Με τέτοιο κόσμο δεν χάνεις!

Το sport-fm.gr νίκησε 4-1 το gazzetta για την τρίτη αγωνιστική του πρωταθλήματος ιστοσελίδων, έχοντας στο πλευρό του δεκαπέντε οπαδούς και αφού έβγαλε το άγχος της πρώτης νίκης από πάνω του, συνεχίζει την πορεία του με στόχο τον τελικό, το αήττητο και τον τίτλο της πιο cool ομάδας που έχει εμφανιστεί σε χορτάρι (συνθετικό και φυσικό).

Αυτή είναι η ιστορία της τρίτης αγωνιστικής

Η αλήθεια είναι ότι ένα άγχος το είχαμε. Μετά το 4-4 της πρεμιέρας (διαβάστε εδώ αναλυτικά), είχαν αρχίσει οι αμφιβολίες. «Μήπως δεν είμαστε τελικά όσο καλοί νομίζουμε;». «Λες να υπάρχουν καλύτεροι από εμάς;». «Να ζητήσουμε τα ημίχρονα να είναι δεκάλεπτα, αφού έτσι θα διατηρούμε την επικινδυνότητα μας στο ακέραιο;».

Όλα αυτά έπεσαν στο τραπέζι και μετά από ατελείωτες συζητήσεις που διαρκούσαν πάνω από τρία λεπτά την ημέρα καταλήξαμε στην απόφαση μας. Αν δούμε ότι χάνουμε θα το κάνουμε ροντέο. Και πως θα το κάναμε αυτό; Φέραμε κερκίδα αποφασισμένη να εισβάλλει στον αγωνιστικό χώρο και να τα κάνει γυαλιά καρφιά. Κάπου εκεί το μπερδέψαμε βέβαια λίγο, αφού από τα 15 άτομα της κερκίδα μας οι 10 ήταν γυναίκες, οπότε δεν έδειχναν και τόσο επικίνδυνες. Αν και είναι και ευτυχώς που δεν χρειάστηκε να το διαπιστώσει κανείς.

Έτσι και αυτό το σχέδιο δεν λειτούργησε και ήμασταν αναγκασμένοι να κερδίσουμε καθαρά και μέσα στις τέσσερις γραμμές.

Με αλλαγές στην αμυντική μας διάταξη λόγω απουσίας του Κώστα Ντόκου και τραυματισμού του Σταύρου Χαϊταντόγλου που έπαιξε τελικά λίγο μετά από ιατρικές συμβουλές του τύπου «Έλα δεν έχεις τίποτα θα μπεις», όλα ήταν έτοιμα για τη σέντρα.

Όλα;

Όχι, αφού προφανώς σε όλους μπήκε η ιδέα «ας φάμε γκολ στα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα για να μείνουμε πίσω στο σκορ και να δούμε πως θα αντιδράσουμε». Έτσι έγινε και αφού καταφέραμε να μείνουμε πίσω 1-0 χωρίς καν να συμπληρωθεί ένα λεπτό, όλα ήταν έτοιμα για τη σέντρα. Ξανά.

Από εκεί και πέρα το ματς δεν αντέχει σε ιδιαίτερη κριτική, αφού η αντίδραση μας ήταν άμεση και φτάσαμε στο ημίχρονο με το σκορ στο 3-1 υπέρ μας, χωρίς να αντιμετωπίσουμε ιδιαίτερα προβλήματα.

Ο Χρήστος Οικονόμου δεν άφηνε τίποτα να περάσει μπροστά του στην άμυνα και έδιωχνε τη μπάλα με τέτοια άνεση που θύμιζε επαγγελματία που κατέβηκε να παίξει ένα μεταμεσονύκτιο ματσάκι μαζί μας, ο Αλέξης Παπαχρήστος στο κέντρο κατάφερνε ακόμα και όταν έχανε τη μπάλα (μία στο τόσο) να επιστρέφει μπροστά από τον επιτιθέμενο σε κλάσματα του δευτερολέπτου, κάνοντας τον να νομίζει ότι υπάρχουν δύο Παπαχρήστοι (πράγμα όχι καλό για την ανθρωπότητα), ενώ ο Γιώργος Μαραθιανός στο καλύτερο ματς της ζωής του πέτυχε τρία γκολ, μας χάρισε τη νίκη και κατάφερε μετά το τέλος του αγώνα να γίνει στόχος σκύλου που τον δάγκωσε και ψάχναμε μέσα στη νύχτα να βρούμε φαρμακείο. Ο σκύλος είναι καλά στην υγεία του.

