Σκυλιά που χορεύουν λαμπάντα

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Είναι αλήθεια παράξενο τα συναίσθημα να σε αποδεσμεύουν από τα καθήκοντα σου για τέσσερις ημέρες. Αυτό έγινε τις ημέρες της απεργίας. Είναι ακόμα πιο παράξενο βέβαια το συναίσθημα όταν δεν έχεις ιδιαίτερα καθήκοντα, οπότε ψιλοσκασίλα σου κιόλας, σε αποδεσμεύσουν δεν σε αποδεσμεύσουν.

Κάτι τέτοιες μέρες, που δεν έχεις κάτι να κάνεις και κανένας δεν θα σε ψάξει μ' αρέσει να τις αποκαλώ τεχνητό θάνατο. Γιατί μπορείς να διαπιστώσεις πόσες ώρες ή και ημέρες ακόμα θα χρειαστεί για να πάρουν οι υπόλοιποι χαμπάρι ότι άφησες τον μάταιο τούτο κόσμο.

Το τεστ αυτό βεβαία δεν μπορεί να προσφέρει κανένα χρήσιμο συμπέρασμα σε αυτόν που θα αποτελέσει το «πειραματόζωο», αφού η άποψη μου για τη μετά θάνατον ζωή είναι ότι αν υπάρχει, τότε είμαι σίγουρος ότι επιστρέφουμε ως αντικείμενα. Και μάλιστα ως αντικείμενα που χρησιμεύουν για την αποθήκευση τροφίμων. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είμαι απόλυτα βέβαιος ότι στην επόμενη μου ζωή θα είμαι τάπερ.

Αυτό βεβαία ισχύει για εμένα. Μπορεί εσείς να επιστρέψετε ως αλουμινόχαρτο ή ως ζελατίνα. Η χειρότερη τιμωρία βέβαια, είναι να απεχθάνεσαι τα πικάντικα φαγητά και να επιστρέψεις ως δοχείο γεμάτο κόκκινες πιπεριές.

Αρκετά όμως με τη μετά θάνατον ζωή. Ας πάμε σε κάτι πιο αισιόδοξο. Κάτι πιο αισιόδοξο, όπως είναι από τη φύση του το black metal.

The principle of evil made flesh

Ο δρόμος μου με έφερε την Παρασκευή το βράδυ στο Fuzz, για τη συναυλία των Cradle of Filth. Καλά εντάξει. Δεν με έφερε τυχαία ο δρόμος μου, αφού είχα πάρει το εισιτήριο μου αρκετές ημέρες πριν, αλλά πάντα μου αρέσει να χρησιμοποιώ εκφράσεις του τύπου, «είδα φως και μπήκα», «έτυχε να περνάω απ’ έξω», ή το αγαπημένο μου, «κατά λάθος βρέθηκε το χέρι μου στην τσάντα σου».

Πήγα λοιπόν και διαπίστωσα για μία ακόμη φορά το πόσο εύκολα περνάνε τα χρόνια, αφού η τελευταία φορά που είχα δει ζωντανά τους Cradle of filth σε κλειστό κλαμπ ήταν το 2000 στο ΡΟΔΟΝ που τώρα βέβαια έχει γίνει super market.

Δεν θα σας μιλήσω για τη μουσική που ακούστηκε εντός των τειχών του κλαμπ, αφού οι περισσότεροι από εσάς φαντάζομαι ότι δεν έχετε βίτσιο με τις black metal κραυγές του Dani Filth, αν και ο άτιμος ο κοντοστούπης ακούγεται όπως ακουγόταν το 1999 και ακόμα καλύτερος.

Θέλω να μιλήσω για όραμα, για φαντασία και για στάση ζωής.

Τον Ευθύμη Καραδήμα που είναι ο άνθρωπος πίσω από τους Nightfall (το ελληνικό συγκρότημα που άνοιξε τη συναυλία) δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ. Μου έκανε τρομερή εντύπωση λοιπόν, το πώς μετά από τόσα χρόνια απουσίας του από τις ζωντανές εμφανίσεις, επέλεξε να επιστρέψει παρουσιάζοντας μόνο τραγούδια από τη νέα δουλειά του συγκροτήματος.

Για να το φέρω σε πιο mainstream πλαίσια, φανταστείτε να πηγαίνετε στους U2 και να ακούτε μόνο καινούργια τραγούδια, ή στον Πλούταρχο και να τραγουδάει μόνο ιταλικές διασκευές επιτυχιών του Al bano.

Αυτή η προσπάθεια, μου φάνηκε πάνω από όλα τίμια. Μπορεί το κοινό να παρακολουθούσε στατικά (έχουμε πέσει σαν κοινό είναι η αλήθεια), αλλά νομίζω ότι αυτό που ήθελε να κάνει το συγκρότημα με τα τραγούδια του το έκανε. Άσχετα με το πόσους άγγιξε.

Όταν αποφασίζεις να ακολουθήσεις τον δικό σου δρόμο με τους δικούς σου όρους και χωρίς συμβιβασμούς, τότε σίγουρα δεν θα έχεις την ευρεία αποδοχή που θα ονειρευόσουν αρχικά, αλλά οι φίλοι που θα δημιουργήσεις, αν και λίγοι θα είναι καλοί.

Το άλλο συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι όταν αφήσεις τη δεκαετία των 20 πίσω και μπεις στην τέταρτη δεκαετία, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις headbanging χωρίς να είσαι πιασμένος για την επόμενη εβδομάδα.

Δαιμονικοί σκίουροι

Όσοι είναι μέλη στη σελίδα του Heartbreak Hotel στο Facebook, θα βλέπουν κατά καιρούς διάφορες ασυναρτησίες. Η τελευταία φαεινή ιδέα που είχα ήταν μία απόπειρα ελέγχου του εγκεφάλου των αναγνωστών μέσω μίας απλής ερώτησης.

Τι φοβάστε περισσότερο;

Οι απαντήσεις που είχα δώσει ως προεπιλογές ήταν απλές καθημερινές φοβίες όπως: Δαιμονικοί σκίουροι, διαβολικά παιδάκια, περούκες, το είδωλο μας στον καθρέφτη κτλ. κτλ.

Και ενώ περίμενα ότι η επιλογή «περούκες» θα έρθει πρώτη και με τεράστια διαφορά, ήρθε η πραγματικότητα να με προσγειώσει για μία ακόμη φορά.

Και αυτό γιατί η απάντηση που είχε τις πιο πολλές ψήφους στην ερώτηση «Τι φοβάστε περισσότερo;» ήταν… τα σκυλιά που χορεύουν λαμπάντα!

Αυτός ναι. Είναι ένας κόσμος που θέλω να ζω. Ένας κόσμος που οι άνθρωποι χαρακτηρίζουν ως μεγαλύτερο φόβο τους, τα σκυλιά που χορεύουν λαμπάντα.

Επόμενη στάση; Θα τολμήσω να πω το Άλφα του Κενταύρου.

Και κάπου εδώ αντίο.





Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr