Τελικά η ημερομηνία λήξης ήταν ψεύτικη!

Heartbreak Hotel (sport-fm.gr) | Promote Your Page Too


Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι έκαναν οι άνθρωποι πριν ανακαλυφθεί η ημερομηνία λήξης ενός προϊόντος. Φαντάζομαι ότι ακολουθούσαν αυτό που τους έλεγε η μύτη τους, αφού τις περισσότερες φορές η μυρωδιά είναι καλύτερος σύμβουλος από το ένστικτο.

Υπερτιμημένο πράγμα η ημερομηνία λήξης αν με ρωτάτε. Πάρτε για παράδειγμα ένα αναψυκτικό. Στην κάτω μεριά γράφει ότι μπορεί να καταναλωθεί μέχρι τον τάδε μήνα του τάδε έτους. Η ερώτηση των 28 ευρώ είναι «Θα το πιείτε το μήνα που γράφει ότι λήγει;».
Μάλλον όχι νομίζω, γιατί δεν έχω γνωρίσει τον άνθρωπο που θέλει να αυτοκτονήσει με ανθρακικό. Με ψωμί ναι, με λεμόνια ναι, με ζαχαρούχο γάλα ναι. Με ανθρακικό όμως όχι.

Αυτός ο προβληματισμός με τις ημερομηνίες ξετυλίχθηκε στο μυαλό μου, την ώρα που άνοιγα μια σοκολάτα. Από αυτές τις καινούργιες, ονόματα δε λέμε, που έχουν μέσα αυτά τα αμερικάνικά μπισκότα. Καλά άντε εντάξει. Θα την αποκαλύψω. Lacta με Oreo ήταν. Σκέφτηκα λοιπόν εκείνη την ώρα, ότι η ημερομηνία λήξης ήταν εντελώς περιττή αφού την τσάκισα μέσα σε λίγα λεπτά, καταπνίγοντας κάθε φορά την φωνή της λογικής που μου έλεγε, «Άσε λίγο και για αύριο, άσε λίγο και για αύριο». Δεν υπήρχε καμία περίπτωση.

Έφτασα λοιπόν στο απόλυτα λογικό και σωστό κατά τη γνώμη μου συμπέρασμα, ότι σε αυτό που θέλεις πραγματικά δεν βάζεις ημερομηνία λήξης. Δεν υπάρχει τελικό σημείο, ούτε κάποιο αόρατο STOP.

Και είμαστε είναι η αλήθεια παράξενο είδος εμείς οι άνθρωποι. Για όλα τα πράγματα πάνω σε αυτό τον δύσμοιρο πλανήτη που μας ανέχεται και μας παρέχει από μήλα μέχρι ουράνιο, έχουμε και από κάτι αγαπημένο. Κάτι που πρέπει να το υποστηρίξουμε με πάθος. Από την ομάδα μας μέχρι τα πατατάκια που μας αρέσουν. Εγώ για παράδειγμά δεν σηκώνω κουβέντα για τα πατάκια μπάρμπεκιού, ενώ μια καλή μου φίλη κάνει το αντίστοιχο, με τα «αλάτι-ξύδι».

Γυναίκες. Περίεργα πλάσματα. Αλάτι και ξύδι. Και αφού μιλήσαμε για περίεργα πλάσματα δίνω την καλύτερη πάσα στον εαυτό μου
για να μιλήσω για τον…

Stephen King

Τα έχουμε ξαναπεί για τη συνήθεια μου με το βιβλίο που χρειάζομαι για κανά εικοσάλεπτο κάθε βράδυ για να με πάρει ο ύπνος. Όπως τα είχα υπολογίσει λοιπόν τελειώνοντας τον «Μεγάλο ύπνο» του Τσάντλερ, θα έπεφτα πάνω στον «Θόλο» του Stephen King που θα κυκλοφορούσε πριν λίγες ημέρες. Έτσι και έγινε. Πήγα λοιπόν γεμάτος χαρά στο βιβλιοπωλείο για να πάρω το βιβλίο.

«Παναγία μου», ήταν η πρώτη μου αντίδραση αντικρίζοντας το τούβλο, που υψώθηκε μπροστά μου. Και δεν χρησιμοποιώ συχνά χριστιανικές επικλήσεις. 1100 σελίδες. Και αυτό δεν ήταν τίποτα αφού ανοίγοντας το, διαπίστωσα ότι ήταν τόσο πυκνογραμμένο που δεν μπορείς να τοποθετήσεις ούτε τρίχα ανάμεσα στις γραμμές, χωρίς να χάσεις γράμμα.

Προβληματίστηκα είναι η αλήθεια. Και ο λόγος είναι ότι δεν περιμένω από το Stephen King το έτος 2011, να διαβάσω κάτι αντίστοιχο της «Λάμψης», του «Οχυρού» ή του «Μαύρου Πύργου». Χρειάζομαι απλά μια καλή ιστορία. Και είμαι βέβαιος ότι στις 1100 πυκνογραμμένες σελίδες θα αναλύει και θα αναλύει μέχρι εκεί που δεν θα χωράει άλλη ανάλυση . Εύχομαι να πέσω έξω, αλλά τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός ότι όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο πολύ χρόνο θέλουμε για να εξηγήσουμε κάτι, που στην πρώτη μας νιότη θα μας έπαιρνε το μισό χρόνο.

Και κάπου εδώ, αντίο.





Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr