Παναθηναϊκός ακόμα και στο θάνατό του ο εμβληματικός «κύριος Παύλος»…

Το 1971 ήταν μια τεράστια χρονιά για τον Παναθηναϊκό, καθώς συνέβη ένα γεγονός που σε μεγάλο βαθμό διαμόρφωσε την ιστορία του. Μην βιαστείτε να σκεφτείτε το «Γουέμπλεϊ»… Λίγες μέρες μετά το έπος συνέβη κάτι πολύ πιο ουσιαστικό από μια σπουδαία μεν, αλλά παροδική επιτυχία.

Στις 10 Ιουνίου, περίπου μια εβδομάδα μετά τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ο Παύλος Γιαννακόπουλος μπαίνει στο Δ.Σ της ομάδας, ξεκινώντας μια διαδρομή ουσιαστικής και ανιδιοτελούς προσφοράς που ολοκληρώθηκε τα ξημερώματα μετά από σχεδόν μισό αιώνα.

Σαν σήμερα, λοιπόν, πριν από ολόκληρα 47 χρόνια, η οικογένεια Γιαννακόπουλου ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι που την έκανε συνώνυμη του τριφυλλιού. Και ο «κύριος Παύλος» ο πρώτος που αποφάσισε να συνδυάσει το μικρόβιο του οπαδού με την ιδιότητα του παράγοντα.

Είναι βέβαιο πως σήμερα θα γραφτούν εκατομμύρια λέξεις για τη ζωή και το έργο του σπουδαιότερου διοικητικού ηγέτη του τριφυλλιού, που έβαλε σκοπό να μετατρέψει τον μπασκετικό Παναθηναϊκό στη μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Και όπως συνέβη με πολλά πράγματα με τα οποία καταπιάστηκε, τα κατάφερε.

Όμως τι παραπάνω να γράψεις όταν τα έχει πει όλα η ιστορική διαδρομή του ανδρός. Για τα πρώτα χρόνια παρουσίας στο διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου; Για την προσπάθειά του να πάρει την ΠΑΕ το ’79; Για την απόκτηση της ΚΑΕ και τη μετατροπή μιας απλής ομάδας σε απόλυτη κυρίαρχο της Ευρώπης. Για τη βοήθεια στον Ερασιτέχνη; Για τις αμέτρητες φορές που έβαλε πλάτη σιωπηλά και μακριά από τις κάμερες; Για το γεγονός πως μπροστά στον ανθρώπινο πόνο ξεχνούσε κάθε αντιπαλότητα; Όπως έκανε στην τραγωδία της Θύρας 7 διαθέτοντας πλάσμα αίματος στο Τζάνειο, ή στην περιπέτεια της υγείας του θρυλικού Αττίλιο, στου οποίου τη νοσηλεία βοήθησε έμπρακτα κι ας επρόκειτο για τον οργανωτή της ερυθρόλευκης κερκίδας;

Αλήθεια, τι να γράψεις για τον άνθρωπο και την οικογένεια που βοήθησε όσο ελάχιστοι και λατρεύτηκε από τον κόσμο του Παναθηναϊκού όσο κανένας άλλος; Ήταν ένας τεράστιος άνθρωπος που έφερε τον Παναθηναϊκό στα μέτρα του κι έφυγε έχοντας προλάβει να εισπράξει το μεγαλύτερο παράσημο. Εκείνο που ξεπερνά τίτλους και διακρίσεις. Το χειροκρότημα, την αναγνώριση και –κυρίως- την αγάπη του κόσμου. Που στην Ελλάδα εκφράζεται απόλυτα από το γεγονός ότι όλοι τον αποκαλούσαν με το μικρό του όνομα. Ο «κύριος Παύλος»... Ο εμβληματικός και αξεπέραστος «κύριος Παύλος». Ολιγαρκής σε όλα, εκτός από τη διάθεσή του να προσφέρει...

Οξύμωρο ή όχι, ο «κύριος Παύλος» έφυγε τη μέρα που συμπληρώθηκαν 47 ολόκληρα χρόνια από τη μέρα που άνοιξε την πόρτα στην πιο σπουδαία σχέση της ζωής του, μετά την οικογένειά του. Οξύμωρο ή όχι, ο «κύριος Παύλος», ίσως ο πιο σημαντικός παράγοντας της ιστορίας του συλλόγου, έφυγε μια εποχή που ο σύλλογος μαστίζεται από ένα πρωτοφανές έλλειμμα ανθρώπων διατεθειμένων να κάνουν μισό βήμα μπροστά και να προστατέψουν το τριφύλλι.

Ο θάνατός του έτσι κι αλλιώς είναι ένα βαρύ χτύπημα γαι τους πράσινους. Στην παρούσα χρονική συγκυρία συνιστά τραγωδία…

Σήμερα θα γραφούν εκατομμύρια λέξεις, λοιπόν, γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Δεν θα είναι αρκετές για να περιγράψουν το συναίσθημα και το κενό που δημιούργησαν οι πρώτες έξι που ήρθαν σαν μήνυμα με αφορμή το θάνατό του τα ξημερώματα. «Καλημέρα Νικόλα. Πέθανε ο κύριος Παύλος»… Και τώρα, φίλοι Παναθηναϊκοί, πώς διαχειριζόμαστε μια τέτοια είδηση; Κάποια κενά απλά δεν καλύπτονται.

Νικόλας Ακτύπης