Το δεύτερο ημίχρονο άρχισε με γκολ για εμάς που έγραψε το τελικό 4-1 και από εκεί και πέρα μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε ροτέισον και δοκιμές ενόψει της δύσκολης συνέχειας.

Κάποια σύντομα σχόλια για τους παίκτες μας
Το ξαναγράφω ότι ο Παναγιώτης Κεφαλάς είναι ο καλύτερος μη επαγγελματίας τερματοφύλακας στην πιάτσα. Χωρίς νεύρα αυτή τη φορά ήταν απλά απολαυστικός στις αντιδράσεις του. Το θέαμα είναι ακόμα καλύτερο όταν το παρακολουθείς με αναψυκτικό και πατατάκια. Ο Χρήστος Ρομπόλης χρησιμοποιεί όλη τη μπασκετική του ευφυΐα στο χορτάρι. Παίζει με πίβοτ, το σήμα του για αλλαγή είναι μπασκετικό και δεν του παίρνεις τη μπάλα ούτε με αίτηση. Θα την κρατήσει μέχρι να τη δώσει εκεί που θέλει. Και θα τη δώσει εκεί που θέλει.

Ο Παναγιώτης Βανος στην πρώτη του εμφάνιση απέδειξε ότι έχει τα πνευμόνια του Παπαχρήστου και ίσως να τον έχουμε αφήσει ακόμα εκεί να τρέχει. Ο Άλκης Κακολύρης έβαλε το ένα γκολ και διακριτικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχασε ευκαιρίες για μερικά ακόμα. Ο Βαγγέλης Νερατζιάς προσέθεσε την απαραίτητη εμπειρία και ψυχραιμία του βετεράνου όπου χρειάστηκε, ο Κώστας Ζάλιαρης όταν βρίσκει ρυθμό και όχι πόδια αντιπάλου είναι κολώνα στην άμυνα και ο Θέμης Λιουδάκης (ο νεότερος της παρέας) άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά στο χρονικό διάστημα που αγωνίστηκε και έδειξε ότι έχει μέλλον αν αφήσει τους χαιρετισμούς προς την εξέδρα. Ο Σταύρος Χαϊταντόγλου αν και δήλωνε τραυματίας μια χαρά έπαιξε και μάλλον ήθελε να μας προσθέσει έξτρα άγχος στην αρχή, ενώ ο Θανάσης Ράλλης (πάλι δεν μπορώ να γράψω κάτι για τον εαυτό μου αφού εγώ γράφω το κείμενο και ίσως την επόμενη φορά θα πρέπει να το δώσω σε κάποιον άλλον μπας και γράψει κάτι για μένα). Θα πω μόνο ότι φόραγα ωραίες κάλτσες.

Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσαμε να βάλουμε κι άλλα γκολ και σήμερα να μιλάγαμε για μία εντελώς διαφορετική ιστορία (φαντάζεστε κείμενο με σκορ 19-1 υπέρ μας;). Ίσως όμως έτσι είναι καλύτερα για να διατηρηθούν οι προσδοκίες μας χαμηλά.

Πέρα από τη νίκη και την εμφάνιση που δείχνει ότι δένουμε σιγά σιγά ως ομάδα, θα πρέπει να κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά στον κόσμο μας που ήρθε στο γήπεδο σε αυτή την παράξενη ώρα (01:00 τη νύχτα) και στάθηκε στο πλευρό μας από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Ελπίζουμε να το κάνουν κάθε εβδομάδα.