Βαλεντίνε, Βαλεντίνε, είσαι εδώ;

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

A ring, a ring o' roses, A pocket full o’posies...

Όσο και να στολίζονται τα ανθοπωλεία, όσα μπαλόνια κι αν κρεμάσουν τα ζαχαροπλαστεία δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση ως λαός να μπούμε στο τριπάκι του Βαλεντίνου. Και μπράβο μας αν με ρωτάτε. Αλλά επειδή πρέπει να έχουν γραφτεί πάνω από δύο δισεκατομμύρια κείμενα εναντίον του συγκεκριμένου Αγίου, εγώ θα ήθελα να εστιάσω για λίγο την προσοχή μού, όχι σε αυτούς που για κάποιο περίεργο λόγο γουστάρουν τη γιορτή αλλά σε αυτούς που την κατακρίνουν.

Πριν από αυτό όμως, να πω ότι δεν νομίζω ότι υπάρχει άντρας που σκέφτεται ρομαντικά αυτή την ημέρα. Οι πιο πολλοί θέλουν απλά να ρίξουν το γκομενάκι και δεν μπορούν και έτσι παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. Συνήθως δεν τα καταφέρνουν ούτε με αυτό τον τρόπο, οπότε είναι άξιοι της μοίρας τους.

Αν πάλι υπάρχει άνθρωπος που θεώρει σημαντικό γεγονός αυτή τη γιορτή, τότε μάλλον ο δρόμος που ακολουθεί είναι αυτός που οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, στο τέρμα μιας διαδρομής, όπου ένα τρένο έρχεται κατά πάνω σου και σου κάνει τη μουτσούνα χαλκομανία. Ας πρόσεχες.

Μην ανησυχείτε, δεν θα τρέξει αίμα. Το τρένο είναι φανταστικό και το όνομα του είναι …ζωή.

Αυτοί που όμως που με έχουν εκνευρίσει απίστευτα αυτό τον καιρό, είναι αυτοί που δημόσια δηλώνουν την απέχθεια τους για τη γιορτή. Κάντε μια βόλτα στα Facebook, στα twitter, στα blog. Θα δείτε πολλούς από αυτούς τους τύπους. Για μένα η σκληρή επίδειξη αντιπάθειας, είναι ότι πιο κοντινό στην απόλυτη συμπάθεια.

Οπότε μην τσαντίζεστε με τον Βαλεντίνο. Μην τσαντίζεστε με αυτούς που τον αγκαλιάζουν. Αφού δεν σας αφορά έτσι δεν λέτε;

Εκτός κι αν κάποιο κρυφό απωθημένο σας οδηγεί σε αυτές τις πράξεις. Έχω κι εγώ ένα τέτοιο κρυφό απωθημένο που με οδήγησε στην πλήρη αδιαφορία για το κλίμα της ημέρας.

Πιτσιρικάς με τη σάκα μου στον ώμο. Πέμπτη Δημοτικού. Ακολουθώ τον παιδικό μου έρωτα στο δρόμο, με μια χαζοκαρτούλα που έχω φτιάξει μόνος μου στην τσέπη. Αν δεν κάνω λάθος μπορεί να είχε και κολλημένα μακαρόνια πάνω της οπότε μάλλον καλύτερα που δεν την έδωσα τελικά.

Κάνω άπειρες προσπάθειες για να καταφέρω να κάνω στην άκρη την ντροπή μου και να την βγάλω από την τσέπη μου, αλλά τίποτα! Μέχρι που φτάνουμε δέκα μέτρα από το σπίτι της (που ήταν πολύ κοντά στο δικό μου) και εκεί αποφασίζω να τα παίξω όλα για όλα.

Την ώρα λοιπόν που γραπώνω την κάρτα, παίρνω ένα τεράστιο χαμόγελο και ετοιμάζομαι να απλώσω το χέρι μου, για να της τη δώσω και να εκδηλώσω τον απύθμενο παιδικό μου έρωτα… πετάγεται από τη γωνία μία χοντρούλα φίλη της τσιρίζοντας κάτι ακατανόητα πράγματα. Η στιγμή είχε περάσει και δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ. Ξαναέβαλα την κάρτα στην τσέπη μουρμούρισα κάτι φθόγγους και έφυγα.

Από εκείνη την ημέρα και μετά δεν ασχολήθηκα ποτέ ξανά με τη συγκεκριμένη γιορτή. Το μόνο κουσούρι που μου έμεινε, είναι αυτό με τους φθόγγους σε παρόμοιες στιγμές αμηχανίας απέναντι σε γυναίκες που μπορούν να μου προκαλέσουν αμηχανία.

Στο μυαλό μου πάντα πετάγεται η χοντρούλα φίλη που τσιρίζει. Και πάρε φθόγγους να χεις.

Αλλά έτσι είναι η ζωή και πάντα ο καθένας από εμάς βρίσκει τις άμυνες τους απέναντι στους «εχθρούς». Εγώ παράδειγμα βρήκα τις άμυνες μου στα ευφυολογήματα και τις εξυπνάδες που συνήθως νικούν τους φθόγγους.

Όλοι όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο, θα έχετε παρόμοιες εμπειρίες. Το θέμα δεν είναι λοιπόν το γιατί μας έτυχαν. Αλλά το πώς τις διαχειριστήκαμε από εκεί και πέρα.

Αλλά ότι και να κάνουμε, όσο και να μεγαλώσουμε, η χοντρούλα φίλη θα είναι πάντα εκεί, στο πίσω μέρος του μυαλού μας, για να μας θυμίζει ότι δεν έχουμε αλλάξει και τόσο όσο θέλουμε να πιστεύουμε.

Let’s drink to that…

...Atch chew! atch chew! They all fall down...



Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr