Γιατί τους βαριέστε αφού είναι οι καλύτεροι

Είναι βαρετό το παιχνίδι των Ισπανών. Σου τη σπάει ορισμένες φορές αυτή η ασταμάτητη κυκλοφορία με κοντινές πάσες σε μικρό χώρο. Οι Ισπανοί σου δίνουν την εντύπωση ότι παίζουν κορόιδο αντί να επιτεθούν και να βάλουν γκολ. Καμιά αντίρρηση αλλά τα αποτελέσματα τους δικαιώνουν.

Αυτό το διαολοπαίχνιδο για να το παίξεις θέλει γερά πνευμόνια. Σαν κι αυτό του Τσάβι που έπεφτε συνεχώς πάνω στον Πίρλο ώστε να μην του επιτρέψει να καθοδηγήσει την Ιταλία.

Χρειάζεται ταχύτητα σπρίντερ. Σαν κι αυτή του Τζόρντι Άλμπα που έκανε την πάσα πίσω από τη μεσαία γραμμή και βγήκε σαν κατοστάρης απέναντι στον Μπουφόν για να τον πλασάρει εύστοχα. Ναι, η Ισπανία δεν έχει τον Μέσι για να γλυκάνει με τα απρόοπτα του το μονότονο παιχνίδι. Ομως όλες οι άλλες ευρωπαϊκές ομάδες δεν έχουν βρει το κουμπί για να απαλλαγούν από το ασφυκτικό μαρκάρισμα των "φούριας ρόχας". Διότι μη σας ξεγελάει η κυκλοφορία της μπάλας. Η δύναμη των πρωταθλητών ξεκινάει από το πρέσινγκ.

Το κέντρο των Ιταλών παρά την "εξαφάνιση" του Μαρκίσιο, το προσπάθησε. Ο Κασίγιας χρειάστηκε να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά του κι ύστερα ήρθε ο Τιάγκο Μότα. Ήρθε κι έφυγε! Ο μεγάλος τελικός εξελίχθηκε άδοξα για τη φιλόδοξη και ικανή Ιταλία. Ο Πραντέλι βιάστηκε να κάνει την τρίτη αλλαγή και η «σκουάντρα ατζούρα» βγήκε πρόωρα εκτός διεκδίκησης.

Η Ισπανία των μέσων και μεσοεπιθετικών χωρίς καθαρόαιμο φορ στην ενδεκάδα της πήρε δίκαια τη νίκη και τον τίτλο. Η κυριαρχία της τα τελευταία πέντε χρόνια είναι απόλυτα. Κι αν τα κότσια του Τσάβι αντέχουν για δύο χρόνια ακόμα, θα πάει στα γήπεδα της Βραζιλίας ως ακλόνητο φαβορί...