Η οδύσσεια για τη νίκη

Ταλαιπωρία, γκέτο, ηλεκτροφόρα σύρματα. Αυτή είναι η άλλη πλευρά της Νοτίου Αφρικής. Το www.sport-fm.gr τη γνώρισε και αυτή και σας παρουσιάζει το πρώτο μέρος του οδοιπορικού μας ενόψει της αναμέτρησης της Εθνικής Ελλάδας με την Αργεντινή.

Του Αλέξη Παπαχρήστου

-‘Ένα ποτάκι ακόμη, κάτσε, θα το προλάβεις! Τώρα που άναψαν τα αίματα φεύγεις…; Ήταν η τελευταία που θυμάμαι πριν αρχίσω να τρέχω προς το αεροδρόμιο μια και συνειδητοποίησα πως έχω αργήσει... Η πτήση για το Γιοχάνεσμπουργκ ήταν στις 5.50 το πρωί. Έπρεπε λοιπόν να διακόψω την… ερωτική μου σχέση με το Universario, ένα παλαιωμένο ρούμι της Βενεζουέλας και να αναχωρήσω για το αεροδρόμιο με στόχο τους ήχους της βουβουζέλας. Έφτασα αρκετά ιδρωμένος στο αεροδρόμιο. Αφενός λόγω ζέστης, αφετέρου λόγω άγχους να προλάβω τις βαρετές διαδικασίες του check in και του ελέγχου των αποσκευών...

Η ώρα του check in έφτασε. Και πέρασε ίσως αναίμακτα. Απλά περίμενα καμιά 200ριά άτομα που είχαν φτάσει φυσικά πριν από μένα. Ήρθε η ώρα του ελέγχου των αποσκευών. “Can I check your laptop” μου λέει ευγενικά η κοπέλα με την περίεργη φόρμα αεροδρομίου. Το ξερό «ναι», με μια ανεπαίσθητη μυρωδιά κόκκινου παλαιωμένου ρουμιού βγήκε από τα χείλη μου και η βραχνή μου φωνή, ίσα που ακούστηκε.

Ο συνάδελφος της κοπέλας που καθόταν δίπλα της και φορούσε μια εξίσου περίεργη φόρμα γυρνάει με περηφάνια και της λέει: “στο είπα, μόνο ελληνικά θα μιλάς σε αυτή την πτήση”. Για περίμενε του απαντά αυτή και γυρνώντας προς το μέρος μου με ρωτάει στα ελληνικά αυτή τη φορά: “ Για τον αγώνα θα πάτε?”. Ναι. Σκέτο. Για δεύτερη φορά μπας και καταλάβει ότι δεν μπορώ να μιλήσω. “Και το laptop τι το θες” συνεχίζει η κοπελίτσα. Είμαι δημοσιογράφος της απαντώ, πιστεύοντας πως θα τελειώσει αυτός ο Γολγοθάς ανούσιων ερωτήσεων και θα κατευθυνθώ στους άβολους καναπέδες περιμένοντας να επιβιβαστώ. “Δηλαδή, θα δεις από κοντά τον Σεϊταρίδη; Τον είδα στη Φαίη Σκορδά χθες και είναι ένας κούκλος” συνεχίζει απτόητη η κοπελιά… “Να του πεις πως όλες μας στο αεροδρόμιο τον περιμένουμε… μπλα μπλα μπλα” . Κάτι τέτοια έλεγε, δεν άκουγα ακριβώς καθώς απομακρυνόμουν προς τους καναπέδες. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται λένε οι θυμόσοφοι του τόπου μας και αυτό σκέφτηκα για να πω την αλήθεια.

Περιμένοντας να επιβιβαστώ στο αεροπλάνο που θα με μετέφερε στη Νότιο Αφρική, αντίκρισα γύρω μου τους οπαδούς της Εθνικής Ελλάδας. Όλοι τους με κόκκινα μάτια και αμίλητοι. Ελπίζω μετά τον αγώνα, οι ίδιοι άνθρωποι να είναι με κόκκινα μάτια (δάκρυα χαράς) και ομιλητικοί… Αφού κοιμήθηκα 8,5 ώρες, όσες διήρκησε το ταξίδι, έφτασα στο αεροδρόμιο του Τζοχάνεσμπουργκ (έτσι το λένε οι αφρικανοί, έτσι θα το λέω κι εγώ).

Χωρίς να ξέρω το λόγο, το δικό μας λεωφορείο άργησε πιο πολύ από τα υπόλοιπα να έρθει να μας πάρει. Χωρίς να ξέρω το λόγο, το δικό μας ξενοδοχείο ήταν σε γκέτο έγχρωμων αφρικανών δίπλα από το αεροδρόμιο αντιθέτως από των υπολοίπων που ήταν στην πτήση. Κάποιο μπέρδεμα σκέφτηκα, Αφρική είναι. Μόλις πήραμε οδηγίες από την ξεναγό μας (ο Θεός να την κάνει, αφού δεν ήταν) που μας συμβούλευαν να μην βγούμε από το ξενοδοχείο ποτέ με τα πόδια και να μην παίρνουμε ταξί που είναι έξω από το ξενοδοχείο αλλά να λέμε στη ρεσεψιόν να καλέσει ταξί για μας, θυμήθηκα την ρήση που σκέφτηκα στο αεροδρόμιο…

Όταν είδα τις φωτιές γύρω από το ξενοδοχείο που είχαν βάλει οι έγχρωμοι εργάτες, όταν αντίκρισα τη φτώχεια κατάματα, όταν είδα τις …περίεργες φυσιογνωμίες που μας κοιτούσαν σαν μια δεσμίδα ευρώ έξω από τα ηλεκτροφόρα καλώδια (!!!) που είχε το ξενοδοχείο για να μην πλησιάζει κανείς παρείσακτος και όταν το ταξί που θα ερχόταν για να μας πάει σε ένα εμπορικό κέντρο -αφού μόνο εκεί μπορούσε κάποιος να πάει- άργησε 1 ώρα, άρχισα να ανησυχώ πραγματικά.
Όταν κατάλαβα πως το δωμάτιο δεν έχει ίντερνετ και άλλαξα τρία δωμάτια μέχρι να βρω μεν, αλλά πολύ αδύναμο σήμα το οποίο με δυσκολία με άφηνε να κάνω τη δουλειά μου δε, τότε, άλλαξα ρότα και σκέφτηκα άλλη παροιμία. Κάθε εμπόδιο για καλό. Σήμερα είναι η μέρα του παιχνιδιού και σε λίγο φεύγω για το γήπεδο…

To be continued…