Τα αίτια της ομαδικής κατάθλιψης

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Ένας από τους μεγαλύτερους προβληματισμούς, που μου έχει δημιουργηθεί στα χρόνια που περπατάω πάνω στη Γη, έχει να κάνει με τις μέρες του Φεβρουαρίου. Και πιο συγκεκριμένα με τα δίσεκτα έτη. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, θυμάμαι να αναρωτηθώ τι γίνεται με τους ανθρώπους που έχουν γεννηθεί στις 29 Φεβρουαρίου και το κάθε πότε γιορτάζουν τα γενέθλια τους.

Αν υποθέσουμε ότι έχουν γεννηθεί το 1988, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έχουν κλείσει τα πέντε και πάνε στα έξι. Όσο εύκολα γεννιέται αυτός ο προβληματισμός άλλο τόσο γρήγορα πεθαίνει και μόλις φτάσουμε στις 2 Μαρτίου ούτε καν που θυμάμαι όλη αυτή την παράξενη, είναι η αλήθεια, υπόθεση.

Όσο τριγυρνάει ακόμα στο μυαλό μου λοιπόν να προλάβω να στείλω τους θερμούς χαιρετισμούς μου σε αυτούς που όντως γεννηθήκαν στις 29 Φεβρουαρίου και ανήκουν στην σπάνια κατηγορία ανθρώπων, που θα αποτελούν για πάντα ένα μεγάλο μυστήριο για εμένα, αλλά και για όσους προβληματίζονται με τέτοιες ανούσιες υποθέσεις.

Μια άλλη μυστήρια υπόθεση που με ταλανίζει αυτές τις μέρες είναι οι …προσπάθειες που γίνονται να φέρουμε τους κανονισμούς μας στο ίδιο επίπεδο με αυτό της ΟΥΕΦΑ. Λες και αν φορέσουμε τα ευρωπαϊκά μας ρούχα θα αλλάξουμε μυαλά. Λες και σε όλους τους υπόλοιπους τομείς της ζωής μας που ακολουθούμε τα ευρωπαϊκά πρότυπα έχουμε πετύχει.

Αφού κάθε φορά ψάχνουμε και διαφορετικό τρόπο για να ξεγελάσουμε, να εξαπατήσουμε και στο τέλος να κάνουμε το δικό μας ως χώρα. Και δεν νομίζω ότι χρειάζεται υπενθύμιση για το σημείο που μας έφτασε αυτή η συμπεριφορά.

Η αλήθεια είναι ότι ξέρω τι γίνεται. Ξέρω, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να σας πω. Θέλω να σας πω, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει. Πρέπει αλλά ήθελα να το κάνω πιο δραματικό. Και νομίζω ότι με αυτή τη τεράστια εισαγωγή, έβαλα και εγώ το δικό μου λιθαράκι στην τέχνη της δραματοποίησης των γεγονότων, που με τόσο κόπο αναδεικνύουμε ως τέχνη και μάλιστα καθημερινά, ως λαός.

Και μπράβο μας αν με ρωτάτε.

Η απάντηση είναι πολύ απλή. Δεν χαμογελάμε. Και όταν το κάνουμε, σπάνια το κάνουμε αυθόρμητα. Κοιτάξτε γύρω σας. Κοιτάξτε τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφεστε καθημερινά. Κοιτάξτε τους αγνώστους στον δρόμο. Δείτε τον τρόπο που μιλάνε. Δείτε τον τρόπο που κοιτάζουν.

Και αν κάποιος καταλάβει τον βαθύτερο λόγο αυτής της ομαδικής κατάθλιψης ας τον γράψει σε ένα χαρτί, ας βάλει το χαρτί σε ένα φάκελο και ας τον ταχυδρομήσει στον εαυτό του.

Έτσι θα μπορέσει να κρατήσει τα πνευματικά δικαιώματα αυτής της σκέψης και θα είναι και κατοχυρωμένος για τη συνέχεια.
Τώρα αν με ρωτάτε γιατί συμβαίνει αυτό… Η απάντησή μου είναι: Σιγά μην ξέρω. Το μόνο που μπορώ να καταλάβω σε προσωπικό επίπεδο τουλάχιστον, είναι ότι όλα προέρχονται από τον εσωτερικό φόβο του καθενός που εκφράζεται κυρίως το βράδυ λιιιιγο πριν μας πάρει ο ύπνος.

Η συνειδητοποίηση, ότι όσα καλά πράγματα κι αν έχουμε γύρω μας και δίπλα μας, εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολαβούν ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο, είμαστε και παραμένουμε μόνοι μας.





Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr