Το δυσλειτουργικό 4-4-2 του Δώνη

Χαίρετε κύριοι,

Όσοι ακούνε την καθημερινή εκπομπή «Μιλάμε για μπάλα» που κάνουμε με τον Χρήστο Σούτο γνωρίζει πως δεν περίμενα το παιχνίδι στο ΟΑΚΑ για να βγάλω τα συμπεράσματά μου για την επιλογή του Δώνη να σχεδιάσει τον ΠΑΟΚ στο 4-4-2. Μιλάμε για ένα πολύ δύσκολο σύστημα το οποίο παραπέμπει σε ένα ποδόσφαιρο περασμένων δεκαετιών. Λόγω της έλλειψης συναγωνισμού από τον τύπο της χώρας έχει περάσει η άποψη πως ο ΠΑΟΚ είναι ο μοναδικός ανταγωνιστής του Ολυμπιακού και έχει κρυφτεί το αγωνιστικό πρόσωπο που βγάζει η ομάδα του δικεφάλου στο γήπεδο.

Γράφει ο Τσάρλυ

Για να είμαστε ειλικρινείς όσο και να θέλουμε να βοηθήσουμε τη δουλειά μας, αντίπαλος που να μπορεί να ελπίζει πως θα τον βρει το τελείωμα του πρωταθλήματος σε μονοψήφια απόσταση από τον Ολυμπιακό δεν υπάρχει. Ο ΠΑΟΚ μπορεί να εκμεταλλευτεί την ηρεμία και τις προοπτικές που του εξασφαλίζει η παρουσία του Σαββίδη και λόγω της χαμηλής ποιότητας του πρωταθλήματος να πάρει τη δεύτερη θέση.

Αυτό όμως δε σημαίνει πως η αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας του Δώνη είναι αυτή που πρέπει. Μπορεί να φαίνομαι υπερβολικός αλλά αν δούμε την εικόνα του Δικεφάλου παιχνίδι παιχνίδι, ο ΠΑΟΚ πλην του ντέρμπι με τον Άρη δεν έχει να παινεύεται για κανένα φετινό αγώνα. Φυματική νίκη με 1-0 στην πρεμιέρα με τον Πανθρακικό, ήττα με άθλια εμφάνιση στο Περιστέρι, νίκη με πέτσινο πέναλτι μετά από παιχνίδι που ο Ράγιος είχε 3 δοκάρια με την Τρίπολη, προβάδισμα στην Ξάνθη που έφερε τη νίκη από πέναλτι που δεν έγινε ποτέ, ισοπαλία 1-1 στο Ηράκλειο, δύσκολη επικράτηση με 1-0 επί της ΑΕΚ που ψαχνόταν εκείνη την εποχή, λευκή ισοπαλία στο νησί των Φαιάκων και διπλό στη Νέα Σμύρνη με τον ΠΑΟΚ να προηγείται με ανύπαρκτο πέναλτι και στη συνέχεια να δίνει το δικαίωμα στον Πανιώνιο να τον παίζει με παίκτη λιγότερο στο μισό γήπεδο.

Τη 10η αγωνιστική χρειάστηκε δύο πέναλτι για να ανοίξει το σκορ με τον Πλατανιά και την Κυριακή ήρθε ήττα με κάτω τα χέρια από τον φετινό Παναθηναϊκό. Είναι λοιπόν δεδομένο πως μέχρι σήμερα η εικόνα του ΠΑΟΚ στο γήπεδο προβληματίζει και οι 23 βαθμοί είναι μάλλον κολακευτική συγκομιδή. Πρακτικά στο υλικό που έχει ο Δώνης στα χέρια του δεν ταιριάζει το 4-4-2. Με τον Παναθηναϊκό για παράδειγμα η τακτική του φυλάκισε τον Κάτσε σε ένα ρόλο περιορισμένο.

Από τη στιγμή που ο αντίπαλος έπαιζε με τριάδα χαφ τους δύο εσωτερικούς μέσους (Σισόκο, Ζέκα) να έχουν πολλές ελευθερίες στο δημιουργικό κομμάτι στο χώρο του κέντρου ο αντίπαλος είχε αριθμητικό πλεονέκτημα. Η έλλειψη τρίτου χαφ μπροστά ή πίσω από το δίδυμο Κάτσε, Λαζάρ περιόρισε τον Κάτσε σε παθητικό ρόλο. Ενώ το αριθμητικό αβαντάζ που είχε στο κέντρο ο Παναθηναϊκός έδωσε το δικαίωμα στους Σισοκό, Ζεκά να κάνουν το καλύτερο φετινό τους παιχνίδι καθώς βρήκαν ελεύθερα μέτρα που τους έδωσαν το δικαίωμα να δώσουν το δικό τους ρυθμό στην αναμέτρηση. Επίσης δεν χρειάζεται να έχει βγάλει κάποιος τη σχολή της Κολωνίας για να καταλάβει πως ο Φωτάκης παίζοντας στα δεξιά βγαίνει εκτός αγώνα. Το παιδί δεν στηρίζεται στην ταχύτητά του, ούτε μπορεί να ανοίξει τη μπάλα στην ευθεία για να περάσει τον αντίπαλο μπακ. Σαν ποδοσφαιριστής παίζει σε περιορισμένα μέτρα και κάνει καριέρα επειδή είναι τακτικά σωστός έχε κοντινή πάσα, καλά πόδια που του δίνουν τη δυνατότητα ως εσωτερικός χαφ να έχει μια χρησιμότητα σε παιχνίδια χαμηλού ρυθμού.

Ο Δώνης έχει κάνει μια περίεργη επιλογή. Χτίζει τον ΠΑΟΚ σε τακτική που θέλει δύο εξτρέμ και για διαφορετικούς ρόλους δεν υπολογίζει για τα δεξιά της επίθεσης τους Σαλπιγκίδη, Γεωργιάδη. Τον Σάλπι θέλει να τον βλέπει κοντά στον Αναστασιάδη, ενώ τον Γεωργιάδη ουσιαστικά τον έχει εκτός ομάδας καθώς μέχρι σήμερα του έχει δώσει μόλις 196 λεπτά. Δεν μπορώ να καταλάβω τι προοπτικές μπορεί να έχει ένα 4-4-2 με εξτρέμ τους Ρόμπερ, Φωτάκη. Είναι φανερό πως ο Δώνης αυτό που θέλει να πετύχει είναι να ασκήσει μεγάλη πίεση στον αντίπαλο με το επιθετικό του δίδυμο. Στην πράξη όμως αυτό δεν βγαίνει καθώς παίζοντας με λιγότερο χαφ στο κέντρο δεν μπορεί ο ΠΑΟΚ να αποκτήσει ασφαλή κατοχή. Το μοναδικό κομμάτι ανάπτυξης που δούλεψε κόντρα στον Παναθηναϊκό ήταν πως όταν η μπάλα ακούμπαγε στα αριστερά αυτόματα ο Σταφυλίδης έκανε overlap και οι Σαλπιγκίδης, Αθανασιάδης, Φωτάκης γέμιζαν την αντίπαλη περιοχή.

Η μεγάλη φάση πάντως δεν βγήκε κυρίως λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων του Ρόμπερ. Νομίζω πως ο Δώνης γενικά ήταν σε σύγχυση την Κυριακή. Δεν εξηγούνται διαφορετικά οι τακτικές αλχημείες που έκανε στην επανάληψη. Μόλις ο Ζεκά έκανε το 1-0 προσπάθησε να παίξει το 4-3-3 με τον Ρόμπερ εσωτερικό μέσο, ένα από το 65λεπτο ολοκλήρωσε τις αλλαγές του. To να παίζεις για 30 λεπτά με τους Σαλπιγκίδη, Αθανασιάδη, Γιάννου στην ίδια ενδεκάδα απέναντι σε αντίπαλο που πρακτικά παίζει με 5 χαφ και σου έχει πάρει το χώρο του κέντρου είναι μια τακτική αρλούμπα. Ουσιαστικά ο Δώνης με αυτήν την επιλογή παραδέχτηκε πως με τον αρχικό του σχεδιασμό είναι αδύνατον να προκύψει ορθολογικά κάτι καλό και πήγε από πολύ νωρίς σε εξεζητημένες επιλογές που πρακτικά δίνουν το δικαίωμα στον αντίπαλο να σε βρει ανοικτό και να σε διασύρει.

Ο Παναθηναϊκός δεν τα κατάφερε γιατί δεν έχει αυτήν την εποχή αποτελεσματικό σέντερ φορ. Ο τρόπος πάντως που έπαιζαν άμυνα τον Τότσε, οι Κουμαλό, Κάτσικας αποδεικνύει πως ο ΠΑΟΚ θέλει σοβαρή ενίσχυση στο κέντρο της άμυνάς του. Το αμυντικό δίδυμο του Δικεφάλου σε όλες τις φάσεις αφήνει μεγάλη ακτίνα στον Τότσε για να πάρει τη μπάλα και επέτρεψε στους συμπαίκτες του να τον σημαδεύουν και να τον κάνουν σημείο αναφοράς στην επίθεση του Παναθηναϊκού. Με αυτόν τον τρόπο άλλωστε ήρθε και το γκολ του Ζεκά αλλά και πολλές ευκαιρίες που δεν τελείωσε ο Ισπανός φορ. Το πρόσωπο που είχε ο ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ θα πρέπει να προβληματίσει το Γιώργο Δώνη. Γιατί αν δεν θέλει να κρυφτεί πίσω από σκορ που δεν λένε την αλήθεια ο αγώνας στο ΟΑΚΑ αποτελεί συνέχεια μιας γενικά άσχημης εικόνας που βγάζει ο ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα.

Χαιρετώ