιο, στο πλαίσιο της Πρέμιερ Λιγκ, με άλλαξε. «Σήκωσα» τη… μισή μπουτίκ της Γιουνάιτεντ, έφαγα γκλοπιά από Άγγλο αστυνομικό, διότι περιέγραφα από την κερκίδα (ήταν δίπλα μου, σχετικά, και μάλλον κατάλαβε από τη ροή του λόγου το… έγκλημά μου!) πριν τα fish and chips, είδα τον Φλέτσερ να ξεσηκώνει το γήπεδο στο 31΄ και τον special one να προσπαθεί να γυρίσει το ματς, παίζοντας 4-2-4 για ένα ημίχρονο, με Ράιτ Φίλιπς, Γκούντγιονσεν, Ντρογκμπά και Τζο Κόουλ μπροστά και Μακελελέ, Λάμπαρντ στα χαφ. Πρώτη φορά σε αγγλικό γήπεδο και τα… είδα όλα!
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ-ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ 3-1 (ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002): Βάλτο ρε Γκόραν, να γίνει… κλάμα!
Στις 3 Απρίλη, με το πέναλτι του Μπασινά, ο Παναθηναϊκός είχε νικήσει, με 1-0, τους Καταλανούς, στο πρώτο ματς για τη φάση των «8» του Τσάμπιονς Λιγκ. Η Μπάρτσα παρέμενε, όμως, φαβορί! Στο 8΄ της ρεβάνς, στο «Καμπ Νου», στις 10 του ίδιου μήνα, ο Μιχάλης Κωνσταντίνου ανοίγει το σκορ στη Βαρκελώνη με μία σουτάρα από τα σαράντα μέτρα, ο αείμνηστος Χαράλαμπος Τσιριμονάκης είναι έτοιμος να μας περιγράψει, μέσω ραδιοφώνου, μία τιτάνια πρόκριση, κάνω συντονισμό στην αναμέτρηση (στα παλιά μας στούντιο) και δεν μπορώ να το πιστέψω. Λουίς Ενρίκε (δύο γκολ) και Σαβιόλα (ένα) μάς χαλάνε τα όνειρα για ημιτελικά. Ένα τέρμα θ΄ αρκούσε και στο 3-1 της Μπαρτσελόνα, να στείλει το «τριφύλλι» στην τετράδα, όμως ο Γκόραν Βλάοβιτς χάνει για ένα εκατοστό, σπουδαία ευκαιρία στο τέλος, για το θαύμα. Αν το δοκάρι ήταν λίγο πιο εκεί, που λέμε! Αργότερα, όταν του πήρα συνέντευξη στο ράδιο, το 2006, δεν βρήκα καν το κουράγιο να τον ρωτήσω πως ένιωσε σ΄ εκείνη τη φάση. Ακόμη, τη σκέφτομαι και τρέμουν τα πόδια μου…
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
