Τα λέμε στην άσπρη βούλα

Περάσαμε ένα διάστημα με πέντε συνεχόμενες νίκες. Πολλά γκολ, χαρές, πανηγυρισμοί κατασκήνωση στην κορυφή του πρωταθλήματος ιστοσελίδων και άλλα τέτοια χαρούμενα πράγματα.

Μέχρι που συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε να ξαναπαίξουμε με το skaouter.gr. Την μοναδική ομάδα που μας είχε κερδίσει. Και μάλιστα εύκολα, αφού το 7-1 του πρώτου γύρου δεν το λες και πλασματικό.

Κάναμε λοιπόν τα πλάνα μας, είπαμε να παίξουμε λίγο πιο συντηρητικά, σκεφτήκαμε στη συνέχεια μπας και τελικά δεν ήταν τόσο καλύτεροι από εμάς, και μπήκαμε στο γήπεδο μπαρουτοκαπνισμένοι και έτοιμοι για όλα.

Ω ναι, ήταν ένα ωραίο σχέδιο. Έτσι το σκορ στο εικοσάλεπτο ήταν 4-1. Υπέρ των αντιπάλων.

Η αλήθεια είναι ότι η διαφορά βρίσκεται στα πνευμόνια, τα παιδία είναι αθλητές και έχουν κανονικά πνευμόνια. Εμείς έχουμε συνολικά γύρω στα 6.5 με 7 τρεχαλατζίδικα πνευμόνια αλλά και αυτά κάποια στιγμή προδόθηκαν από τους σβούρες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Και στο κάτω κάτω ρε παιδάκι μου δεν είναι δυνατόν να τρέχεις τόση ώρα και να μην κουράζεσαι οπότε τι θέλουν αυτοί τώρα;

Παρόλα αυτά και για να τα λέμε όλα μειώσαμε 4-3 και για κανά δεκάλεπτο πιστέψαμε ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω. Τότε φάγαμε άλλα δύο.

Σε αυτό το σημείο να σας πω τον προβληματισμό μου. Η κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος τελειώνει και ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε το skaouter ξανά είναι αν περάσουμε και οι δύο στον τελικό.

Η αναγνώριση της ανωτερότητας των αντιπάλων μας είναι δεδομένη. Τι μπορούμε να τους κάνουμε όμως αν τους ξαναπετύχουμε;

Τι μπορούμε να τους κάνουμε… τι μπορούμε να τους κάνουμε… τι μπορούμε να τους κάνουμε.

Με μια καθαρά ποδοσφαιρική ανάλυση, στο πρώτο ματς χάσαμε με έξι γκολ, στο δεύτερο με τρία, άρα στο επόμενο θα έρθει ισοπαλία και θα πάμε στα πέναλτι.

Ξεκινάμε λοιπόν προπόνηση στα πέναλτι. Τα λέμε στην άσπρη βούλα.