Το κακό θα νικήσει

Μπορώ να πω πλέον με βεβαιότητα ότι διασκεδάζω στο Μουντιάλ. Και όχι μόνο το διασκεδάζω αλλά συμπεριφέρομαι σαν μεθυσμένος. Ξέρετε. Χοροπηδάω στα γκολ τρεκλίζοντας και κουνάω τα χέρια μου στον αέρα χωρίς καμία αίσθηση του ρυθμού. Όχι ότι είχα ποτέ αίσθηση του ρυθμού, αφού οι σοβαρές μου απόπειρες να χορέψω το οτιδήποτε, πάντα κατέληγαν με το γέλιο των υπολοίπων και εμένα στο πάτωμα.

Αλλά έχει πλάκα όλες οι αναλύσεις να πηγαίνουν στα σκουπίδια. Επίσης μ’ αρέσει οι ευχές να μην πραγματοποιούνται. Γιατί να εύχονται όλοι για το καλό του ποδοσφαίρου ο τελικός να είναι Αργεντινή-Βραζιλία; Εγώ λοιπόν δεν θέλω το καλό του ποδοσφαίρου, αλλά το δικό μου καλό άντε και τεσσάρων-πέντε γνωστών μου.

Πριν φτάσουμε όμως στην τεσσάρα της Γερμανίας, θέλω να σας εξομολογηθώ το πατατράκ της Παρασκευής. Αποφάσισα λοιπόν ο καημένος να δω το Γκάνα-Ουρουγουάη σπίτι μου. Και ενώ έχω δει όλο το ματς και την παράταση, η σκέψη μου εκεί γύρω στο ‘115 πάει στον δυόσμο και τον βασιλικό.

Και όχι δύο τυχαίους δυόσμους και βασιλικούς, αλλά τις γλάστρες που έχω στο μπαλκόνι μου και με είχε πείσει μία φίλη μου να αγοράσω, επειδή έλεγε ότι θα μυρίζει ωραία η βεράντα και εγώ πάνω στον παραλογισμό μου συμφώνησα, ενώ είχα ήδη μάθει ότι θέλουν πότισμα κάθε μέρα. Κακό του κεφαλιού μου.

Συγχωρήστε μου την τεράστια πρόταση αλλά μόνο έτσι θα καταλαβαίνατε την διαβολική συγκύρια. Γύρω στο ‘115 λοιπόν θυμάμαι ότι δεν έχω ποτίσει τις γλάστρες . Για περίπου δύο λεπτά το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι. Στο ‘118 λοιπόν οι εμμονές μου υπερνικούν τη λογική και αφού είμαι σίγουρος ότι μετά θα το ξεχάσω, αποφασίζω να βγω στο μπαλκόνι για να ποτίσω τα λουλούδια και να έχω τελειώσει μέχρι να αρχίσουν τα πέναλτι.

Στα λεπτά που ακολούθησαν βέβαια ξέρετε τι έγινε. Όταν μπήκα και πάλι στο σαλόνι με το χαμόγελο στα χείλη, έτοιμος να παρακολουθήσω τα πέναλτι και με την ερώτηση «Δεν έχασα τίποτα ε;» να αποκτά άλλο νόημα, ο άνθρωπος (χωρίς περισσότερες λεπτομέρειες) που παρακολουθούσε μαζί μου το ματς και δεν μπήκε στον κόπο να βάλει μια φωνή για το τι γίνεται, βρισκόταν σε παράκρουση.

«Τι έγινε; » ρωτάω και παίρνω μια απάντηση που περιλαμβάνει τις λέξεις: πέναλτι, αποβολή, δοκάρι, αναμεμειγμένες με την αρχαία διάλεκτο των Σουμέριων. Και αφού πρώτα βεβαιώθηκα ότι δεν έχω μεταφερθεί στην Νότια Βαβυλωνία και ότι παραμένω στο 2010 διαπίστωσα το τι είχε γίνει. Είχα χάσει την κορυφαία φάση του Μουντιάλ. Και δεν μπορώ να πω μπράβο μου, γιατί οι εμμονές μου αποδείχθηκαν ισχυρότερες από τη λογική μου και τώρα απλά ψάχνω έναν καλό ψυχολόγο που θα με βοηθήσει να καταλάβω τι είδους διαταραχή προσωπικότητας έχω, αν είναι παθολογική και τέλος πως θεραπεύεται.

Το ενδεχόμενο να βλέπω εφιάλτες με τεράστιους δυόσμους και βασιλικούς να με κυνηγάνε δεν το σκέφτομαι καν.
Για κάποιο λόγο όλα αυτά νομίζω ότι συνδέονται με μια σοφή ρήση της μάνας μου. Όταν πέρασα μέσα στην εβδομάδα να την δω, κατάλαβα ότι όση ώρα της μιλούσα αυτή κοιτούσε την τηλεόραση. «Τι βλέπεις ρε μάνα;».

«Το τούρκικο» μου λέει. «Όλος ο κόσμος το βλέπει».

Και φτάνουμε επιτέλους στην τεσσάρα. Πολύ τη χάρηκα. Ποτέ δεν συμπάθησα τους Γερμανούς αλλά ακόμα περισσότερο δεν συμπάθησα τους αλαζόνες. Και ο Μαραντόνα μου έβγαζε μια αλαζονεία. Και σας είπα ότι δεν μπορώ τους αλαζόνες; Δεν τους μπορώ. Καθόλου.

Κρίμα λοιπόν που το καλό του ποδοσφαίρου δεν θα πραγματοποιηθεί. Σπίτι της η Βραζιλία, σπίτι της και η Αργεντινή.
Ας παρακολουθήσουμε όλοι από εδώ και πέρα το κακό του ποδοσφαίρου… Αφού έτσι κι αλλιώς στο τέλος το κακό θα νικήσει. Και μπράβο του.

Blood_and_the_city@hotmail.gr